Ռոբերտ Քոչարյանը հայտարարել է քաղաքականություն վերադառնալու մասին, թեև դա արել է բավականին տարօրինակ ձևով` ասելով, թե «համարեք, որ վերադառնում եմ»։ Այսինքն՝ նույնիսկ այս իրավիճակում Քոչարյանը ստանձնում է, այսպես ասած, ուղիղ վերադարձի մասին հայտարարելու պատասխանատվություն` այդուհանդերձ, թողնելով նահանջի տեղ, որպեսզի հետո հարկ եղած դեպքում ասի, թե ընդամենը խորհուրդ է տվել «համարել», որ վերադառնում է: Այսպես թե այնպես, առնվազն միջանկյալ վերադարձը առկա է, թեև դրա ամբողջական ձևակերպումից նա խուսափում է այն պատճառով, որ պատկերացնում է քաղաքականություն, ավելի շուտ` բաց, հրապարակային քաղաքականություն վերադարձի հետևանքh իր համար: Մյուս կողմից` դա պատկերացնելով հանդերձ` Ռոբերտ Քոչարյանը ներկայումս ունի այլընտրանք. Այլընտրանքը, թերևս, ինչ-որ կերպ երկրից հեռանալն ու որևէ տեղ ապաստան ստանալն է, եթե իհարկե հաջողվի:
Ընդ որում, պետք չէ բացառել, որ Քոչարյանն իբրև պլան Բ դիտարկում է նաև այդպիսի տարբերակ: Առայժմ նա հորդորում է «համարել», որ վերադառնում է: Իրականում նա այդպիսով իր վերադարձի կամ դրա համար քաղաքական պատասխանատվության, դրա հանդեպ քաղաքական դիրքավորման համար պատասխանատվության բեռը ավելի շատ դնում է ոչ այնքան իր, որքան «համարողների» վրա: Սա էլ իհարկե բնորոշ է Ռոբերտ Քոչարյանին, որը, առանց ուղիղ իշխանության, այդպես էլ երբեք չստանձնեց ուղիղ քաղաքական պատասխանատվություն իր, այսպես ասած, համակիրների կամ սատարողների առաջ: Սա էլ, իհարկե, իրականում ընդամենը սեփական ռեսուրսների և քաղաքական հեռանկարների պատկերացման վկայություն է, որովհետև դրանք այնպիսին են, որ չեն տալիս որևէ արդյունքի համար բաց և ամբողջական պատասխանատվության հնարավորություն: Պարզապես ներկայումս Քոչարյանը հայտնվել է որոշակիորեն ծուղակում կամ ցուգցվանգի վիճակում: Հակառակ դեպքում նա, թերևս, ձեռնպահ կմնար օգոստոսի 17-ի հանրահավաքից ժամեր առաջ քաղաքականություն վերադարձի մասին խոսելուց, որովհետև անգամ երբևէ քաղաքական անցուդարձում չեղած մարդու համար պարզ է, թե ինչ էֆեկտ է ունենալու Քոչարյանի այդ հայտարարությունը հանրահավաքի կազմակերպիչների համար՝ որպես դրա բազմամարդության ապահովման լրացուցիչ և զգալի խթան:
Ինչո՞ւ է Ռոբերտ Քոչարյանն անում այդ նվերը թավշյա հեղափոխությանը: Որովհետև համարժեք չի՞ գնահատում իրավիճակը, թե՞ ունի սեփական ուժերի հանդեպ մեծ վստահություն, այն իմաստով, որ թեև, այսպես ասած, հանրային խիստ փոքր և սոցցանցային արհեստածին աջակցությանը՝ ի տարբերություն թավշյա հեղափոխության հոծ զանգվածի, Քոչարյանը ապավինում է իր համակարգային կարողություններին և ռեսուրսներին՝ նկատի ունենալով, որ թավշյա հեղափոխությունը, խոշոր հաշվով, դեռևս վերածված չէ համակարգի: Մյուս կողմից՝ հեղափոխությունը համակարգ չէ, բայց ցանց է և հաղթել է նաև հենց այդ ցանցային բնույթի շնորհիվ, և այս տեսանկյունից, իհարկե, մեղմ ասած՝ հարաբերական է այս մասով Ռոբերտ Քոչարյանի հնարավոր առավելությունը:
Ի վերջո, համակարգը, որպես այդպիսին, ներկայումս ավելի ուժեղ կամ մոբիլիզացված չէ, քան երեք ամիս առաջ: Եվ եթե այդ մոբիլիզացիան չբավականացրեց երեք ամիս առաջ, ապա պարզ չէ, թե ինչի հաշվին է այն բավականացնելու այժմ, երբ, ի տարբերություն այն ժամանակի, ներկայումս չկա նաև գործադիր իշխանությունը, և թավշյա հեղափոխության ձեռքում է գերվարչապետական համակարգը: Խորքային առումով այդ համակարգը ճգնաժամի մեջ է շատ վաղուց, և տասը տարի այդ ճգնաժամային հարաբերություններն էին ուղեկցում Սերժ Սարգսյանին, որը պերմանենտ կանգնում էր հենց այդ համակարգի, այսպես ասած՝ դավադրությունների և հեղաշրջումների իրողությունների առաջ, որոնք վերագրվում էին թե՛ Ռոբերտ Քոչարյանին, թե՛ Հովիկ Աբրահամյանին, թե՛ Ծառուկյանին՝ տարբեր ֆորմատներով, քառյակներով ու եռյակներով:
Ներկայումս այդ համակարգի ճգնաժամն ամենևին հաղթահարված չէ, և իշխանությունից զրկվելը ամենևին չի կատարել ավելի ուժգին խորքային մոբիլիզացնող դեր, որովհետև, ի վերջո, համակարգի համար առանցքայինը եղել է ու կա ոչ միայն նյութական շահը, այլ նաև անձնական անվտանգությունը: Իսկ այդ տեսանկյունից իրավիճակն առնվազն 50/50 է, այն էլ խիստ չափազանցված գնահատականով, որովհետև եթե Ռոբերտ Քոչարյանը դիտարկվում է դիրքերի վերականգնման միջոց, ապա մյուս կողմից՝ նրան աջակցելը դիտարկվելու է որպես հասարակական և իշխանական հակազդեցության ուղիղ թիրախ դառնալու միջոց: Եվ այս իմաստով հակահեղափոխական բևեռի մոբիլիզացիան իր խորքային բնույթով, մեղմ ասած, չի կարող ավելին լինել, քան ընդամենը ամիսներ առաջ, իսկ ահա պակաս լինել կարող է, որովհետև այն արդեն տեղի է ունենալու առանց իշխանական լծակների, առանց իրավապահների, որոնցից առանցքայիններից մեկի՝ ԱԱԾ պետն այսօր հայտարարել է, որ խոշոր բացահայտումները դեռ առջևում են:
