Մինչ Հայաստանում եռում են քաղաքական կրքերը, պարզվում է, որ Ամուլսարի հանքավայրի շահագործման հարցով փորձաքննություն իրականացրած լիբանանյան ընկերությունը ավարտել է փորձաքննությունն ու նախնական եզրակացությունը հանձնել Քննչական կոմիտեին: Տեղեկության մեջ ասվում է, որ ամբողջական և վերջնական եզրակացությունն ընկերությունը կհանձնի սահմանված պայմանագրային ժամկետում:
Հիշեցնենք, որ լիբանանյան ընկերությանն ընտրել է Հայաստանի կառավարությունը, միջազգային անկախ փորձագիտական ուսումնասիրություն իրականացնելու համար, որպեսզի դրա հիման վրա հանգուցալուծում ստանա թավշյա հեղափոխությունից հետո առաջացած թնջուկը: Մինչ այդ, Ամուլսարի հանքի ճանապարհները փակ են, հանքը կիսակառույց, այն շահագործելու իրավունքը նախկին իշխանության շրջանում ստացած Լիդիան ընկերությունը՝ պարապուրդի մեջ, իսկ այդ ամենի հետևանքով Հայաստանի գլխին կախված է միջազգային դատական վեճի հեռանկարն ու միլիարդների հասնող փոխհատուցման պարտավորության ռիսկը, կախված իհարկե հանքի ճակատագրից և դրա վերաբերյալ Հայաստանի կառավարության որոշման հիմնավորությունից:
Ամուլսարը առերևույթ դուրս է քաղաքական կրքերից, սակայն այն դարձել է Հայաստանի հետհեղափոխական շրջանի գլխավոր մարտահրավերներից և բարդագույն խնդիրներից մեկը, իր անկասկած նաև քաղաքական ազդեցությամբ: Միայն այն, որ արտասահմանյան խոշորագույն այդ ներդրման ճակատագրով բաց տեքստով մտահոգվում է ԱՄՆ դիվանագիտական կորպուսը, վկայում է, թե ինչ նշանակությամբ հարցի մասին է խոսքը: Լիդիան ընկերությունը Հայաստանում իրականացնելու էր արևմտյան կապիտալի խոշորագույն ներդրում, ինչը էական նշանակություն ունի թե Հայաստանի տնտեսության, թե միջազգային քաղաքական և ներդրումային վարկի համար: Սակայն, համենայն դեպս առայժմ իրավիճակը աշխատում է հակառակ տրամաբանությամբ, ժամանակը պտտվում է Հայաստանին հակառակ շրջանակով: Անշուշտ, այստեղ գլխավորը մեկը չէ, մի քանիսն են՝ մի կողմից երկրի տնտեսական կացությունն ու ներդրումային վարկը, մյուս կողմից ԱՄՆ հետ գործընկերությունը՝ հաշվի առնելով Լիդիանի հարցում Նահանգների շահագրգռությունը, մեկ այլ կողմից սեղանին է հանքարդյունաբերության աննախադեպ բարձր ստանդարտի նախագծի ճակատագիրը, մեկ այլ տեսանկյունից էլ անկասկած կարևորագույն հարց է բնապահպանության ստանդարտը և մեր ջրային ավազանի պաշտպանությունը:
Եվ ի վերջո, հանրագումարում Հայաստանի ինքնիշխանության հարցն է: Որոշումները՝ այս կամ այն, ոչ միայն հեշտ չեն լինելու, այլ նաև չեն անցնելու և ընդունվելու հարթ, որևէ դեպքում: Բայց դրանք պետք են, արդեն հրատապ են, եթե ոչ ուշացած: Այն, որ այստեղ կա խնդիր, րերս արձանագրել էր նաև էկոնոմիկայի նախարար Տիգրան Խաչատրյանը, ասելով, որ ինչպիսին էլ լինի որոշումը, միարժեք է, որ այն պետք է լինի հնարավորինս արագ և իհարկե որևէ որոշման դեպքում փաստարկային առումով գրեթե անթերի, զորեղ: Համոզիչ լինելու մասին թերևս անիմաստ է խոսել, լինելու են շատ չհամոզվողներ, քանի որ ակնհայտ է նաև, որ բացի առերևույթ, տեսանելի զարգացումներից, Ամուլսարի խնդիրը անկասկած օգտագործել են և կօգտագործեն ՙանտեսանելի ճակատի՚ շատ մարտիկներ, որոնք այսօր երեկը վերադարձնելու համար օգտագործում են ամենաչնչին մանրուքներն անգամ, ուր մնաց լրջագույն այս խնդիրը: