ՌԴ նախագահ Մեդվեդևը հայտարարել է, թե իր համար ավելի ցանկալի է, որ ԱՄՆ նախագահ ընտրվի Բարաք Օբաման, քան որևէ այլ թեկնածու: Մեդվեդևը նման ցանկությունը բացատրել է նրանով, որ Օբամայի հետ իրենք լավ են աշխատում և ռուս-ամերիկյան հարաբերությունը հասել է բարձր մակարդակի: Իրականում Մեդվեդևը իհարկե թույլ է տվել մի սխալ, որը թերևս ամենևին չի տեղավորվում մոդեռնիզատորի իմիջի մեջ: Բանն այն է, որ մեկ այլ երկրի նախագահի ցանկությունը մի ուրիշ երկրի ընտրվելիք նախագահի անձի վերաբերյալ, ոչ միայն կոռեկտ չէ միջազգային դիվանագիտական պրակտիկայի տեսանկյունից, այլ նաև փաստացի միջամտության ձև է այլ երկրների ներքին գործերին:
Բայց Մեդվեդևին հասկանալ կարելի է: Նրան օդ ու ջրի պես պետք է Օբամայի աջակցությունը Ռուսաստանի նախագահի ընտրության գործում, և ՌԴ նախագահը փաստորեն գործարք է առաջարկում ԱՄՆ-ին՝ ես քեզ, դու ինձ: Բանն այն է, որ Պուտինը կարծես թե բավական լուրջ է տրամադրված ՌԴ նախագահի պաշտոնին վերադառնալու հարցում: Ընդ որում, տարբեր փորձագիտական շրջանակներ հավաստիացնում են, որ այդ հարցում Պուտինը փորձում է գործընկերային տարբերակներ որոնել Արևմուտքում, այսինքն Արևմուտքին հասկացնել, որ ինքն առավել արդյունավետ գործընկեր կլինի որպես ՌԴ նախագահ, քան Մեվեդևը: Բնական է, որ Մեդվեդևին այլ բան չի մնում, քան Արևմուտքից կառչելը, թեկուզ դիվանագիտական և միջպետական հարաբերությունների էթիկայի խախտումներով:
Այդպիսով, այդ ամենի մեջ ուշագրավն այն է, թե ինչ բարդագույն իրավիճակում է հայտնվել հայաստանյան ներքաղաքական ստատուս-քվոյի անխախտ երաշխավոր թվացող Ռուսաստանը: Պարզվում է, որ Ռուսաստանն ինքը ներկայումս ունի ստատոս-քվոյի ձևավորման ներքին լուրջ խնդիր: Անշուշտ, այդ խնդիրը երբեք չի արտահայտվի Մեդվեդևի և Պուտինի իրար դեմ ելնելով: Պարզ է, որ իրավիճակը բոլորովին այլ է և կան շատ նրբերանգներ, որ զսպում են այդպիսի զարգացումը: Բայց ակնհայտ է, որ պայքարը հասել է այնտեղ, որ Ռուսաստանի իշխանությունն արդեն բացահայտորեն «մուրում» է արևմտյան աջակցություն: Սա ըստ էության աննախադեպ վիճակ է Ռուսաստանի թե՛ քաղաքական մտքի, թե՛ այսպես ասած ռուսական ոգու տեսանկյունից:
Իսկ ինչո՞վ է ռուս-ամերիկյան այդ հարաբերությունը հատկանշական և հետաքրքրական մեզ համար: Նախ և առաջ, իհարկե հենց ինքնին հետաքրքրական է, քանի որ խոսքը ռուս-ամերիկյան հարաբերության մասին է, այսինքն մեր գտնված տարածաշրջանի՝ Հարավային Կովկասի երկու գլոբալ խաղացող-մրցակիցների մասին: Եվ եթե այդ հարաբերությունն ինքնին մեր երկրի հետ ուղղակի առնչության եզրեր չունենար էլ, ապա միևնույն է էլի հետաքրքրական ու կարևոր էր: Սակայն, նկատի ունենալով Հայաստանի ներքաղաքական գործընթացներում Ռուսաստանի ավանդական դերը, ինչպես նաև վերջին ամիսներին հայ-ամերիկյան հարաբերության մեջ քաղաքական կոմպոնենտի նկատելի բարձրացումը, պետք է փաստենք, որ ռուս-ամերիկյան հարաբերությունն ուղղակի առնչություն ունի կամ կարող է ունենալ Հայաստանի համար: Ու ներքաղաքական այն զարգացումները, որոնք ներկայումս կան, թերևս հենց հանդիսանում են ռուս-ամերիկյան հարաբերությունում առկա ոգու փոփոխության արտահայտություն: Անգամ եթե համարենք, որ ներքին գործընթացն ինքնին չի հանդիսանում ռուս-ամերիկյան որևէ սցենարի ուղղակի իրականացում, միևնույն է, գրեթե աներկբա է, որ այն ազդված է այդ հարաբերության ներքին տրանսֆորմացիաներով:
Հայաստանի ներքաղաքական սուբյեկտները, և հատկապես իշխանությունը, չէին կարող չնկատել և չզգալ այդ տրանսֆորմացիաները, Հայաստանի ներքաղաքական գործընթացների, ներքին ստատուս-քվոյի ձևավորման ավանդական մեխանիզմներում առկա որոշակի փոփոխությունները: Իսկ այդ զգացողության առկայության պարագայում ներքին սուբյեկտների, այդ թվում իշխանության վարքի փոփոխությունը դառնում է գրեթե անխուսափելի, եթե անգամ ոչ գիտակցության, ապա գոնե ինքնապաշտպանության բնազդի թելադրմամբ:
