Անդրադառնալով օրերս կայանալիք կազանյան հանդիպմանը և դրանից սպասվող հույսերին՝ «168 ժամ»-ի հետ գրույցում իր տեսակետն է արտահայտել պաշտոնաթող դեսպան, Ռուս դիվանագետների ասոցիացիայի նախագահի առաջին տեղակալ Վլադիմիր Կազիմիրովը: 1992-1996 թթ. նա եղել է Ռուսաստանի միջնորդական առաքելության ղեկավարը, ՌԴ նախագահի լիազոր ներկայացուցիչը Լեռնային Ղարաբաղի հարցերով և ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի մասնակիցն ու համանախագահը:
Թերթի հարցին, թե ինչ առանձնահատկություն ունի երեք նախագահների կայանալիք հանդիպումը, Վլադիմիր Կազիմիրովը պատասխանել է. «Հայաստանի և Ադրբեջանի նախագահներ Սերժ Սարգսյանի և Իլհամ Ալիևի հանդիպումը, որը կայանալու է Ռուսաստանի նախագահ Դմիտրի Մեդվեդևի աջակցությամբ, և որը նախատեսված է անցկացնել հունիսի 24-ին՝ Թաթարստանի մայրաքաղաք Կազանում, մեծ ուշադրություն Է գրավում նրանով, որ տեղի է ունենալու երկու ուղիների խաչմերուկում. կամ կհամաձայնեցվեն սկզբունքները, որոնց հիման վրա Հայաստանի և Ադրբեջանի արտգործնախարարները կսկսեն Լեռնային Ղարաբաղի ներկայացուցիչների մասնակցությամբ մշակել դարաբաղյան հակամարտության դադարեցման խաղաղ համաձայնագիրը, կամ հարցի լուծումը հերթական անգամ տեղում կդոփի, և դրան կհետևեն նոր բանակցություններ՝ չնայած Ռուսաստանի, ԱՄՆ-ի և Ֆրանսիայի նախագահների կոշտ դիրքորոշմանը, որն արտահայտված Է վերջիններիս՝ Դովիլում կայացած հանդիպման ժամանակ արված հայտարարության մեջ:
Կան նաև էլ ավելի մռայլ կանխատեսումներ՝ ընդհուպ մինչև ռազմական գործողությունների վերսկսման վտանգը, սակայն Դովիլը նախազգուշացրեց, որ ուժի գործադրումը կդատապարտվի միջազգային հանրության կողմից: Թող ում պետք է, մտահոգվի այդ մասին: Եվ Ղարաբաղի պատերազմն էլ դաս էր, որ տեղի ունեցավ սխալ հաշվարկների հետևանքով»:
Թե որքանով են հիմնավորված միջնորդների, նաև բանակցությունների մասնակիցների լավատեսական բազմաթիվ հայտարարությունները, Վ.Կազմիրովը ասել է. «Կազանում կայանալիք հանդիպման ելքը դեռ պարզ չէ: Շատ բան կախված է նրանից, թե Հայաստանի և Ադրբեջանի նախագահնե-րը մադրիդյան սկզբունքներում կգտնե՞ն արդյոք իրական և հնարավոր զիջումների ու ձեռքբերումների գոնե մոտավոր բալանս, կկարողանա՞ն դրանում համոզել իրենց երկրների հասարակություններին: Բաքուն ամենից առաջ կցանկանար աստիճանաբար վերադարձնել Ղարաբաղյան պատերազմում իր թույլ տված սխալների հետևանքով կորցված շրջանները: Սակայն նա ուզում է դրան հասնել «ձրի»՝ ի հաշիվ այն բանի, որ «բռնազավթումն» ինքնին անընդունելի բան է: Ընդ որում՝ նա ուզում է նվազագույնի հասցնել իր պարտավորությունները ԼՂ անվտանգությունը երաշխավորելու և բնակչության կամքն արտահայտող իրավաբանորեն պարտավորեցնող միջոցառում՝ պլեբիսցիտ անցկացնելու հարցում՝ ԼՂ վերջնական կարգավիճակի որոշման համար: Հայերը կարող են սկսել զորքը սահմանից հեռացնելու գործընթացը միայն այն բանից հետո, երբ երաշխավորված կլինի Լեռնային Ղարաբաղի վրա նոր հարձակումների բացառումը, քանի որ նրանց կողմից ցանկացած շրջանի հանձնումը կխախտի երկրի պաշտպանության սահմանները: Նրանց պետք չէ ԼՂ կարգավիճակի հարցով հանրաքվեի անցկացման ձգձգումը և անընդունելի են Ադրբեջանի փորձերը՝ «բնակչության կամքի արտահայտումը» տանել դեպի ինքնավարություն: Հողերի ազատագրման ամենակարճ ուղին կլիներ ուժ չկիրառելու մասին համաձայնագիրը՝ միջազգային երաշխիքների հետ միասին, սակայն այդպիսի համաձայնագրի կնքումը սպառնալիքների, սպառազինությունների մրցավազքի և միջադեպերի հրահրման բազմամյա քաղաքականությունից հետո հիմնավորապես կվարկաբեկեր Բաքվին, թեև դրանում ուրիշ ոչ ոք մեղավոր չէ:
Դատելով մի շարք անհամապատասխանություններից, իսկ երբեմն էլ՝ կողմերի ծայրահեղ հակառակ դիրքորոշումներից՝ նրանք ստիպված կլինեն հետաձգել դժվարին հարցերի լուծումը ավելի ուշ ժամանակների՝ թողնելով դա համաձայնագրի մշակման բուն փուլին: Եթե անգամ Կազանը նվիրի կարգավորման սկզբունքներ, համաձայնագրի վրա աշխատանքը բավականին ժամանակ ու ջանքեր կպահանջի»,- և հավելել է. «Նոր խնդիրներ են կուտակվում: Ո՞վ պետք է մասնակցի համաձայնագրի մշակմանը: Հայաստանի արտգործնախարար էդվարդ Նալբանդյանը օրերս հայտարարեց, առանց ԼՂ մասնակցության և համաձայնության ոչ մի համաձայնագիր չի ստորագրվի: Դրան անմիջապես առարկեց Բաքուն՝ պնդելով ԼՂ ադրբեջանական համայնքի մասնակցության հարցը: Բանակցություններին Լեռնային Ղարաբաղի մասնակցությանը Ղարաբաղի ադրբեջանական համայնքին հակադրելու փորձերը նոր չեն: Ամենայն հարգանքով վերաբերվելով ադրբեջանական համայնքին՝ որպես շահագրգիռ կողմի, հատկապես ԼՂ կարգավիճակի վերջնական որոշման հարցում, այնուամենայնիվ, չի կարելի նրան համարել հակամարտության կողմ, ինչպիսին եղել և մնում է Լեռնային Ղարաբաղը:
Այս հարցի շուրջ Ադրբեջանական Հանրապետության քարոզչության լայնածավալ նյութի մեջ քիչ չեն սխալները կամ ճշմարտության ուղղակի խեղաթյուրումները: Հիմնվելով Մինսկի գործընթացների «սկզբնաղբյուրների», «հիմքերի հիմքի» վրա (մեկ «բեյկերովյան կանոնների», մեկ 1992թ. մարտի 24-ի որոշման)՝ Բաքուն ըստ էության հակադրում է դրանք այն որոշումներին, որոնք ընդունվել են ԵԱՀԿ-ի կողմից ավելի ուշ և ավելի բարձր մակարդակով»: