Նախօրեին Պետական վերահսկողական ծառայության տարածած տեղեկատվությունը՝ Հովիկ Աբրահամյանին պատկանող այգիները ոռոգող ապօրինի ջրագծերի հայտնաբերման մասին, Աբրահամյանին ուղղված հարցերից բացի, առաջացնում է հարցեր՝ ուղղված նաև Սերժ Սարգսյանին: Իսկ գուցե առաջին հերթին Սերժ Սարգսյանին: Նա գիտե՞ր այդպիսի ջրագծերի գոյության մասին: Եթե Սերժ Սարգսյանը գիտեր ու լռում էր, չի ձեռնարկել դրա դեմ որևէ քայլ, ապա այստեղ առաջանում են այլ հարցեր, այդ թվում՝ իրավական հետևանք ենթադրող:
Ընդ որում՝ քանի որ խոսքը 15 տարի գործած ոռոգման ցանցի մասին է, ապա Սերժ Սարգսյանին ուղղված հարցերը հավասարապես ուղղելի են նաև Ռոբերտ Քոչարյանին: Իսկ նա գիտե՞ր Հովիկ Աբրահամյանի այգիների ոռոգման մասին: Եթե չգիտեին՝ Սերժ Սարգսյանն ու Ռոբերտ Քոչարյանը, յուրաքանչյուրն իր նախագահության շրջանում, այդ դեպքում հարց է առաջանում՝ իսկ նրանք ի՞նչ գիտեին ու ինչ չգիտեին ընդհանրապես: Որովհետև այդ պարագայում առաջանում են հարցեր ընդհանրապես պետական կառավարման համակարգին տիրապետելու մասով:
Հասկանալի է, որ նրանք անմիջապես իրենք չէ, որ պետք է գնային ու ստուգեին ոռոգման ջրագծերի առկայությունը: Դա պետք է անեին տասնյակ պաշտոնյաներ ու կառույցներ, որոնք պարտավոր էին կատարել այդ աշխատանքը: Եթե դրանք թերացել են այդ աշխատանքում, ապա առաջանում են հարցեր այլ և թերևս ավելի խորքային ու կարևոր ուղղություններում աշխատանքի առնչությամբ: Ի վերջո՝ այդօրինակ թերացումների հետևանք չի՞ եղել նաև, օրինակ, հոկտեմբերի 27-ը: Վերջին հաշվով, եթե կան կառույցներ, որոնք ի պաշտոնե պետք է ապահովեն ապօրինի ջրագծերի բացառում, սակայն չեն անում դա, հետևաբար նաև ապօրինությունը գաղտնի են պահում պետության առաջին դեմքերից, ուրեմն նրանք կարող են նույնն անել ազգային անվտանգության մի շարք առանցքային հարցերում:
Սրանք, սակայն, իհարկե տեսական հարցեր են: Տեսական են այն իմաստով, որ դրանք կարող են վերաբերել պետական կառավարմանը: Մինչդեռ Հայաստանում եղել է պետական ցուցանակի ներքո կլանային, կոռուպցիոն կառավարում: Ըստ այդմ՝ անօրինականությունները այդ տրամաբանության մեջ դիտվել են ոչ թե խնդիր, այլ հակառակը՝ միավորող հանգամանք: Տեղյակ լինելով միմյանց թույլ տված անօրինականությունների մասին՝ համակարգի առաջին դեմքերը այդ հանգամանքը դիտարկել են իրենց պաշտպանվածության և ստատուս քվոյի պահպանման համատեքստում: Այսինքն՝ խոսքը «միավորող հանցանքի» սկզբունքի մասին է, որ բնորոշ է ամբողջատիրական համակարգերին:
Բոլորն ունեն խոցելի տեղեր և դա համարում են փոխադարձ երաշխիք: Այդ բալանսը, սակայն, սկսեց խախտվել Ռոբերտ Քոչարյանի պաշտոնավարման վերջում, երբ նա փորձեց հաստատել նոր ներիշխանական բալանս` չեզոքացնելով Սերժ Սարգսյանին ու ՀՀԿ-ին՝ ԲՀԿ նախագծի միջոցով: Սերժ Սարգսյանին հաջողվեց ստանալ «ժառանգությունը», բայց դրա հետ մեկտեղ նա ստացավ նաև այլևս բալանս ձևավորելու միանձնյա իրավունք` հղում անելով այն հանգամանքին, որ Քոչարյանը փորձել է խախտել պայմանը:
Հովիկ Աբրահամյանը ծանր վիճակում հայտնվեց դրա հետևանքով՝ փորձելով խաղալ մեկ Սարգսյանի, մեկ Քոչարյանի կողմում` միաժամանակ ձգտելով ներկայանալ իբրև բալանսավորող փոխզիջման տարբերակ: Դա այն դեպքում, երբ թե՛ Քոչարյանը, թե՛ Սարգսյանը նրան դիտարկում էին լոկ զոհաբերության տարբերակ:
