Այսօր Երևանի պետհամալսարանում, որն այլ կերպ անվանում են նաև «Մայր բուհ», նոր ռեկտոր են ընտրել: Ավելի ճիշտ, վերընտրել են հին ռեկտոր, Հանրապետական կուսակցության անդամ Արամ Սիմոնյանին, ով եղել է ռեկտորի միակ թեկնածուն:
Սա շատ խորհրդանշական իրավիճակ է ժամանակակից Հայաստանի համար՝ ընտրության բացակայություն: Այսինքն, պետհամալսարանում ռեկտորի ընտրությունն այլընտրանք չունի, կա իշխող կուսակցության թեկնածուն, և իշխող կուսակցության ղեկավար Սերժ Սարգսյանի գլխավորած համալսարանական Խորհուրդն ընտրում է այդ թեկնածուին: Եվ դա Մայր բուհում, որը պետք է որ Հայաստանում լիներ ազատության, ազատախոհության, ազատ ընտրության օրրան, մեկնակետ, դարբնոց:
Իրականում Երևանի պետհամալսարանը վերածվել է ազատության, ազատախոհության, ազատ ընտրության մի գերեզմանոցի՝ համալրելով ըստ էության մեռած, անկենսունակ, ազգային կյանքի առողջացման, պետական ինստիտուտների զարգացման և հասարակական կյանքի արդիականացման գործում բացարձակապես ոչ մի նշանակություն չունեցող և ըստ էության դեգրադացված ինստիտուտների շարքը: Նորմալ երկրում բուհական համակարգը հանդիսանում է ապագայի գործուն հիմքը, որտեղ նորարար մտածողությունն է իշխում, խրախուսվում, որտեղ մարդկանց սովորեցնում են ազատ մտածել, նորովի մտածել, դուրս գալ հնարավոր կաղապարներից և չդառնալ տարբեր կարծրատիպերի և հասարակական ախտերի գերի:
Ինչպիսի՞ն է այդ իմաստով Հայաստանի բուհական համակարգը, և Հայաստանի մայր բուհը: Ռեկտորի ընտրության գործընթացն ինքնին տալիս է այդ հարցի պատասխանը, համալսարանի կառավարման Խորհրդի կազմն ինքնին տալիս է այդ հարցի պատասխանը: Հայաստանի Մայր բուհն ընդամենը պատեհապաշտության, էժանագին, անսկզբունք կարիերիզմի խրախուսման կենտրոնակայան է դարձել, որտեղ գլխավոր խնդիրը համարվում է իշխանական ամբողջատիրական համակարգին բնորոշ մտածողության կռումը, երիտասարդների մեջ որևէ նորարարության նախանշանների արագ և օպերատիվ կանխարգելումը, որպեսզի հանկարծ այն չդառնա անդառնալի պրոցես: Ապագայի հենարան լինելու փոխարեն, Հայաստանի բուհական համակարգը՝ Մայր բուհի պայծառ առաջնորդությամբ, վեր է ածվել անցյալի զրահապատնեշի, երբ խորհրդային ավանդույթները շարունակվում են, և համեմվելով նորանկախ Հայաստանի ամբողջատիրական խանդավառությամբ, դառնում են հասարակական դեգրադացիայի խտանյութ:
Հայաստանին հաստատ այդպիսի պետհամալսաան պետք չէ: Հայաստանի համար այդպիսի պետհամալսարանը ոչ միայն ունակ չէ դաստիրակել երկրի, հասարակության, պետության և ազգի առաջ ծառացած հիմնախնդիրների և մարտահրավերների դեմ պայքարելու պատրաստ սերունդ դաստիրակել, կադրային, մտածողության բազա ձեավորել, այլ հենց այդ մարտահրավերների շարքը լրացնող մի մարտահրավեր է ինքնին: Սա ևս մի լրջագույն խնդիր է, որն օրինակ կարող է հայտնվել ներքաղաքական երկխոսության օրակարգում, եթե իհարկե այդ օրակարգում հայտնվելու են հասարակության համար կենսական անհրաժեշտություն և օրգանական պահանջարկ վայելող խնդիրներ: Հանրապետության կրթական համակարգի, և մասնավորապես Մայր բուհի ազատականացման հարցը ներկայումս պետության համար ռազմաքաղաքական կարևորագույն նշանակություն ունեցող հարց է, որը պահանջում է շուտափույթ լուծում:
