Այսօր լրանում է Թուրքիայի կողմից իրականացված Հայոց ցեղասպանության 104-րդ տարելիցը։ Աշխարհասփյուռ հայերն այսօր միասնական հիշում են Թուրքիայի կողմից իրականացրած ոճրագործության զոհերի հիշատակը։
Ցեղասպանությունն իբրև իրողություն ճանաչվել է երկու տասնյակից ավելի երկրների կողմից, ԱՄՆ 49 նահանգներ ևս ճանաչել են Ցեղասպանությունը։ Այսինքն՝ կա Ցեղասպանությունը ճանաչած երկրների կրիտիկական զանգված, սակայն արդյո՞ք կա այն հարցի պատասխանը, թե ինչ ենք անելու հետո «Առաջին լրատվական»-ի հարցին հրապարակախոս Լիլիթ Գալստյանը պատասխանեց․ «Գիտեք, միանշանակ այդպես ձևակերպել, թե ինչ ենք անելու հետո, հստակ բանաձև չկա։ Յուրաքանչյուր սերունդ Ցեղասպանություն երևույթի, մեր ազգային մեծ աղետին, աղետը մարսելու, յուրացնելու, դասեր քաղելու, իր անելիքները ճշտելու իր կերպն ունի։ Առհասարակ, այդ էջը չի փակվի մեր պատմությունից, ազգային պատմական հիշողությունից, մեր կերտվածքից երբեք չի փակվի։ Բայց մենք, նաև աշխարհը, պիտի կարողանանք բոլոր քաղաքական, իրավական միջոցներով հասնել Ցեղասպանության վերջնական թե՛ ճանաչմանը, թե՛ հատուցմանը, որովհետև Հայոց ցեղասպանությունը քաղաքակրթությանը ինքնին նետված մարտահրավեր էր»։
Լիլիթ Գալստյանը նաև հավելեց․ «Ես ինքս արևմտահայի ժառանգորդ եմ, Ցեղասպանությունն ապրածի ժառանգորդ եմ։ Ամեն անգամ այդ կեղծ դիսկուրսը կա՝ Թուրքիայի դրոշը վառե՞լ, թե՞ չվառել։ Երեկվանից այդ դիսկուրսը կարծես թե լայնացավ։ Ես ինքս, կիսելով քաղաքակրթական արժեքները, մարդու իրավունքները հարգելով հանդերձ, այնուամենայնիվ, չեմ կարողանում հասկանալ այդ կեղծ բարեպաշտական հարցադրումը՝ ինչու ենք այրում Թուրքիայի դրոշը։ Ի վերջո, ի՞նչ է ցեղասպանությունը․ այն, Լեմկինի ձևակերպումով, հանցագործություն է մարդկության դեմ»։
