Հաջորդ ընտրություններին տուն ենք ուղարկելու այս իշխանությանն ու ստանձնելու ենք երկրի ամբողջական ղեկավարման գործը, Արցախում ՀՅԴ Ընդհանուր ժողովի իր ելույթում հայտարարել է այդ կուսակցության ղեկավար Հրանտ Մարգարյանը: Միաժամանակ նա հայտարարել է, թե տակտիկական նկատառումներից ելնելով՝ այլևս չի դնելու իր թեկնածությունը ՀՅԴ Բյուրոյի կազմի համար, այսինքն` չի ղեկավարի կուսակցությունը: Բայց, հաշվի առնելով այն, որ Հրանտ Մարգարյանը դա բնորոշում է իբրև տակտիկական քայլ, հնարավոր է արձանագրել, որ Մարգարյանը անցնում է ՀՅԴ ստվերային ղեկավարման: Իսկ դա նշանակում է, որ Դաշնակցությունը դուրս մնալով խորհրդարանից 2018 թվականի ընտրությանը, դուրս չի կարողանում գալ նախկին համակարգի տրամաբանությունից և գուցե նաև նախկին համակարգի տարբեր շրջանակների հետ պայմանավորվածությունների սարդոստայնից, որ հյուսվել է հենց Հրանտ Մարգարյանի ղեկավարման տարիներին, Դաշնակցության քաղաքական հեռանկարների և դաշտում գաղափարական դերակատարման կորստի հաշվին:
Դրա հետևանքն էր, որ կուսակցությունը դուրս մնաց նոր խորհրդարանից, չնայած իր գաղափարական բավականին կարևոր և նշանակալի նշաձողին: Դաշնակցությունը Հրանտ Մարգարյանի ղեկավարմամբ քաղաքական ուժից վերածվեց իշխող համակարգի սեգմենտի, բաժնետիրոջ, որը իշխանության հետ պայմանավորվածությունների միջոցով էր կարողանում հայտնվել խորհրդարանում: Երբ չկար այն իշխանությունը, որի հետ հնարավոր էր պայմանավորվել, Դաշնակցությունը չկարողացավ խորհրդարան անցնել, քանի որ չգիտեր հանրության հետ պայմանավորվելու տարբերակը, մոռացել էր հանրության հետ խոսելու լեզուն: Բայց լսելով Հրանտ Մարգարյանի ելույթը Արցախում անցկացվող Ընդհանուր ժողովում, հնարավոր է եզրակացնել, որ Դաշնակցությունը շարունակում է չխոսել հասարակության և պետական շահի լեզվով և շարունակում է այն լեզուն, որով խոսում էր նախկին իշխող համակարգի հետ: Տվյալ պարագայում խոսքը, իհարկե, Դաշնակցության ղեկավար կազմի մասին է, ոչ թե բուն կուսակցության, որովհետև կուսակցությունը վաղուց է ստորադասվել ղեկավար կազմի խմբային խնդիրներին:
Եվ այստեղ լուծումները ոչ թե տակտիկական են, այլ ստրատեգիական: Եթե ՀՅԴ-ն կարողանա գնալ ստրատեգիական լուծումների, Հրանտ Մարգարյանի տակտիկային ենթարկվելու փոխարեն, Դաշնակցությունը կստանա քաղաքական դաշտում իր նշաձողը վերականգնելու հնարավորություն, հատկապես որ այդ տեղը բաց է, և ազգային-պահպանողական ուժի առկայությունը Հայաստանի քաղաքական ներկապնակում հույժ կարևոր է: Այդ տեղը կայուն զբաղեցնելու հնարավորություն և ներուժ ունի հենց ՀՅԴ-ն, սակայն ստրատեգիական փոփոխությունների գնալու պարագայում, քանի որ տակտիկական վերանայումները՝ ինչպես վկայում է Հրանտ Մարգարյանի գնահատականն ու վերլուծությունը, բացարձակապես կապ չունեն նոր իրողությունների հետ, որ կան Հայաստանում և, թերևս, գերազանցապես թելադրված են Հրանտ Մարգարյանի և նրա խմբի նախկին հարաբերություններով: ՀՅԴ-ին նրանք մի անգամ արդեն իսկ քաղաքականապես զոհաբերեցին այդ հարաբերություններին:
