Սերժ Սարգսյանն այսօր ելույթ է ունենալու Եվրախորհրդի խորհրդարանական Վեհաժողովի ամբիոնից: Ի՞նչ կարող է ասել նա եվրոպացիներին: Ի՞նչ կարող է ասել մի երկրի նախագահ, որի եվրոպական ելույթի նախօրեին, օրինակ, քաղաքացիներին հերթական տհաճ անակնկալն է մատուցվում մետրոյի ուղեվարձի թանկացման գույժով: Ի՞նչ կարող է ասել մի երկրի նախագահ, ով ամիսներ առաջ իր քաղաքացիներին խոստացավ մայիս-հունիս ամիսներին ապահովել սոցիալ-տնտեսական իրավիճակի զգալի փոփոխություն, սակայն այդ խոստումը անկարող եղավ կատարել: Ի՞նչ կարող է ասել Սերժ Սարգսյանը եվրոպացիներին:
Նա, իհարկե, կասի, որ Հայաստանի իշխանությունը ընտրել է եվրոպական արժեքների, բարեփոխումների ճանապարհը, որ ժողովրդավարություն է կառուցելու, որ քաղաքացիների շահը վեր է ամեն ինչից, որ իշխանության համար այդ ամենը լոկ խոսքեր չեն, այլ հավատամք, սկզբունք: Կասի իհարկե: Բայց ցանկացած նախագահի խոսք որևէ ամբիոնում կշիռ է ունենում միայն այն դեպքում, երբ այդ խոսքը կշիռ է ունենում իր հայրենիքում, երբ նրա խոսքը սպասված է լինում իր հայրենիքում, իր քաղաքացիների մոտ: Եվ հիմա եկեք տեսնենք, թե քանի՞սն են սպասում Սերժ Սարգսյանի խոսքին ԵԽԽՎ-ում: Դրան սպասում են միայն փորձագետները, լրագրողները, քաղաքական կամ հասարակական ակտիվիստները, բայց ոչ շարքային քաղաքացին: Մինչդեռ քաղաքացին, որ լրջագույն խնդիրներ ունի իր երկրում, պետք է սպասի նախագահի ամեն մի խոսքի` դրանում փնտրելով իր որևէ մի խնդրի լուծման նախանշան, կայծ:
Բայց չի տեսնում, չի սպասում, չի փնտրում, որովհետև համոզվել է, որ այդ ամենն իր հետ կապ չունի, որ իր հետ կապ ունի մեկ այլ խոսք` մետրոյի ուղեվարձի թանկացման մասին խոսքը: Ահա ամբողջը: Եվ հիմա պատկերացրեք կամ փորձեք պարզել, թե Հայաստանից դուրս ովքե՞ր են սպասում Սերժ Սարգսյանի ելույթին, ո՞ւմ համար է դա քաղաքական իրադարձություն, ո՞ւմ համար է դա որևէ երևույթի կամ զարգացման նախանշան, նախադրյալ: Ընդամենը եվրաչինովնիկների, որոնք իրենց գործն ունեն, ու մեկ էլ երևի թե թուրք կամ ադրբեջանցի պատգամավորների, ու թուրքական կամ ադրբեջանական լոբբիի ներքո գործող եվրոպացիների, որոնք առիթը կօգտագործեն Սերժ Սարգսյանին, այսպես ասած, տհաճ հարցեր տալու համար: Իսկ նրան լսելու ցանկություն հազիվ թե ունենան: Սա, իհարկե, ցավալի է, որովհետև սա խոսում է ոչ թե Սերժ Սարգսյանի, այլ պետության կշռի, դերի, նշանակության, հավակնությունների մասին: Հայաստանը պարզապես դարձել է գրեթե ոչնչով ելակետային նշանակություն չներկայացնող երկիր թե՛ տարածաշրջանային, թե՛ համաշխարհային իմաստով: Հայաստանն ընդամենը նեղ շահերի, քաղաքական նեղ հաշվեհարդարների շղթայի մի օղակ է, ինչը գալիս է նրանից, որ Հայաստանի իշխանությունն էլ ինքն իր երկրում է այդպիսի միջավայր ու մթնոլորտ ձևավորել տարիներ շարունակ:
Անգամ աշխարհաքաղաքական խոշոր սցենարներում հայտնվելու պարագայում Հայաստանը աչքի է ընկնում ոչ թե իր կշռով, այլ դրա բացակայությամբ` դառնալով մանր-մունր դիվանագիտական խայտառակությունների հասցատեր: Մեր ամեն քայլը վերածվում է մեր խեղճության ցուցադրության, իսկ համաշխարհային հնչեղ ամբիոններն էլ դառնում են այդ ամենի ցուցասրահ: Կարող է թվալ, թե շատ հոռետեսական է ստացվում, երբ ելույթը դեռ չի էլ հնչել, և հայտնի չէ, թե ինչպիսին է այն լինելու: Կրկնում ենք, ելույթը հնչել է արդեն` մետրոն թանկանում է, իսկ մնացյալը արդեն մեր քաղաքացու հետ կապ չունեցող միզանսցեններ են:
