Կառավարությունը խորհրդարան է ներկայացրել բավականին ուշագրավ մի նախաձեռնություն՝ բարձրացնել Իրանից ներկրվող ցեմենտի մաքսատուրքը, դրանով ներքին արտադրողին օգնելու համար: Այլ կերպ ասած, քայլ է կատարվում ներկրվող ցեմենտի գինը բարձրացնելու ուղղությամբ, որպեսզի ներսում արտադրվող ցեմենտը դառնա մրցունակ: Կառավարությունը մեկնաբանում է, որ քայլը ժամանակավոր է, մինչև ներքին արտադրողը կկարողանա իր ռեսուրսով մրցունակ դառնալ: Ինչպիսին կլինի որոշման տնտեսական էֆեկտը, կամ վնասը, դեռ պետք է տեսնել: Իսկ այն, որ իրավիճակը հարաբերական է, հուշում է նաև «Իմ քայլը» իշխող խմբակցության պատգամավորների մի զգալի մասի արձագանքը, որոնք ևս հարցեր են տալիս այդօրինակ քայլի նպատակահարմարության վերաբերյալ:
Հարցը, սակայն, ունի նաև բավականին ուշագրավ քաղաքական կողմ, եթե արձանագրենք, որ Հայաստանում ցեմենտի արտադրության գլխավոր շահառուն Արարատի ցեմենտի գործարանն է, որի սեփականատերն էլ Գագիկ Ծառուկյանն է՝ ԲՀԿ նախագահը: Այստեղ իհարկե պետք է արձանագրել, որ խոսքը, ի վերջո, մի քանի հարյուր աշխատատեղի մասին է, այսինքն՝ շահառուն նաև այդ աշխատողներն են, սակայն ամեն դեպքում, փաստացի կառավարությունը քայլ է կատարում Գագիկ Ծառուկյանի համար մրցակցային արտոնյալ պայման ձևավորելու ուղղությամբ: Այդ հանգամանքն էլ իր հերթին ուշագրավ է դառնում «տրանսգենդերային» աղմուկի առիթով «Իմ քայլը»-ԲՀԿ սրված հարաբերության ֆոնին, նաև Առինջ մոլում ՊԵԿ քննչական գործողություններին, որին ԲՀԿ-ն ոչ շատ կտրուկ, սակայն այդուհանդերձ տվել է քաղաքական աստառ:
Ստացվում է, որ այդ գնահատականը այնքան էլ չի համապատասխանում իրականությանը, որովհետև տարօրինակ է տոնավաճառի առումով քաղաքական «հետապնդում» անել, իսկ ցեմենտի մասով՝ արտոնյալ հնարավորություն տալ: Կամ էլ կառավարությունը մտրակ ու բլիթ է կիրառում ԲՀԿ նախագահի նկատմամբ, ցույց տալով, որ իշխանության հետ առճակատման չգնալու դեպքում Գագիկ Ծառուկյանը կարող է ստանալ տնտեսական գործունեության որոշակի նպաստավոր պայմաններ, իսկ հակառակ դեպքում նա կարող է հայտնվել աչալուրջ հայացքի ներքո: Իսկ այդ հայացքը հաստատ ինչ-որ բան կգտնի, որովհետև Հայաստանում գործնականում անհնար է որևէ բան չգտնել նախկին իշխող համակարգում ձևավորված և կայացած խոշոր կապիտալի վարքագծում, քանի որ հակառակ դեպքում այդ կապիտալն ուղղակի գոյություն չէր ունենա նախկին համակարգի պայմաններում:
Այս իրավիճակը մեծ հաշվով արտացոլում է, որ Հայաստանում շարունակում է խնդիր լինել խոշոր կապիտալի և քաղաքականության սերտաճումը՝ փոխազդեցության իմաստով: Կամ այդ կապիտալը պետք է դադարի քաղաքականությանն ուղիղ մասնակցությունը, որպեսզի քաղաքականությունն էլ, կամա, թե ակամա, ուղիղ ներգործություն չունենա այդ կապիտալի վրա, կամ պետք է իշխանությունն ինքը շատ հստակ օրենսդրական մեխանիզմներ մշակի խոշոր կապիտալի ուղիղ քաղաքական ներկայությունը սահմանազատելու ուղղությամբ, որպեսզի հետո նաև չունենա այդ կապիտալի քաղաքական ապակառուցողականության առումով մեղադրանքներ հնչեցնելու կամ դրա դեմ որոշակի հակազդող քայլեր ձեռնարկելու անհրաժեշտություն, երբ, իհարկե, չձեռնարկելն արդեն խնդիր է ոչ միայն կառավարության, այլև ընդհանրապես հանրային զարգացման տեսանկյունից: Դա, որ հրամայական է դարձնում բիզնեսն ու քաղաքականությունը տարանջատելու ինստիտուցիոնալ մեխանիզմների հնարավորինս արագ ձևավորումը, որպեսզի տարանջատումը կախված չլինի լոկ քաղաքական կամքից, որքան էլ այդ կամքը այսօր հանրայնորեն վստահելի և համոզիչ լինի:
