Կառավարությունը ներկայումս քննարկում է 2,7 միլիարդ դոլարի ներդրումային մոտ 89 ծրագիր, որից ավելի քան 700 միլիոն դոլարը ներկայումս այս կամ այն կերպ ընթացիկ փուլում է՝ մարտի 19-ի մամուլի ասուլիսում հայտարարել է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը:
Այդ հայտարարությունը բավականին նման է նախկին վարչապետ Կարեն Կարապետյանի հայտարարությանը 3,5 միլիարդ ներդրումային ծրագրերի մասին, սակայն մի տարբերությամբ՝ Կարեն Կարապետյանը ներկայացնում էր իր, այսպես ասած, իշխանական պորտֆելը: Այլ կերպ ասած՝ նա գործնականում հայտարարում էր, որ պատրաստ է իր հովանավոր Հայաստանի ներդրողների ռուսական ակումբի օգնությամբ 3 միլիարդ դոլար վճարել 2018-ին Հայաստանի իշխանությունը ձեռք բերելու համար: Նիկոլ Փաշինյանի դեպքում իրավիճակի քաղաքական համատեքստը բոլորովին այլ է, և բոլորովին այլ է նրա քաղաքական հենարանը:
Այստեղ գործ ունենք հանրային բարձր լեգիտիմության հետ՝ որպես հենարան, իսկ որպես ներդրումային աղբյուր գործ ունենք ոչ թե կոնկրետ բևեռի, այլ, այսպես ասած, բազմազան աղբյուրների հետ: Իհարկե, դա այս դեպքում էլ չի հանում հարցը, թե որքան կոնկրետ են ներդրումային այդ պորտֆելի հեռանկարները, մյուս կողմից, սակայն, այստեղ արդեն խոսքը ոչ թե կոնկրետ իշխանության գնի, այլ Հայաստանի քաղաքական ապագայի սոցիալ-տնտեսական բազայի մասին է:
Ավելի ու ավելի է ակնառու դառնում, որ Հայաստանի ներկայիս սոցիալ-տնտեսական բազան խիստ անբավարար է ոչ միայն պետական ռազմավարական ծրագրեր, զարգացման ծրագրեր և անվտանգության աճող մարտահրավերներ երկարաժամկետ սպասարկելու համար, այլև բավարար չէ նաև հասարակական-քաղաքական արդյունավետ զարգացում ապահովելու, հանրային քաղաքականության ինստիտուցիոնալ զարգացման հիմք դառնալու համար: Եվ սրա լավագույն դրսևորումն էր այն, ինչ քաղաքական տողատակի առումով տեղի ունեցավ Օպերայի սրճարանների ապամոնտաժման գործում, և ինչ ընդհանրապես տեղի է ունենում Հայաստանում տեղեկատվաքարոզչական շոշափելի ալիքի պայմաններում: Այստեղ ակնհայտորեն ներդրումներ են կատարվում ոչ թե նոր բովանդակություն ստեղծելու, այլ հին տրամաբանությամբ նոր իշխանությանը վարկաբեկելու, հեղինակազրկելու ուղղությամբ:
Ահա այս իմաստով շատ կարևոր է, թե ինչպիսին է 2,7 միլիարդ դոլարի ներդրումային պորտֆելի, ծրագրերի բովանդակությունը: Խոսքն անշուշտ ֆիլանտրոպ-ներդրողների բանակի մասին չէ՝ հասկանալի է, որ այդպիսի ներդրումային բաղադրիչը ընդհանրապես լինում է իր տեսակարար կշռով համեմատաբար քիչ՝ ընդհանուր պատկերում: Շատ կարևոր է, այսպես ասած, առևտրային-մարդասիրությունը, երբ բիզնեսը մի կողմից՝ հետապնդելով շատ կոնկրետ առևտրային շահեր, մյուս կողմից՝ այդ շահերի պաշտպանության առանցքային դաշտերից մեկը կդիտարկի քաղաքական արդիական համակարգի, հասարակական-քաղաքական հարաբերությունների արդիական համակարգի առկայությունը:
Գործնականում թավշյա հեղափոխությունը Հայաստանում կարող է և պետք է լինի ոչ միայն պարզապես ներդրումային նոր հոսքերի, այլև բիզնես նոր մշակույթի հոսքի առիթ, խթան և հնարավորություն:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
