Երևանի ավագանու ընտրությունների ժամանակ մեր բազմաթիվ հրապարակումներով խոսում էինք երկու ռիսկերի մասին, որոնք անցած ամիսներին ոչ միայն չեն չեզոքացել, այլ նոր սրություն են ստացել՝ մայրաքաղաքում իրական դարձնելով կառավարման ճգնաժամի հեռանկարը։
Մարտնչող դիլետանտիզմ՝ 82%-անոց մեծամասնությամբ։ Եթե կարճ ձևակերպենք, ապա, դժբախտաբար, հենց սա է Երևանի այսօրվա ավագանու հիմնական բնութագիրը։
Երևանի ավագանին թեժ քննարկումների և քննադատություններից հետո հաստատել է Երևան քաղաքի 2019 թվականի բյուջեն, որով նախատեսվում են 83 մլրդ 77 մլն 572.0 հազ. դրամ եկամուտներ, 84 մլրդ 346 մլն 812.0 հազ. դրամ ծախսեր, դեֆիցիտը՝ (պակասուրդը) 1 մլն 269.240 հազ. դրամ։ Երևանի 2019 թվականի բյուջեի նախագիծն ընդունվել է ձայների 38 կողմ, 5 դեմ, և 3 ձեռնպահ հարաբերակցությամբ:
Հիմա բյուջեի մասնագիտական նրբությունների մեջ չենք մանրանալու, միայն նկատենք, որ այն՝ իր կառուցվածքով ու փիլիսոփայությամբ, ամենևին լավ չէ այն փաստաթղթերից, որոնք երևանցիներին տարիներ շարունակ հրամցրել է Տարոն Մարգարյանի թիմը։
Ավագանու այսօրվա մեծամասնությունը՝ իր որակով, «կոճակ սեղմելու» հակումով, անդուր ռեպլիկներով, ոչնչով չի տարբերվում հանրապետական մեծամասնությունից։ Էլ չենք խոսում ցցուն դիլետանտիզմի մասին, որի ամբողջ պատկերը բացահայտեցին «Լույս» խմբակցության ընդամենը երեք անդամները։
Քաղաքապետ Հայկ Մարությանը չի պատկերացնում իր այսօրվա կարգավիճակը, լավագույն դեպքում՝ մնացել է քաղաքացիական շարժումներին շոումենի կարգավիճակով ինտեգրվածի կարգավիճակում։ Այսօր Մարությանը Տարոն Մարգարյանի ու իր չարածների համար մեղադրում էր նախկինում՝ «Ելք», այսօր՝ «Լույս» խմբակցություններին՝ մոռանալով, թե որն է իշխանության ու ընդդիմության պատասխանատվությունը։
Երևան քաղաքի ավագանին այսօր 28 կողմ, 10 դեմ և 12 ձեռնպահ ձայների համամասնությամբ հաստատել է նաև Երևանի զարգացման 2019-2023 թվականների հնգամյա ծրագրի նախագիծը:
Երևանի քաղաքապետի տեղակալ Հայկ Սարգսյանն ասել է, որ Երևանի զարգացման 2019-2023 թվականների հնգամյա ծրագրի նախագիծը մշակվել է՝ հաշվի առնելով Երևանի ավագանու «Իմ քայլը» դաշինքի նախընտրական ծրագիրը:
Փոխքաղաքապետը, մեղմ ասած, ճիշտ չի ասում, որովհետև զարգացման ծրագրում՝ հակառակը, ներառված չեն այն ծրագրային խոստումները, որը «Իմ քայլը» դաշինքը տվել է երևանցիներին, կամ առնվազն՝ հստակեցված չեն այն մեխանիզմները, որոնց միջոցով լուծվելու են տրանսպորտային նոր համակարգի ներդրման, աղբահանության խնդիրները։
Այլ խոսքով՝ կամ քարոզարշավի ժամանակ լսել ենք անզուսպ պոպուլիզմ, կամ էլ՝ այսօր չկա պրոֆեսիոնալ քաղաքային իշխանություն, որն ի վիճակի լինի ձևակերպել ու լուծել խնդիրները։
«Լույս» խմբակցության փաստարկված քննադատությունը մարմնավորում է այլընտրանք, սակայն հանդիպում է ամորֆ մեծամասնության համառ, մարտնչող դիմադրությանը՝ չարտացոլվելով քվեարկության արդյունքների վրա։
Միֆ են այն խոսակցությունները, թե «Իմ քայլը» իր ներսում կարող է կառուցողական ընդդիմություն ձևավորել․ նույնիսկ քաղաքային իշխանություն չեն կարողացել ձևավորել, իսկ ընդդիմության մասին պնդումներն իմաստազուրկ են, որովհետև «Լույսը» փայլուն կատարում է այդ առաքելությունը։
80%-անոց պատուհասը, ցավոք, տեսնելու ենք նաև խորհրդարանում, որտեղ «Իմ քայլը» խմբակցությունն ունի սահմանադրական մեծամասնություն՝ դարձյալ նույն որակական հատկանիշներով, ու եթե անգամ «Լուսավոր Հայաստան» խմբակցությունն օրնիբուն հանդես գա որակյալ քննադատությամբ, դա որևէ կերպ չի ազդելու ընդունվող որոշումների ու օրենքների որակի վրա․ գործելու է գրպանային խորհրդարանի «կոճակ սեղմելու» բարդույթը։
80%-անոց մեծամասնությունը ոչ թե նպաստելու է հեղափոխության արժեքների կապիտալիզացիային, այլ իսկական պատուհաս է դառնալու հայկական ժողովրդավարության համար՝ հանգեցնելով քաղաքական ինստիտուցիոնալ ճգնաժամի։
Ցավն այն է, որ ամեն բացվող օրվա հետ 80%-ը մարում է ու դա վերաբերում է ոչ միայն ավագանուն կամ աշխատանքները դեռ չսկսած խորհրդարանին, այլ ամբողջ իշխանությանը։
