«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցը Պահպանողական կուսակցության նախագահ Միքայել Հայրապետյանն է։
–Պարոն Հայրապետյան, վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը ԵԽԽՎ նստաշրջանում ունեցած իր ելույթում հայտարարել է, թե Հայաստանում հսկայական քաղաքական փոփոխություններ են տեղի ունենում. հաջողվել է Հայաստանից արմատախիլ անել համակարգային կոռուպցիան, վերացնել մենաշնորհային տնտեսակարգը, օրենքի առաջ բոլոր մարդկանց հավասարության իրական պայմաններ ստեղծել։ Արդյո՞ք հետհեղափոխական մեկ տարում իշխանությանը հաջողվել է իրականացնել բոլոր այս քայլերը։
– Այո՛, հաջողվել է այդ ամենը սկսել: Տա Աստված, որ հաջողվի նաև դա ավարտին հասցնել ու դարձնել պետականավարման անշրջելի նորմ: Ժամանակաձևերի խառնումը պատեհ չէ. նույնիսկ հին հույների մոտ էր Քրոնոսին՝ նորին մեծություն Ժամանակին հաղթողը դարձել գերագույն աստված: Ժամանակների հանդեպ փոքր-ինչ թեթև մոտեցումը կարող է ճակատագրական դառնալ: Վարչապետն այստեղ անվրեպ է: Հուսանք՝ անվրեպությունը չեն կարող խաթարել:
–Նույն ելույթում վարչապետը նշում է, թե չի ընդունում, որ ՀՀ-ում և ընդհանրապես որևէ պետությունում պետք է լինեն եվրոպամետ, ռուսամետ, ամերիկամետ քաղաքական ուժեր և գործիչներ, եւ իրեն համարում է հայաստանամետ գործիչ: Արդյոք նման մոտեցումն արդարացված է, խնդիրներ չի՞ հարուցի գործընկերների հետ հարաբերություններում։
– Այստեղ մինչ այժմ չնկատվող մի նրբություն կա: Թե՛ արևմտամետները, թե՛ ռուսամետները, թե՛ իրեն հայաստանամետ հռչակած պարոն Գալուստ Սահակյանը (որքան հիշում եմ՝ առաջինը նա է կիրառել «հայաստանամետ» տերմինը) գործում են հանուն Հայաստանի. պարզապես ուղիների ընտրությունն է տարբեր: Չեմ կարծում, թե արևմտամետը, հայաստանամետը, ռուսամետը մեր երկրի համար լավը ցանկանալով չեն որոշել ընտրել իրենց հայացքը: Իհարկե, բացառել չեմ կարող, մանավանդ ռուսամետի պարագայում, գործակալական շահադիտությունը: Իսկ մեր երկրի արևմտյան գործընկերները, վստահ եմ, ըմբռնումով են վերաբերում կողմնորոշումների մեր խակությանը և բուն շարժառիթներին:
–Վերջին շրջանում հատկապես ակտիվացել է հակաիշխանական քարոզչությունը։ Արդյո՞ք այս հանգամանքը լուրջ վտանգ է ներկայացնում։ Ի՞նչ հետեւանքներ կլինեն։
– Լրջության աստիճանի մասին մի փոքր կհապաղեմ կարծիք հայտնել, բայց վտանգ, իրոք, կա: Իշխանության մեթոդոլոգիան այս հարցում ոչ այնքան ադեկվատ է: Գուցե պետք է առավել զգոն մոտեցում և ներուժի զորահավաք: Բայց այդ մոտեցումը կարող է լինել բացառապես սեփական կրեդոն հստակ գիտակցելու և սահմանելու պարագայում: Ժամանակը ցույց կտա, թե ինչ հետևանքներ կլինեն: Բացառված չէ նաև տանուլ տալը:
–Կա արդյո՞ք արտաքին ազդեցություն՝ գործող իշխանության դեմ հակաքարոզչության մասով՝ հաշվի առնելով ռուսական լրատվամիջոցների վերջին շրջանի վարքը։
– Միանշանակ վստահ եմ, որ հակաիշխանական քարոզչության մեջ ռուսական հետք փնտրելն արդյունավետ չէ և կարող է շեղել բուն խնդրից: Ռուսական հակաիշխանական քարոզչությունն ամենալավ իշխանական քարոզչությունն է: Խնդիրն ավելի խորքային է, որին կարող է և հասու են դրանով զբաղվող պատասխանատուները, բայց առայժմ կոմպետենտության դրսևորումներ չեմ տեսնում մերոնց մոտ: Մենք մտել ենք հիբրիդային պայքարի մի փուլ, ուր թե՛ ժամկետանց, թե՛ նորաթուխ կադրերի մեթոդներով խաղը տանելով հաջողություն արձանագրել գրեթե հնարավոր չէ: Պետք է ըմբռնել այդ ոլորտի մատրիցային կապերի հնարավոր ամբողջությունը: Հրապարակավ ավելին մանրամասնել ինձ թույլ չեմ տա: