Ներքաղաքական թոհուբոհը նախօրեին հանրային ուշադրությունից որոշակիորեն դուրս թողեց մի որոշում, որ կայացրեց Երևանի ավագանին՝ գեղասահքի դպրոցի վերաբերյալ: Դպրոցը, որ կրում էր սովետական գեղասահորդուհի, ներկայումս ՌԴ Պետդումայի պատգամավոր Իրինա Ռոդնինայի անունը, անվանափոխվեց և այժմ Երևանի գեղասահքի և հոկեյի դպրոց է: Այդ որոշման պատճառն այն էր, որ Իրինա Ռոդնինան մեկն էր այն ռուսաստանցի պատգամավորներից, որոնք մի քանի շաբաթ առաջ Բաքվում մասնակցել էին ադրբեջանական, այսպես կոչված, «Խոջալուի ցեղասպանության» ակցիային, հակահայկական ակցիային:
Հայաստանի պատասխանը հնչեց դեռևս այդ օրերին՝ ԱԺ նախագահ Արարատ Միրզոյանի՝ ՌԴ Պետդումայում ունեցած հայտնի ելույթում: Բայց անկասկած էր նաև, որ այդ ամենը շատ տարօրինակ տեսք կունենար, եթե Հայաստանում պահպանվում էր Իրինա Ռոդնինային մեծարող դպրոցի անվանումը: Վերջին հաշվով, խորհրդանիշները հույժ կարևոր տեղ ունեն ազգերի, պետությունների կենսագործունեության ոլորտում՝ մշակույթից մինչև մեծ քաղաքականություն: Սակայն այստեղ կա մի առանցքային հանգամանք, որը խոսում է մեկ այլ՝ շատ ավելի խորքային խնդրի մասին: Եվ խոսքը Ռոդնինայի մասին չէ, այլ դրա առիթով մեկ այլ հիմնարար հարցի, որ կանգնած է թե՛ հայկական պետականության, թե՛ համայն հայության առաջ: Գեղասահքի դպրոցը Ռոդնինայի անունով անվանակոչելու նախաձեռնողը Սերգեյ Համբարձումյանն է՝ ռուսաստանցի մեծահարուստ հայ, որը մի շարք ներդրումային ծրագրեր է իրականացնում Հայաստանում: Նա Ռոդնինայի հետ անձնական մտերմություն ունի: Համբարձումյանը դեմ էր արտահայտվել գեղասահքի դպրոցի անվանումը փոխելուն թե՛ նրանից առաջ, երբ հարցը հայտնվել էր օրակարգում, թե՛ նախօրեին կայացած որոշումից հետո՝ հայտնելով, որ համաձայն չէ դրան: Ընդ որում՝ հետաքրքիր է, որ Համբարձումյանը ընդունում է Ռոդնինայի՝ Բաքվում արած քայլով պայմանավորված խնդիրը, սակայն համարում, որ այդուհանդերձ դպրոցի անվանափոխում չպետք է լիներ:
Այն, որ ռուսաստանցի հայ մեծահարուստ Սերգեյ Համբարձումյանը հայրենասեր է, սիրում է Հայաստանն ու պատրաստ է Հայաստանի զարգացման համար կատարել ներդրումներ, կասկածի ենթակա չէ: Ինչպես բազմաթիվ այլ ռուսաստանահայ մեծահարուստների պարագայում: Սակայն այստեղ շատ կարևոր է, թե այդ հայրենասիրությունը մտածողության և արժեհամակարգային ի՞նչ բազայի վրա է կառուցված, և ինչ դեր ունի այդտեղ հայկական պետականության հանգամանքը: Այսինքն՝ Հայաստանի ոչ միայն զուտ հայրենիք, այլև պետություն լինելու հանգամանքը, որն արդեն պահանջում է մի շարք այլ չափանիշներ, արժեքներ, նշաձողեր, քանի որ խոսքն այս դեպքում միջազգային փոխհարաբերությունների բարդ համակարգի մասնակից սուբյեկտի մասին է, որի վարքագիծը համաշխարհային ուշադրության կենտրոնում է: Իսկ տվյալ պարագայում, երբ Իրինա Ռոդնինան իր «մարզական բարձունքից» թքած ունի Հայաստանի Հանրապետության վրա, Հայաստանի Հանրապետությունում էլ մեծարվում է նրա անունը պատանի գեղասահորդների դպրոցի վրա, թվում է թե բացարձակ ապաքաղաքական հարցը դառնում է լրջագույն քաղաքական քննություն, որովհետև դրանով չափվում է միջազգային հարաբերությունների Հայաստան սուբյեկտի արժանապատվության զգացումը:
Եվ այստեղ ռուսաստանահայ մեծահարուստի արձագանքը, վերաբերմունքը առաջացնում է հիմնարար հարցեր՝ հաշվի առնելով այն, որ այդ ռեսուրսը ևս կարևոր ու թանկ ռեսուրս է հայկական պետականության ամրապնդման գործում և միաժամանակ, իհարկե, այն, այսպես թե այնպես, մի ռեսուրս է, որը կարող է իր դերն ունենալ Հայաստանի Հանրապետության կյանքում: Ամբողջ հարցն այն է, թե ինչպիսի՞ դերը: Եվ այդ հարցին պետք է պատասխանի ոչ միայն Սերգեյ Համբարձումյանը, այլ նաև ռուսաստանահայ խոշոր կապիտալիստներն ընդհանրապես, որոնք նախկին իշխող համակարգի հետ պայմանավորվածության շրջանակում Հայաստանում իրականացրել կամ ծրագրել են բազմաթիվ նախագծեր, ներդրումային նախաձեռնություններ, և հիմա փաստորեն հայտնվել են Հայաստանում տեղի ունեցող խորքային փոփոխությունների իրողության առաջ: Հետևաբար, ո՞րն է նրանց ընկալման մեջ Հայաստան պետությունը՝ հայրենիք, որը չի կարող առանց Ռուսաստանի և առանց ռուսական մեծապետականության առաջ խոնարհումների՞, թե՞ պետություն, որի բարեկեցությունը և զարգացումը չի կարող հենված չլինել արժանապատվության զգացումի վրա, որովհետև առանց այդ զգացումի չի զարգանում և չի զարգացել որևէ պետություն:
