ՀՀԿ-ն պատրաստ է գործակցել ցանկացած քաղաքական ուժի, այդ թվում՝ Ռոբերտ Քոչարյանի հետ՝ հայտարարել է կուսակցության խոսնակ, ԱԺ փոխնախագահ Էդուարդ Շարմազանովը: ՀՀԿ-ն իհարկե պատրաստ է ցանկացած ուժի հետ գործակցության, հարցն այս դեպքում այն է, թե ո՞ր ուժն է ՀՀԿ-ի հետ գործակցության պատրաստ, այդ թվում՝ նույնիսկ Ռոբերտ Քոչարյանը:
Բանն այն է, որ Ռոբերտ Քոչարյանը, օրինակ, առ այսօր որևէ կերպ էական արձագանք չի տվել իր քաղաքական սատարմամբ զբաղված ՀՀԿ դիրքորոշումներին, իր ազատության համար երաշխավորագիր ստորագրած ՀՀԿ 40-ից ավելի պատգամավորներին: Ավելին, Ռոբերտ Քոչարյանի ազատ արձակման հիմքում այդ երաշխիքները ըստ էության որևէ դեր չունեցան, քանի որ Վերաքննիչը նրա խափանման միջոցը փոխեց այլ իրավական հիմնավորումով: Այսինքն՝ Քոչարյանը չընկավ նաև ՀՀԿ-ի հանդեպ, այսպես ասած, բարոյական պարտքի տակ:
Խնդիրն այն է, որ ՀՀԿ ներկայիս վիճակը այլ բան չի թողնում, քան ցանկացած այլ ուժի հետ գործակցելու պատրաստակամություն, եթե չի հայտարարվում գործունեությունն ընդհանրապես դադարեցնելու մասին: Իսկ ահա այլ ուժերի, անգամ Ռոբերտ Քոչարյանի պարագայում անշուշտ առկա է ՀՀԿ-ի հետ գործակցելու նպատակահարմարության հարցը: Նույնիսկ Ռոբերտ Քոչարյանի պարագայում, որը թվում է, թե հանրային բացասական վարկանիշով ոչ միայն չի զիջում ՀՀԿ-ին, այլև գուցե նույնիսկ գերազանցում է:
Բայց խնդիրն այն է, որ անգամ Ռոբերտ Քոչարյանը բավական լավ պատկերացնում է, թե ինչ խնդիրներ կարող են առաջանալ իր մոտ ՀՀԿ-ի հետ, այսպես ասած, ուղիղ շփումների, ուղիղ գործակցության պարագայում: Այդ պատճառով էլ գոնե առայժմ երկրորդ նախագահը գերադասում է չգնալ դրան, քանի դեռ ստիպված չէ և քանի դեռ տեսնում է քաղաքականության մեջ դիրքավորման այլ տարբերակներ, մասնավորապես՝ որևէ նոր ֆորմատի տեսքով:
Այստեղ, սակայն, առանցքային հանգամանքը միայն ՀՀԿ հանրային ընկալումը և դրա հետևանքից խուսափելու ձգտումը չէ, այլ նաև այն, որ Ռոբերտ Քոչարյանի համար ՀՀԿ-ն ներկայումս ավելի անվստահելի գործընկեր է, քան իշխանությունը՝ ի դեմս Նիկոլ Փաշինյանի: Սա առաջին հայացքից կարող է լինել տարօրինակ եզրահանգում, սակայն խնդիրն այն է, երկրորդ նախագահի համար միանգամայն հստակ է, որ ինքը ՀՀԿ-ի կողմից դիտարկվում է ոչ թե իբրև գործընկեր, այլ իբրև գործիք, որովհետև ինքն էլ հենց այդպես է դիտարկում նախկին համակարգի որևէ սեգմենտի: Իսկ պատճառն այն է, որ ներկայումս այդ համակարգի սեգմենտների համար լուծելի կամ չափելի խնդիրը մեկն է՝ անձնական անվտանգություն և սեփականության հնարավորինս անձեռնմխելիություն: Այսինքն՝ այստեղ մոտիվացիաները խիստ անհատականացված են, հետևաբար մնացյալը դառնում է հենց դրա ենթակա:
Ըստ այդմ՝ առկա է փոխադարձ պատկերացում առ այն, որ «գործընկերությունը» տվյալ դեպքում «զոհաբերության» կամ «մատաղացուի» հոմանիշն է, իրենք իրար հետ պայմանավորվելու ոչինչ չունեն, պայմանավորվել հնարավոր է իշխանության հետ, և այդ պատճառով է, որ իշխանությունը ըստ էության առավել վստահելի է կամ գուցե ավելի ճիշտ կլինի ասել՝ կանխատեսելի և ընդունելի, քան թվում են զինակից համարվող ուժերը:
