Կառավարությունը դեկտեմբերի 27-ի նիստում կայացրել է նախարարություններին կից հասարակական խորհուրդների ստեղծման մասին որոշում, որոնք պետք է լուծեն կառավարման գործում քաղաքացիական հանրության, հասարակական սեկտորի լայն ներգրավվածության հարցը: Դրանով նախատեսվում է ապահովել կայացվող որոշումների, վարվող քաղաքականության, մտադրությունների շուրջ հանրային լայն քննարկումների հնարավորություն, իշխանության, կառավարման համակարգի էֆեկտիվությունը բարձրացնելու համար: Պետական կառավարման համակարգին կից խորհրդակցական կառույցների ստեղծման խնդիրը իսկապես արդիական է՝ հաշվի առնելով Հայաստանում թե՛ պետական կառավարման, թե՛ հանրային-քաղաքական կյանքի ինստիտուցիոնալացման թույլ, գրեթե զրոյական մակարդակը:
Ընդ որում, խորհրդակցական կառույցի ստեղծման և դրա միջոցով հեղափոխական-հանրային օրակարգի արդիականության ապահովման անհրաժեշտության մասին մենք էլ բարձրաձայնել ենք մեր հրապարակումներում: Այդ իմաստով ողջունելի է կառավարության նախաձեռնությունը: Այստեղ սակայն առաջանում են հարցեր: Մասնավորապես, եթե նախարարություններին կից ստեղծվում են հասարակական խորհուրդներ, ապա ինչ է լինելու Հանրային խորհրդի ճակատագիրը: Այստեղ, իհարկե, այդ կառույցի ճակատագիրը չէ, որ անհանգստացնում է մեզ, այլ այն, որ դրա գործունեությունը ֆինանսավորվում է հարկատուների փողով: Հանրային խորհուրդը կառույց էր, որ ստեղծեց Սերժ Սարգսյանը ժողովրդավարական և ներկայացուցչական իշխանության իմիջ ձևավորելու համար, հատկապես Մարտի 1-ից հետո: Զուգահեռ, իհարկե, լուծվում էին նաև քաղաքական, ներիշխանական համակարգային հարցեր: Կառույցի նախագահ նշանակվեց մարդ, որի հետ Սերժ Սարգսյանը դրանից մոտ մեկ տարի առաջ կոշտ երկխոսության մեջ էր ընտրության արդարության թեմայով և միմյանց իդիոտ էին բնորոշում, իհարկե, առանց անուն տալու, սակայն թափանցիկ հեռակա տողատակերով: Հետո Վազգեն Մանուկյանը նշանակվեց Հանրային խորհրդի նախագահ, որը ղեկավարում է առ այսօր: Եթե նախարարություններին կից ստեղծվում են հասարակական խորհուրդներ, ո՞րն է Հանրային խորհուրդ պահելու իմաստը, եթե դրա ծախսը նույնիսկ աստղաբաշխական չէ և համեստ է: Մյուս հանգամանքը այն է, որ նախարարություններին կից ստեղծվող հանրային խորհուրդները չդառնան իշխող մեծամասնության յուրօրինակ շարունակություն, ըստ էության կրկնելով նախկին համակարգը:
Հետևաբար՝ շատ կարևոր է, որ այդ խորհուրդները կազմվեն բազմակարծության սկզբունքով, և ավելին, դրանցում ավելի շատ ներկայացված լինեն իշխանության հետ չհամաձայնող շերտեր, որովհետև իշխանությունն առանց այդ էլ ունի իր 70 տոկոս վստահության քվեն, գոնե առայժմ, որով նա ստացել է իշխանական կարգավիճակը: Հասարակական խորհրդի տրամաբանությունը ենթադրում է որոշակի բալանսավորում և, ըստ այդմ, արժե առնվազն դիտարկել այդ խորհուրդներում բալանսը մի փոքր հօգուտ ընդդիմության դիտարկելու հնարավորությունը: Առավել ևս, որ հասարակական խորհուրդները չեն լինելու իմպերատիվ որոշումներ կայացնողներ, այլ ընդամենը խորհրդակցական կառույցներ:
