Հայ ազգային կոնգրեսին տված պատասխանով Սերժ Սարգսյանը Կոնգրեսին դրեց իսկապես բարդ դրության առաջ: Եվ պատասխանը, որ Կոնգրեսը այսպես ասած տաք հետքով տվեց, վկայում է հենց այդ մասին: Կոնգրեսը հայտարարեց, թե Սարգսյանի պատասխանի մեջ անհստակություններ կան, հետևաբար այն պետք է քննարկվի Կոնգրեսի կառույցներում:
Միամտություն կլիներ, եթե Կոնգրեսը Սարգսյանից հստակ ու միարժեք պատասխան ակնկալեր: Կամ Կոնգրեսը իսկապես միամիտ էր, կամ էլ Սերժ Սարգսյանի պատասխանն իսկապես բավական բարդ խնդիր դրեց Կոնգրեսի առջև: Սակայն, այդ պատասխանը ինքնին նաև վկայում է Սերժ Սարգսյանի լուրջ խնդիրների մասին: Բանն այն է, որ եթե նա չունենար այդ խնդիրները, ապա ընդդիմությանը կտար միարժեք և հստակ պատասխան՝ ահա իմ պատվիրակությունն ու օրակարգը, կամ ես ոչ մի պատվիրակություն էլ չեմ կազմավորում և կորեք գրողի ծոցը ձեր օրակարգով: Ամուր դիրքեր ունեցող նախագահը թերևս հենց այդպես էլ կվարվեր՝ կամ մի, կամ մյուս ձևով:
Սակայն Սերժ Սարգսյանը փորձում է ընդամենը լղոզել իրականությունն իրեն մանևրի տեղ թողնելու, ժամանակ շահելու համար: Իսկ ո՞րն են նրա խնդիրները: Նրա խնդիրներն այստեղ թե՛ իշխանական համակարգում են, թե՛ միջազգային հանրության հետ հարաբերության տիրույթում, որտեղ նա պատասխանատու միջոցառում ունի վաղը՝ ԵԽԽՎ լիագումար նիստում ունենալիք ելույթ: Սերժ Սարգսյանը մի կողմից չի կարող միջազգային հանրության մոտ չկատարել հանդուրժողության խոստումները, չարդարացնել այն ակնկալիքները, որ բաց տեքստով հայտնում էին եվրակառույցներն ու ԱՄՆ-ը, մյուս կողմից էլ չի կարող բացահայտ ընդունել երկխոսելու և բանակցելու առաջարկը, որովհետև այդ դեպքում էլ համակարգի առջև իր պարտավորությունները խախտած կլինի: Իսկ այդ պարտավորությունների առանցքն այն է, որ ոչ մի ընդդիմադիր ուժ չի կարող իշխանությանը որևէ բան թելադրել, իսկ եթե թելադրում է և իշխանությունն էլ՝ ընդունում, ապա նշանակում է, որ իշխանության անվտանգության երաշխավոր հանդիսացող նախագահը թույլ է:
Ահա այդ խնդիրը ունի նաև Սերժ Սարգսյանը, և նրա պատասխանը Կոնգրեսին այդ երկու խնդիրների առկայության վառ վկայություն էր: Իսկ գլոբալ խնդիրը, որ հանգեցնում է այդպիսի խնդրահարույց երկվության, հասարակության հետ ունեցած պրոբլեմներն են, որ Սերժ Սարգսյանը ոչ միայն չի կարողանում լուծել, այլ էլ ավելի է խորացնում: Եվ այդ իրավիճակն ընդհանուր առմամբ հուշում է, որ երկխոսությունն ինքնին ըստ էության Սերժ Սարգսյանի շահից է բխում, գլոբալ իմաստով, քանի որ նա կարծես թե ունի իրավիճակի կայուն զարգացման միայն այդ տարբերակը: Սակայն, այս դեպքում երկխոսություն ասածը դրա անվան տակ ընդդիմության հետ սիլի-բիլի անելն ու ժամանակ շահելը չէ, այլ հասարակության համար ընկալելի և լեգիտիմ կոնկրետ փոփոխություններ ապահովելը: Այլապես, գալու է ժամանակը, երբ իրավիճակի փոփոխություն է պահանջելու իշխանական համակարգը: Իսկ այդ դեպքում արդեն Սերժ Սարգսյանի համար ավելի ծանր է լինելու թե դրանք կատարելը, թե չկատարելը:
Իսկ ժամանակն շահելը, համակարգի պահանջների դեպքում, լինելու է երևի թե անհնար:
