Ղարաբաղյան հարցի կարգավորման վտանգը մեր երկրի ներքին քաղաքականությունն է, որը խժռել է նաև Լեռնային Ղարաբաղը:
Ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման մեզ համար աննպաստ որևէ լուծման մտահոգության առիթը պետք է լիներ Հայաստանի ներքին՝ հասարակական-քաղաքական հարաբերությունների, իշխանության կազմավորման մեխանիզմը, որն արդեն որերորդ անգամ գործադրվում է մեր երկրում և սկուտեղի վրա հրամցվում դրսին:
Երբ մեր ներքին կյանքի վիճակի մասին մտահոգությունն ավելի քիչ է, քան ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի որևէ համանախագահի որևէ հայտարարություն, վավերացված որևէ բանաձև և հռչակագիր, ապա նշանակում է, որ մենք ոչ էլ մտահոգվում ենք խնդրի կարգավորմամբ, ավելին՝ հաստատապես այդ մտահոգության կշիռը հավասար է զրոյի: Եթե մենք չհասկանանք, ապա ժամանակն ու պատմությունը մեզ կհասկացնեն, որ Ղարաբաղի հարցը, իր ամբողջության մեջ (տարածքներ, կարգավիճակ, անվտանգության գոտի և այլն), վճռվում է ոչ թե Մոսկվայի մայենդորֆներում, Վաշինգտոնի քի ուսթներում և քեմփ դեյվիդներում ընդունված կամ պարտադրված բանաձևով կամ հռչակագրով, այլ մեր երկրի պետության որակով:
Չի կարելի մտահոգվել Ղարաբաղի ապագայով, իսկ մյուս կողմից՝ ոտնակոխ անել պետության հիմքերը:
Ղարաբաղյան հարցի վերաբերյալ նախագահների, համանախագահների, հասարակական կազմակերպությունների ներկայացուցիչների որևէ հանդիպում կամ գագաթնաժողով չի կարող լուծել Ղարաբաղի հարցը:
Ոչ մի հայտարարություն ու հռչակագիր չի կարող մոտեցնել կամ հեռացնել Ղարաբաղյան կարգավորումը:
Ղարաբաղյան հարցի կարգավորման վտանգը մեր երկրի ներքին քաղաքականությունն է, որը խժռել է նաև Լեռնային Ղարաբաղը:
Ղարաբաղյան հարցում ցանկացած զարգացում Հայաստանի ներքին քաղաքականության հետևանքով ստեղծված իրավիճակի հետևանք է, որն իր ողջ ծանրությամբ չի հարվածում մեզ միայն այն պատճառով, որ այդ պահին այդ իրավիճակը համընկնում է շահագրգիռ երկրներից որևէ մեկի շահին:
