Ադրբեջանական News.az կայքին տված հարցազրույցում Բորդոյի քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտի քաղաքագետ, Հարավային Կովկասի հարցերով փորձագետ Սամուել Լուսակն անդրադարձել է Ֆրանսիայում հայկական սփյուռքի ազդեցությանն ու ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորմանը.
«Դժվար է գնահատել Ֆրանսիայի հայկական համայնքի ազդեցությունն արտաքին քաղաքականության վրա։ Ֆրանսիայի արտաքին քաղաքականությունն իրականացնում է նախագահը, և ոչ թե խորհրդարանը։ Դրա համար էլ չեմ կարծում, թե հայկական համայնքը մեծ լծակներ ունի նրա վրա։ Բացի այդ, Ֆրանսիայի խորհրդարանի կողմից Հայոց ցեղասպանության ճանաչումը դեռ չի նշանակում, թե նախագահը բացառապես աջակցում է Երևանին՝ ի վնաս Բաքվի։
Նախագահի վրա հայկական համայնքն ունի միայն մեկ լծակ, ինչը դրսևորվում է նախընտրական շրջանում։ Ինչպես յուրաքանչյուր քաղաքական գործիչ, նախագահը նույնպես պետք է ապահովի իր ընտրողների, այդ թվում՝ նաև հայկական համայնքի աջակցությունը։ Այդ դեպքում նախագահը կարող է խուսափել թուրքամետ կամ ադրբեջանամետ հայտարարություններ հնչեցնելուց։ Դրանով կարելի է բացատրել այն, թե ինչու վերջին տարիներին Սարկոզին չի տոգորվել Ադրբեջան այցելելու ցանկությամբ։
Այժմ նախագահի ուշադրությունը բևեռված է հաջորդ տարի վերընտրվելուն, և նա չի կարող վտանգի ենթարկել իր պոտենցիալ ընտրողների աջակցությունը։ Կարճ ասած՝ չպետք է գերագնահատել Ֆրանսիայում հայկական համայնքի ուժը։ Նա շատ քիչ է ազդում Ֆրանսիայի արտաքին քաղաքականության վրա։
Ինչ վերաբերում է ղարաբաղյան հակամարտությանը, ապա հայկական համայնքը կարողացել է ազդել Ղարաբաղի հարցում Ֆրանսիայի ժողովրդի տեսակետի վրա։ Սակայն նախորդ տարի Փարիզում Ադրբեջանի դեսպանատունը բավական ակտիվացել է իրավիճակը որոշակիորեն շտկելու համար։ Գրեթե յուրաքանչյուր ամիս կազմակերպել են մշակութային ու քաղաքական միջոցառումներ՝ ֆրանսիացիներին առավել իրազեկելու Ադրբեջանի մասին։
Բացի այդ, մեծ ակտիվություն է ցուցաբերել Ադրբեջանի առաջին տիկին Մեհրիբան Ալիևայի գլխավորած Հեյդար Ալիևի անվան հիմնադրամը։ Ապրիլին UNESCO-ում կազմակերպված միջոցառումը մեծապես նպաստեց Ֆրանսիայի և Ադրբեջանի հարաբերությունների զարգացմանը։
Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման միակ տարբերակը խաղաղ բանակցություններն են, թեև դրանք երկար ժամանակ է, ինչ ընթանում են։ Հայաստանն ու Ադրբեջանը 1999, 2004 և 2008 թվականներին կորցրին հակամարտության կարգավորման հնարավորությունը։
Ես կարծում եմ, որ մեծ խնդիրներ կարող են առաջանալ շաբաթվա վերջին Կազանում կայանալիք հանդիպման ժամանակ համաձայնագրի չստորագրման դեպքում։ Երկու երկրների ժողովուրդները պետք է աջակցեն իրենց նախագահներին ղարաբաղյան հակամարտության խաղաղ կարգավորման հարցում։ Այդպիսի աջակցության դեպքում ամեն ինչ հնարավոր է»։
