«Մարդը՝ Կապուցինների պուրակից» ֆիլմը երևի շատերն են տեսել: Ֆիլմում մի դրվագ կա, երբ կինեմատոգրաֆով տարված կովբոյների ժամանցը փորձում է արգելել կարգուկանոնից սնանկացող սալոնի տերը՝ հայտարարելով, թե թույլ չի տա այլևս կինո ցուցադրել իր սալոնում: Կովբոյներից մեկը նրան է մոտենում և կանչում առանձին զրույցի: Մտնում են դռան հետևը, որոշ ժամանակ անց սալոնի տերն աչքի տակի կապտուկով դուրս է գալիս և ասում. «Ջենթլմեններ, ես կատակ արի»:
Հայտնի ֆիլմի այս դրվագը հիշեցի՝ լրահոսից տեղեկանալով, որ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանն իր անձնական բլոգում գրել է, որ կատակել է «168 ժամ» թերթին տված հարցազրույցում արտագաղթի մասին իր հայտնի հայտարարությունն անելիս: Իսկ Տիգրան Սարգսյանը, հիշեցնենք, որ ասել էր, թե բա ի՞նչ անենք, չթողնե՞նք, որ կրիտիկական զանգվածը փախչի։ Թողնենք, որ մնան Հայաստանում ու հեղափոխություն անե՞ն: Հարցազրույցը տպագրվել է, բավականին մեծ աղմուկ է առաջացրել մամուլում, ինչն ինքնին հասկանալի և տրամաբանական է՝ դատելով արտահայտության բովանդակությունից:
Եվ ահա, Տիգրան Սարգսյանը դուրս է գալիս և այդ աղմուկից հետո ասում. «Ջենթլմեններ, ես կատակ արի»: Հարգելի ջենթլմեն վարչապետ, իսկ ինչո՞ւ մինչև աղմուկ բարձրանալը խոսք չկար կատակի մասին: Կարծում ենք, որ Տիգրան Սարգսյանի շրջապատից ինչ-որ մեկն, անկասկած, ծանոթացած կլիներ հարցազրույցին և կարող էր մինչև աղմուկը հայտարարություն տարածել, որ արտահայտությունն ընդամենը կատակով է ասվել: Եվ նույնիսկ հարց է առաջանում, թե երբ Տիգրան Սարգսյանը հարցազրույցը տալիս էր, լրագրողին զգուշացրե՞լ է, որ իր այդ խոսքը կատակ է և կամ արժե հատուկ նշել, կամ ընդհանրապես չդնել: Չէ՞ որ վարչապետ Սարգսյանը պետք է որ գիտակցեր, թե ինչ լուրջ բան է ասել և ինչ մեծ աղմուկ կարող է լինել, ընդ որում՝ արդարացի աղմուկ, եթե չընդգծվի և չշեշտվի, որ ասվածը եղել է կատակ:
Սակայն, վերջին հաշվով և այս ամենից զատ, ի՜նչ մի կատակի թեմա է ընտրել Տիգրան Սարգսյանը, այն էլ կարևոր խնդիրների վերաբերյալ հարցազրույցի ընթացքում: Սա, ըստ երևույթին, խոսում է նաև հասարակական արձագանքի վերաբերյալ իշխանության անպատասխանատու մոտեցման մասին: Շատ հեշտ է ամեն ինչ վերագրել կատակին, ու առաջ անցնել ՝ խուսափելով պատասխանատվությունից:
Մինչդեռ երկրում առկա իրավիճակը, որը նաև դարձել է աղետալի արտագաղթի պատճառ, ամենևին էլ կատակի տեղիք չի տալիս: Հայաստանում մի այնպիսի իրավիճակ է, որ ավելորդ կատակների փոխարեն, իշխանության այս կամ այն ներկայացուցիչներին ամենևին չէր խանգարի չզլանալ և ամեն մի առիթն օգտագործել հասարակությունից ներողություն խնդրելու համար, որ ոչ մի կերպ չի հաջողվում մեղմել սոցիալ-տնտեսական լարվածությունն ու Հայաստանում, ի վերջո, հնարավոր դարձնել գոնե ներկայի կարիքները հոգալը, եթե նույնիսկ դեռ բազա չկա մոտ կամ հեռու ապագայի մասին մտածելու:
Իսկ մենք լուրջ ենք, հարգելի պարոն վարչապետ, մենք, քաղաքացիները, որոնք չեն կարողանում իրենց հացի խնդիրը հոգալ, իրենց երեխաներին արժանապատիվ մանկություն, առողջություն ապահովել: Նրանք լուրջ են և ոչ թե ձեր հումորի զգացումին են ուզում ականատես լինել, այլ ցանկանում են, որ առավել պատասխանատու զգացումներով հանդես գաք և չվիրավորեք իրենց մարդկային զգացումները: Կատակեք այնտեղ ու այն թեմաներով, որտեղ չկան սոված մանուկներ:
