Հայաստանի ներքաղաքական զարգացումների ֆոնին Եվրախորհրդարանի ընտրությունն անշուշտ պետք է մնար ստվերում, հատկապես այն դեպքում, երբ այդ հարցը, մեծ հաշվով, ստվերում էր մնում անգամ անհողմ ժամանակներում: Սրա պատճառներն իհարկե մի քանիսն են՝ խորքային, քաղաքական, հոգեբանական, մենթալ, արժեհամակարգային: Մենք, որպես հանրություն, չենք զբաղվում եվրոպական ընտրություններով, սակայն այդ ընտրություններն անշուշտ զբաղվելու են մեզանով՝ ուզենք թե ոչ: Բայց այն բանից, թե ինչ կուզենք, կախված է, թե ինչպես կզբաղվեն մեզանով, մեր խնդիրներով: Ըստ այդմ՝ եվրոպական ընտրությունները, Եվրոպան իր խնդիրներով մեզանից հեռու է, սակայն դրանց արդյունքները մեզ ոչ միայն շատ մոտ են միշտ, այլև, մեծ հաշվով, դրանցով է պայմանավորվելու նաև մեզ անմիջականորեն առնչվող մի շարք խնդիրների կամ հարցերի ճակատագիրը:
Եվրամիության երկրներում տեղի ունեցած ընտրություններն արձանագրել են, այսպես ասած, ազգայնական ուժերի հաղթանակը: Ընդ որում՝ դա մի գործընթաց է, որը շարունակվում է արդեն տևական ժամանակ, մի քանի տարի: Այդ ուժերը կամ, այսպես ասած, եվրասկեպտիկները՝ ավելի լայն իմաստով, տարեցտարի արձանագրում են առաջընթաց թե՛ եվրակառույցներում ներկայացուցչականության առումով, թե՛ նաև ԵՄ անդամ պետություններում, այդ թվում՝ Արևմտյան Եվրոպայի: Ասել կուզի՝ Եվրախորհրդարանի անցկացրած ընտրությունը՝ որպես այդպիսին, չի արտացոլել ինչ-որ նոր միտում: Այն եղել է արդեն տարիներ առկա գործընթացի շարունակությունն ու այդ ուժերի հաջողության նոր փուլը: Կասկած չկա նաև, որ այն չի լինելու վերջինը, որովհետև եվրոպական հավաքականության և անգամ ինքնության խորքային խնդիրները, որ բերել են ձևավորված տրենդին, պահպանվելու են դեռ երկար ժամանակ: Կբերե՞ն դրանք եվրոպական խորքային ճգնաժամի, թե՞ ոչ, սա հարցերից մեկն է: Այն, որ ճգնաժամային զարգացումը Հայաստանի համար խիստ անցանկալի է, կասկածից վեր է: Մնացյալ առումով, Երևանը պետք է գտնի, այսպես ասած, նոր հարաբերակցությամբ Եվրոպայի հետ աշխատանքի հնարավորություններ՝ պահպանելով թե՛ հին կապերը, թե՛ կապեր հաստատելով նոր տարածքներ վերցնող ուժերի հետ:
Այստեղ, իհարկե, առաջին հերթին սեղանին դիտարկվում է 2017-ի նոյեմբերին ստորագրված համապարփակ համաձայնագրի ճակատագիրը, որի իրականացման ճանապարհային քարտեզը ներկայումս մշակվում է Երևանում: Թավշյա հեղափոխությունը ժամանակ է խլել այդ գործընթացից, օբյեկտիվորեն: Հայաստանն ի վերջո ոչ թե կորցրել է այդ ժամանակի ընթացքում, այլ շահել՝ մի շարք առումներով: Պարզապես ակնառու է, որ այդ կապակցությամբ կա Երևանի և Բրյուսելի պատկերացումների խնդիր: Այդ խնդիրը չի կարող հաղթահարվել երկարաժամկետ իմաստով, եթե Երևանն ու Բրյուսելը հարաբերությունը չդիտարկեն ստորագրված համաձայնագրի թե՛ ծավալային, թե՛ ժամանակացուցային տարածությունից վեր և լայն: Այս մասին մենք խոսել ենք թավշյա հեղափոխությունից անմիջապես հետո: Եվրամիության հետ ստորագրված համաձայնագիրը հույժ արժեքավոր փաստաթուղթ է թե՛ Երևանի, թե՛ Բրյուսելի համար: Բայց Հայաստանում տեղի ունեցածը խորապես փոխել է ոչ միայն ներհայաստանյան, այլև ռեգիոնալ իրականությունը:
Ըստ այդմ՝ ստորագրված համաձայնագիրն իր բովանդակությամբ և քաղաքական նշանակությամբ պետք է դիտարկվի նոր իրողությունների տրամաբանությանը համահունչ, որովհետև բավական հիմքեր կան եզրակացնելու, որ դրանցում արդեն համաձայնագիրը չափազանց քիչ է հայ-եվրոպական հարաբերության այսպես ասած բավարար կամ համարժեք հենք լինելու համար: Դա չի նշանակում, որ այն պետք է դնել մի կողմ և անցնել առաջ, բայց դրանով առաջ քայլելու համար պետք է նայել ոչ միայն համաձայնագրին, այլ նաև դրա շուրջը:
