Աբովյանի քաղաքապետի ընտրությունը, որ տեղի է ունենալու հունիսի 9-ին, անկասկած ավելին է, քան Հայաստանի քաղաքներից մեկի քաղաքապետի ընտրություն, քան պարզապես ՏԻՄ ընտրություն: Իհարկե հարկ է արձանագրել մի բան, որ ՏԻՄ ընտրությունը մեր քաղաքական համակարգում, որպես այդպիսին, ընկալվել է անհամարժեք ապաքաղաքական: Այն դեպքում, երբ ՏԻՄ ընտրությունը զարգացած քաղաքական համակարգով երկրներում համապետական քաղաքական կյանքի առաջին աստիճաններից է, որտեղ սկզբունքորեն փոխվում է քաղաքական հաջողությունը ավելի բարձր մակարդակների համար: Հայաստանյան համակարգն իր հայտնի առանձնահատկություններով խեղել էր, իհարկե, ամեն ինչ, այդ թվում՝ ՏԻՄ ընտրության նշանակությունը, որպես քաղաքական գործընթացի բաղադրիչ:
Սակայն ներկայումս էլ վաղ է խոսել այն մասին, որ Հայաստանն ունի քաղաքական համակարգ, և դրանում իր տեղն է գտնում ՏԻՄ մակարդակի ընտրությունը: Այդուհանդերձ, նոր իրավիճակում պատկերն ու բնույթն այլ են, ըստ այդմ՝ ՏԻՄ ընտրությունները կարող են վերածվել քաղաքական պայքարի կարևոր աստիճանահարթակի, որտեղ քաղաքական ուժերը կփորձեն ձևավորել իրենց համապետական հաջողության սոցիալական բազան: Այդ ամենով հանդերձ, Աբովյանի ընտրության նշանակությունն ու քաղաքական ինտրիգը այս պահին, իհարկե, այլ է: Այստեղ մրցակցում են կառավարող ՔՊ-ն, և Աբովյանում փաստացի «կառավարող» ԲՀԿ-ն, որը խորհրդարանում երկրորդն ուժն է և, ընդհանրապես, հավակնում է նոր Հայաստանում էլ պահպանել հնից եկող իր առնվազն երկրորդ տեղը, այս դեպքում իրատեսական ակնկալիքով, որ ընտրական ինստիտուտի պայմաններում հնարավոր է մտածել կառավարող ուժին հաղթելու ժամանակի մասին: Կառավարող ուժն իր հերթին ունի երկու խնդիր՝ հաղթել և պահպանել քաղաքական գերակայությունը, մյուս կողմից կա խնդիր, ի վերջո, ձևավորել քաղաքական համակարգ և դաշտ, այլապես ներքին իրավիճակի առողջացման երկարատև լուծումներ գտնվել չեն կարող:
Ի վերջո` առողջ համակարգ ունենալու համար պետք է առողջ մրցակցություն: Դրա համար պետք են կենսունակ ուժեր: Հայաստանում այդ ամենի ձևավորման փուլ է, անցումային փուլ, հնի և նորի միախառնումով: Աբովյանն այդ փուլում կունենա էական նշանակություն, ընտրության ցանկացած ելքի պարագայում: Եթե հաջողի ՔՊ թեկնածուն, ապա դա կնշանակի ԲՀԿ շոշափելի քաղաքական պարտություն՝ հաշվի առնելով այն, որ Գագիկ Ծառուկյանը կպարտվի փաստորեն իր «դաշտում»: Այդ անհաջողությունը էապես կարժեզրկի ԲՀԿ քաղաքական բաժնետոմսերը, որոնք՝ դատելով խորհրդարանի ընտրության արդյունքից, առանց այդ էլ բարձրարժեք չեն: Դա կնշանակի, որ քաղաքական համակարգում, այսպես ասած, երկրորդի համար պայքարում ԲՀԿ-ն էապես թուլացնում է դիրքերը, թեև պարզ չէ, թե ում համեմատ, քանի որ էապես ուժեղացող դիրքերով երկրորդ այս պահին չի նշմարվում, անգամ ի դեմս երկրորդ նախագահի, որն ունի իր խնդիրները:
Եթե Աբովյանում հաղթում է ԲՀԿ աջակցությունը վայելող թեկնածուն, ապա «Բարգավաճ Հայաստանը» էական քայլ է կատարում երկրորդ դիրքում ամրապնդվելու ուղղությամբ: Ընդ որում, դա առերևույթ տեղի է ունենում «Իմ քայլի» պարտությամբ, սակայն մյուս կողմից՝ Նիկոլ Փաշինյանն էլ ստանում է հավելյալ հնարավորություն՝ ցույց տալու, որ Հայաստանում ժողովրդավարությունն առաջ է գնում, և ընդդիմադիր ուժը կարող է քաղաքապետի թեկնածուի հարցում հաղթել կառավարող հեղափոխական ուժի թեկնածուին: Իհարկե, այդ դասավորությունը որոշակի ներքին լարումներ կառաջացնի հենց կառավարող ուժի ներսում, սակայն այդ խնդիրը ՔՊ-ի համար կա առանց Աբովյանի էլ, ընդհանրապես առանց ՏԻՄ-ի էլ, քանի որ ՔՊ-ն ինքն էլ դեռ պետք է դառնա արդիական կուսակցական համակարգ: Մյուս կողմից, հակառակ ճամբարում ԲՀԿ հաղթանակը կփորձեն օգտագործել իբրև Փաշինյան-Ծառուկյան պայմանավորվածություն, և այդպիսով այնքան էլ միարժեք չէ, որ Աբովյանում հաղթանակը ԲՀԿ-ին կտա մեծ առավելություն: Ի վերջո, այդ իմաստով ԲՀԿ խնդիրն այլ է, և այդ կուսակցությանը քաղաքական դիրքերի ամրության համար պետք է հաղթանակ ոչ թե իշխանության, այլ, այսպես ասած՝ ընդդիմությունների նկատմամբ: Իսկ այդպիսի դիմակայություն դեռևս չկա, մինչդեռ Ծառուկյանի համար՝ եթե նա մնում է քաղաքականության մեջ և պահում կուսակցությունը, դրա հնարավորինս արագ «նախաձեռնումը» շատ կարևոր է, որովհետև ժամանակն այդ իմաստով չի աշխատում ԲՀԿ օգտին՝ դարձյալ, անկախ Աբովյանում ընտրության արդյունքից:
