Այսօր Լիսաբոնում մեկնարկում է ՆԱՏՕ-ի գագաթնաժողովը, որում ակնկալվում է դաշինքի նոր ռազմավարության քննարկում: Նոր ռազմավարության մանրամասների մեջ չխորանալով` նշենք, որ այն ենթադրում է համաշխարհային անվտանգության գլոբալ համակարգի ստեղծում, որն իր մեջ կներառի թե՛ դաշինքի անդամների, թե՛ պետությունների, որոնք չեն ներառվում ՆԱՏՕ-ում: Լիսաբոն է ժամանելու նաև ՌԴ նախագահ Մեդվեդևը, ով հայտարարել է, որ Ռուսաստանը պատրաստ է քննարկելու անվտանգության գլոբալ համակարգի վերաբերյալ առաջարկները: Լիսաբոնում կլինի նաև Սերժ Սարգսյանը, որն այնտեղ մեկնելուց առաջ երկօրյա այցով մեկնել էր Մոսկվա: Ավարտելով Մոսկվա կատարած իր այցելությունը` Սերժ Սարգսյանը, ինչպես տեղեկացնում է Tert.am-ը, հայտարարել է, թե հայկական կողմի բարձրացրած բոլոր հարցերը դրական պատասխաններ են ստացել, և որ ինքը վերադառնում է Հայաստան ավելի վստահ վաղվա օրվա համար: Այդ մտքերը լավագույնս ձևակերպում են այն իրավիճակը, որում այսօր հայտնվել է Հայաստանը: Բանն այն է, որ նմանօրինակ ձևակերպումներով սովորաբար արտահայտվում են ենթակաները, երբ դուրս են գալիս շեֆի առանձնասենյակից, ասենք` ստացած լինելով աշխատանքային պայմանների բարելավման համաձայնություն և աշխատավարձի բարձրացման մասին տեղեկություն: Նրանք դուրս են գալիս և աշխատակիցներին, իսկ հետո նաև տանը` հարազատներին ուրախությամբ հաղորդում, որ իրենց բարձրացրած բոլոր հարցերը շեֆը լուծել է, և ինքն արդեն վաղվա օրվա հանդեպ ավելի մեծ հավատով է լցված: Պետությունների ղեկավարների մոտ վաղվա օրվա հանդեպ հավատ սովորաբար ձևավորվում է սեփական երկրում առկա իրավիճակից ելնելով, ոչ թե օտար պետություններում ունեցած ընդունելությունների հիման վրա: Սակայն հասկանալի է, որ սեփական երկրում առկա իրավիճակը Սերժ Սարգսյանի մոտ չի կարող հավատ արթնացնել վաղվա օրվա հանդեպ, քանի որ այդ հավատն ունենալու համար պետք է, որ իրեն էլ հավատա երկիրը, հասարակությունը, որ ինքը լեգտիմ լինի այդ հասարակության համար: Սակայն Սերժ Սարգսյանի մոտ հենց դրա բացակայությունն է, որ նրան ստիպում է «վաղվա օրվա հավատ» փնտրելու Մոսկվայում: Եվ այս առումով հարց է առաջանում, թե ինչի՞ համար է Սերժ Սարգսյանը մեկնում Լիսաբոն, եթե իր «վաղվա օրվա» մասին պատասխանները ստանում է Մոսկվայից: Ի դեպ, կառավարությունը երեկվա նիստում լրացուցիչ 50 միլիոն դրամ է հատկացրել 2010 թվականի արտասահմանյան գործուղումների համար, քանի որ բյուջեով նախատեսված գումարը չի բավականացնում: Առավել ևս պետք է անցնել խնայողության ռեժիմի և միայն լուսանկարվելու համար չմեկնել արտասահման, քանի որ այդ լուսանկարները պետության վրա թանկ են նստում բառի բուն և պատկերավոր իմաստներով: Գործուղման ծախսերից բացի, Հայաստանը շատ հաճախ ստիպված է լինում այդ լուսանկարների համար վճարել իր պետական շահով, ինչի լավագույն վկայությունը հայ-թուրքական «ալբոմն» է:
