«Կինոն, թատրոնը կյանքի փոքր մոդելն են, որտեղ մարդիկ պիտի գան զգալու և մտածելու: Եվ որպեսզի դու կարողանաս մարդկանց համախմբել մի տանիքի տակ, որտեղ մարդկանց սրտերը պիտի միասին զգան ու բաբախեն, պետք է աշխատանքդ շատ ազնիվ արված լինի, այլ պարագայում դա կարող է լինել մանիպուլյացիա, զոմբիացում»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում այս մասին ասաց դերասան, ռեժիսոր Արշալույս Հարությունյանը:
Նրա խոսքով՝ դեռևս 2006-ին Կամերային թատրոնում բեմադրվել է «Ի զեն» ներկայացումը, որի գաղափարախոսությունը հետևյալն էր. «Եթե 10 միլիոն հայերի սրտերը բաբախեն միասին, ուրեմն ելք կա»: «Այսինքն՝ իսկական, լավ արվեստագետը՝ հեռուն նայող, գիտի՝ ինչ է պետք, որ ելք լինի: Հիմա էլ շարունակում ենք աշխատել, սթափեցնող դեր կատարել»,- նշեց դերասանը:
Արվեստը, մշակույթը մարդու և աշխարհի հարաբերությունների սկիզբն է: Եվ այսօր այնպիսի շրջափուլում ենք, երբ հսկայական մի համակարգ է ապամոնտաժվում, ինչպիսի՞ն են մարդու և աշխարհի հարաբերությունները: Ի պատասխան այս հարցի՝ Ա. Հարությունյանը նշեց. «Գոյություն ուներ դեպրեսիվ վիճակ, հետո եկավ էյֆորիկ վիճակ՝ սպասողական, էներգիայով լեցուն, այդ սպասումի մեջ կար վախ, տագնապ, լուսավոր կետ փնտրելու, գտնելու մեծ ցանկություն, իսկ հիմա շատ անհասկանալի վիճակ է, գույները կարծես չեն տարբերակվում: Վստահ եմ, բոլորս լավ բանի կարիք ենք զգում, ինչ-որ լավ բանի ենք սպասում և սպասում ենք, որ մեզ կառաջարկվի, իսկ թե ինչ կառաջարկվի և ովքեր են առաջարկելու, դեռ այդ մասին չենք մտածում: Բոլորս մեր գործն անում ենք սրտացավորեն, նպատակաուղղված, բայց սպասումը մեր մեջ կա… Մենք դեռ հետհեղափոխական «պախմելի» մեջ ենք: Մեզ կոնկրետություն է պետք, ռիսկ, սթափություն»:
Մանրամասն՝ տեսանյութում:
