Երևանում արդեն տևական ժամանակ է, դեռ նախկին քաղաքապետի պաշտոնավարման շրջանից, որ մաքրում են շենքերի ճակատները ու ներկում տարբեր գույներով: Վատ չէ իհարկե, գեղեցիկ է նայվում, թեև շատերի կարծիքով` նաև անճաշակ գունավորումներ կան: Բայց դե ճաշակին ընկեր չկա: Ու խնդիրն այստեղ ճաշակը չէ, այլ երևույթն ինքնին: Երևանի քաղաքային իշխանությունը փորձում է, այսպես ասած, աչքի համար հաճելի դարձնել շենքերի արտաքին տեսքը, իսկ շենքերի ներսում երեխաները ընկնում են վատ աշխատող վերելակների հորերը և հրաշքով մնում ողջ, թեև դրանից առաջ էլ մի քանի մեծահասակների մահվան դեպքեր էին արձանագրվել:
Հիմա, երբ համեմատում ենք շենքերի արտաքին տեսքն ու ներքին վիճակը, ապա տեսնում ենք, որ սար ու ձորի տարբերություն կա: Իսկ ի՞նչն է ավելի կարևոր: Իհարկե, երկուսն էլ իրենց կարևորությունն ունեն, բայց որևէ մեկը հազիվ թե վիճի, որ շենքերի ներքին վիճակը շատ ավելի կարևոր է քաղաքացու կյանքի, անվտանգության, առողջության համար: Երևանյան բնակֆոնդը այսօր հասնում է մաշվածության ուղղակի վտանգավոր աստիճանի, իսկ քաղաքապետարանը շենքերի ֆասադներն է ներկում: Հասկանալի է, որ դա ավելի էժան է, քան, ասենք, բնակֆոնդը թարմացնելը կամ նորոգելը, սակայն անգամ մեկ վերելակ ավելի նորոգելը` մի քանի շենք պակաս ներկելու հաշվին, արդեն իսկ շատ ավելի կարևոր բան է քաղաքացիների համար:
Իսկ քաղաքային իշխանությունը նախ պետք է քաղաքացիներին սպառնացող վտանգները վերացնի, նոր հետո միայն Երևանի արտաքին տեսքը դարձնի տոնածառ: Սակայն այս իրավիճակը միայն Երևանում չէ, այլ Հայաստանում ամենուր: Եվ հենց սրանում է իրավիճակի խորհրդանշականությունը, այլապես գուցե անդրադառնալու կարիք էլ չլիներ: Բանն այն է, որ այդ քաղաքային գործընթացը իրականում հանդիսանում է մի շատ ավելի լայն երևույթի, մտածողության, հոգեբանության դրսևորում: Հայաստանի իշխանությունների համար, բոլոր մակարդակներում` կենտրոնական-բարձրագույնից մինչև գյուղական համայնքներ, կարևորը արտաքին տեսքն է, արտաքին էֆեկտը: Ու այդպես երկիրը արտաքինից ծաղկում է, արտաքինից կայանում են պետական ինստիտուտները, վիճակագրական տվյալներն են արտաքինից աճում, իսկ ներսում ամենուրեք դատարկություն է, գարշահոտություն, անառողջ մթնոլորտ, խաբեություն, կոռուպցիա:
Ինչքա՞ն պետք է շարունակվի այս արտաքին ֆասադի քաղաքականությունը: Ե՞րբ պետք է իշխանությունները վերից վար հասկանան, որ երկիրը, քաղաքը, գյուղը բնակչի համար են, որ բնակիչն է երկիրը, բնակիչն է քաղաքը, բնակիչն է գյուղը, և եթե բնակիչը պաշտպանված է այդ մակարդակներում, ուրեմն պաշտպանված է պետությունը: Մարմինը, որ արտաքին տեսքն է, հոգու հայելին է, հոգու լեզուն, ինչպես կասեր Ռիչարդ Բախն իր անմահ ստեղծագործության մեջ: Եթե հոգին առողջ է, մարմինը ևս առողջ է ու խոսում է ներդաշնակ, հանգիստ, վստահ, համարձակ: Երբ հոգին հիվանդ է, մարմնի տկարությունը ժամանակի հարց է, ինչքան էլ որ այն պլաստիկ վիրահատության կամ շպարի ենթարկվի: Մտածենք պետության հոգու մասին, ներսի մասին, որ դուրսը առողջանա ինքնաբերաբար: Այլապես մենք մեզ ենք խաբում, այլապես մեր տունը, դրսից կանգուն մնալով, ներսից փլվելու է մեր իսկ գլխին:
