Հունիսի 12-ին լրագրողները փորձել են ներքաղաքական հարցերի վերաբերյալ որևէ խոսք ստանալ երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանից, բայց ապարդյուն: Սերժ Սարգսյանը նրանց այդ «գայթակղության» առաջ է դրել Կոմիտասի պանթեոն՝ Անդրանիկ Մարգարյանի շիրմին կատարած այցով, նրա ծննդյան օրվա առիթով: Ներքին հարցերի, ներքաղաքական զարգացումների մասին որևէ խոսք ասելու հարցերի նկատմամբ Սարգսյանը եղել է անդրդվելի լուռ, թեև այդ լռությամբ նա, կարծես թե, բավականին պատկերավոր կերպով ցույց է տվել, թե ինչով է զբաղված իր միտքը այս շրջանում, և որն է գերակա ուղղությունը։ Իսկ դա արձանագրելու համար արժե թերևս գնալ փոքր-ինչ հետ՝ Հաղթանակի տոնակատարություններ Արցախում:
Ի դեպ, այդ շրջանից Հայաստանի ներքին կյանքում սկսեցին ծավալվել հայտնի զարգացումները՝ նոր, բուռն ալիքով: Սերժ Սարգսյանն այդ շրջանում այցելել էր Արցախ, ընդ որում՝ պաշտոնապես հայտնելով այդ մասին գրասենյակի միջոցով: Արցախում որևէ մեկնաբանություն ստանալու Ազատություն ռադիոկայանի փորձին Սերժ Սարգսյանն ուշագրավ պատասխան էր տվել՝ Հայաստանի ներքաղաքական հարցերի մասին ինձ կհարցնեք Հայաստանում: Եվ ահա, Հայաստանում լրագրողները հարցնում են, իսկ Սերժ Սարգսյանը՝ լռում: Ստեփանակերտում Սարգսյանը ավելի ուշ խոսել էր այլ, այսպես ասած՝ արցախյան թեմաների մասին, այն էլ պատերազմի պատմության: Դրանով, մինչ այդ էլ Հայաստանի մասին հարցերը Հայաստանում տալու հորդորով, Սարգսյանն անշուշտ ընդգծում էր, որ Հայաստանի ներքաղաքական զարգացումներում չի տեսնում իր՝ որևէ անելիք:
Այստեղ կա երկու շերտ: Նախ, այդպիսով նա կարծես թե տարանջատվում էր Ռոբերտ Քոչարյանից, որը հակառակ դիրքավորման մեջ է Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում դերի և ասելիքի առումով, և երկրորդ՝ ընդգծում էր Արցախով իր զբաղվածությունը: Իհարկե, թե հատկապես ինչ բնույթի, ինչ օրակարգով է այդ զբաղվածությունը, Սերժ Սարգսյանը չի մանրամասնել ու չի մանրամասնում: Միևնույն ժամանակ, այս շրջանում Արցախ-Հայաստան զարգացումների համատեքստը, Արցախի շուրջ արտաքին զարգացումների շրջանակը, ինչպես նաև Արցախում իշխանության ձևավորման գործընթացն ու դրա վրա թե՛ հայաստանյան, թե՛ նաև արտաքին շրջանակների հնարավոր ազդեցության կամ ազդեցության փորձերի հանգամանքը տալիս են մի շարք ենթադրությունների կամ հարցադրումների տեղիք: Սերժ Սարգսյանն այնտեղ է հավաքականորեն սպառնացող արտաքին վտանգներ կանխելո՞ւ, թե՞ հակառակը՝ այնտեղից Հայաստանի նոր իշխանության վրա ճնշում բանեցնելու, ճնշում գեներացնելու համար: Այս տեսանկյունից, թերևս, բավականին նուրբ ինդիկատոր կարող է լինել մի թեմա, որ վերջին շրջանում ավելի ու ավելի շատ է արծարծվում: Խոսքը արցախյան գոտում, այսպես ասած, ռուսական մանդատի հաստատման թեման է, ինչը խթանեց նաև շաբաթներ առաջ Արցախի պետհամալսարանում ռուսական երկու հայտնի էմիսարների՝ Կոլերովի և Տարասովի ելույթը, որտեղ նրանք արցախցիներին փորձում էին համոզել, որ տարբերվում են մնացյալ հայությունից և պետք է անկախ սուբյեկտ լինեն Ռուսաստանի հովանու ներքո:
Բանն այն է, որ այստեղ ակնհայտորեն նկատելի են երանգներ, երբ ռուսական որոշակի շրջանակներ, Հայաստանի թավշյա հեղափոխությամբ, իրենց դիրքերը Հայաստանում համարելով կորսված, փորձում են դիրքեր հաստատել Արցախում: Հատկանշական է, որ գործնականում նույն շրջանակներն են արդեն տևական ժամանակ թիրախավորում Հայաստանի թավշյա հեղափոխությունը, զուգահեռ նրբորեն մեղադրելով Սերժ Սարգսյանին՝ բանն այդպես ավարտելու, այդպիսի ավարտի հասցնելու համար, գրեթե բաց տեքստով ասելով, որ չէր լինի հեղափոխություն, եթե նա չգնար երրորդ ժամկետի: Ըստ այդմ, Հայաստանի և Արցախի ուղղությամբ այդ ուժերի որևէ հաջողության ցանկացած քայլ լինելու է քայլ Սերժ Սարգսյանից պատասխանատվություն պահանջելու ուղղությամբ: Ու դատելով, որ ներկայումս նրանց ուշադրությունը կենտրոնանում է Արցախի ուղղությամբ՝ օգտագործելով այնտեղ իշխանության ձևավորման գործընթացը, հնարավոր է եզրակացնել, թե ինչու է Արցախի ուղղությամբ կենտրոնանում Սերժ Սարգսյանը:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
