Այն, ինչ այսօր կատարվում է մեր երկրում հասարակագիտության բնագավառում, շատ քիչ առնչություն ունի գիտության հետ: Այս ոլորտում գիտնականներ համարվողների (գիտությունների թեկնածուների, ակադեմիկոսների և այլն) քանակը այսօր բավականին մեծ է, որոշ դեպքերում նրանք նաև պետությունից ավելի բարձր աշխատավարձ են ստանում, քան բնական գիտությունների բնագավառի գիտնականները, սակայն այդ հասարակագետների ապահոված գիտական արդյունքը կարելի է զրոյական համարել:
Վիճակագրությունը բավականին հետաքրքիր օրինաչափություններ է բացահայտում: Այսպես, Գիտությունների ազգային ակադեմիայի (ԳԱԱ) ակադեմիկոսների և թղթակից-անդամների թիվը 1980-ականների մոտ 70-ի փոխարեն, այսօր մոտ 130 է, ընդ որում` այդ աճն ապահովվել է հիմնականում հասարակական գիտությունների բնագավառի ակադեմիկոսների և թղթակից-անդամների թվի աճի շնորհիվ: Ֆիզիկա-աստղաֆիզիկա բաժանմունքի անդամների թիվը, օրինակ, ինչպես ութսունականներին, այնպես էլ այսօր, մոտ 25 է: Է՛լ ավելի արագ աճել է հասարակագիտության բնագավառում գիտությունների թեկնածուների և դոկտորների թիվը: Եթե ֆիզիկամաթեմատիկական բնագավառում թեկնածուական և դոկտորական ատենախոսություններ պաշտպանողների թիվը ինչպես ութսունականներին, այնպես էլ այժմ տարեկան 50-60 է, ապա հասարակագիտության բնագավառում պաշտպանողների թիվը ութսունականներին 20 էր, հետագայում աճեց մինչև 180 և միայն նախորդ տարի էր, որ կազմեց մոտ 100:
Այսինքն` վերջին տաս տարում Հայաստանում «արտադրվել» է ավելի քան 1000 հասարակագետ-գիտությունների թեկնածու: Այսքանից հետո տրամաբանական կլիներ ակնկալել հասարակական գիտությունների բնագավառում հայաստանցի հետազոտողների կողմից միջազգային վարկանիշային գիտական հանդեսներում տպագրված հոդվածների բազմապատկում: Սակայն, ցավոք սրտի, նմանատիպ գիտական ամսագրերում մեր հասարակագետների տպագրած հոդվածների թիվն աննշան է: Ինչպես երևում է կառավարության կողմից վերջերս հաստատված 2011-2015 թթ. գիտության ոլորտի զարգացման ռազմավարական ծրագրից, 2000-2010 թթ. ընթացքում հանրապետության գիտնականների հեղինակությամբ կամ համահեղինակությամբ հրատարակված և «Սկոպուս» գիտատեղեկատվական շտեմարանում ընդգրկված գիտական աշխատություններն ըստ հետազոտությունների բնագավառի դասակարգելիս բնական գիտություններին (ֆիզիկա, աստղագիտություն, կենսաբանություն, քիմիա և այլն) բաժին է ընկնում ընդհանուրի շուրջ 95%-ը, այդ թվում` ֆիզիկա և աստղագիտություն՝ 59, կենսաբանություն՝ 14, քիմիա՝ 11%, այնուհետև ճարտարագիտություն և այլն: Այսինքն՝ մնացած 5%-ն է միայն, որ ապահովում են մեր հասարակագետները:
Մոտավորապես նմանատիպ պատկեր արձանագրվեց Facebook սոցիալական ցանցում ստեղծված «Պահանջում ենք գիտության ֆինանսավորման ավելացում» նախաձեռնության կողմից իրականացված խրախուսման ծրագրի արդյունքում: Երիտասարդ գիտնականներին տրված 95 խրախուսավճարներից միայն մեկն է բաժին ընկել հասարակական գիտությանը: Եվ սա այն դեպքում, երբ օրինակ հայագիտության ֆինանսավորումը վերջին 3 տարում ավելացել է մոտ երեք անգամ: Եթե երիտասարդ ֆիզիկոսների աշխատավարձը մոտ 30 հազար դրամ է, ապա հայագետների աշխատավարձը այսօր սկսվում է 80 հազար դրամից:
Մինչդեռ միայն 2010 թ. մեր 2 հարևանների հասարակագետների կողմից մոտ հարյուր հրապարակումներ են եղել Հայաստանի վերաբերյալ տարատեսակ վարկանիշային` ազդեցության գործակից ունեցող ամսագրերում, սակայն ՀՀ-ից որևէ գիտնական դրանց պատասխան չի տվել: Կարծես թե ինֆորմացիոն պատերազմը սկսվում ու ավարտվում է կայքեր կոտրելով կամ facebook-ում ու youtube-ում հակաադրբեջանական «ռոլիկներ» տեղադրելով:
Իրականում մեր մի քանի բլոգերների նմանատիպ աշխատանքի նշանակությունը տեղեկատվական պատերազմների տեսակետից չի կարող համեմատվել վարկանիշային ամսագրերում տպագրվող հոդվածների նշանակության հետ: Մի խոսքով` մեր երկրի պետական քաղաքականությունը հասարակագիտության, հայագիտության ու ինֆորմացիոն պատերազմների ոլորտում այսօր տապալված կարելի է համարել:
