Կա հայ-ռուսական հարաբերության երկու հարթություն, մեկը՝ Փաշինյան-Պուտին, մյուսը՝ ռուսական պետության ինստիտուտներն ու էլիտայի մի մասը, որոնք անվստահություն ունեն Հայաստանում կատարվողի հանդեպ՝ նախօրեին հայտարարել է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն ու ավելացրել, որ իր հանդեպ անվստահություն ու կասկած Ռուսաստանում լինել չի կարող:
Հայ-ռուսական հարաբերության այդ կառուցվածքը գործնականում եղել է նաև նախկինում՝ հարաբերություն առաջին դեմքերի մակարդակով և ավելի ներքև իջնող ինստիտուցիոնալ և խմբային հարաբերություններ: Այն, որ հարաբերության այդ կառուցվածքը պետք է փոխել՝ աներկբա է: Հենց այդ երկշերտ կամ երկհարթություն կառուցվածքն է, որ բերել է հարաբերության դեգրադացման և հանգեցրել նրան, որ ռեգիոնալ քաղաքականության համատեքստում Ռուսաստանը բացարձակապես անտեսել է Հայաստանն ու Հայաստանի շահերը, անվտանգությունը՝ առանձին բացառություններով:
Ապրիլյան պատերազմից հետո իրավիճակը որոշակիորեն փոխվել է, բանակն ու հանրությունը ստիպեցին Մոսկվային վարվել այլ կերպ, սակայն ռազմավարական առումով հարաբերության վերանայում չի ստացվի, եթե չի վերանայվում կառուցվածքը: Իսկ այստեղ արդեն խնդիրները բարդանում են, շերտերը բազմանում: Այս իմաստով առարկայական է դառնում, թե ինչպիսին է բարձր մակարդակում շփումների օրակարգը, տրամադրությունը, տոնայնությունը: Այդ առիթով էլ Նիկոլ Փաշինյանը նախօրեին մեկ այլ հարցազրույցում խոսելով Ուկրաինայի նորընտիր նախագահ Զելենսկու և Պուտինի հնարավոր շփման մասին՝ խորհուրդ է տվել Զելենսկուն հաշվի առնել Պուտինի հետ հարաբերության ամենակարևորը՝ լինել բաց, շիտակ, անկեղծ: Այլ կերպ ասած՝ չխաբել Պուտինին:
Բայց դա հարաբերության հիմքն է, կարևոր հիմքը, սակայն ի՞նչ օրակարգ է կառուցվում դրա վրա: Նիկոլ Փաշինյանն այդ հիմքը դրել է, իսկ ի՞նչ օրակարգ է կառուցվել: Օրինակ՝ նույն Պուտինն ինչպե՞ս է նայում Հայաստանի նոր իշխանության հանդեպ ինստիտուտների կամ էլիտայի անվստահությանը, որն արտահայտվում է, օրինակ, քարոզչական ակնառու դրսևորումներով: Թե՞ դա Պուտինի, այսպես ասած, «ալիբին» է հենց իր էլիտայի առաջ, որն ակնհայտորեն հարցեր է ուղղում հենց նրան՝ Հայաստանի հանդեպ անվստահություն հայտնելով:
Վերջին հաշվով, անվստահություն հայտնողներն անկասկած ունեն հարցեր կամ հարց, թե ինչո՞ւ ՌԴ նախագահի մակարդակով չկա Հայաստանում անվստահություն առաջացնող իրողությունների հանդեպ կոշտ արձագանք: Ինչո՞ւ Պուտինը ոչինչ չի անում, մի՞թե անզոր է: Եթե Պուտինն անզոր է, ապա դա արդեն առաջացնում է հարցեր ներռուսաստանյան իրողությունների հետ կապված՝ դրանից բխող վարքագծային փոփոխությունների հեռանկարով:
Հետևաբար ստացվում է, որ Հայաստանի հանդեպ ՌԴ քաղաքականությունն ուղիղ կերպով պայմանավորում է Ռուսաստանի ներքին կյանքում հարաբերությունների բավականին լայն ու խոր մի շրջանակ, ինչը առնվազն հարց է առաջացնում նաև այլ տեսանկյունից՝ իսկ Պուտինն ինքը այդ հարաբերության մեջ նույնքան բաց, անկեղծ ու շիտա՞կ է, և ուղղակի ներքին դաշտում ալիբի ապահովելու համա՞ր է, որ չի կանխում Հայաստանի հանդեպ անվստահության, այն էլ՝ անհարգալից, դրսևորումները, թե՞ մի ձեռքով խոսելով Հայաստանի վարչապետի հետ՝ մյուս ձեռքով խաղում է նրա և Հայաստանի հանրության նյարդերի և արժանապատվության հետ:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
