Հանգստյան օրերին իրավիճակը խիստ լարված է եղել հայ-ադրբեջանական սահմանի նախիջևանյան հատվածում: Հայաստանի պաշտպանության նախարարի խոսնակ Արծրուն Հովհաննիսյանն իր ֆեյսբուքյան էջում տեղեկացնում է, որ ադրբեջանական ԶՈՒ-երը նախիջևանյան ուղղությամբ որոշ տեղամասերում փորձել են դիրքային ամրապնդման ինժեներական աշխատանքներ իրականացնել, ինչին ի պատասխան՝ ՀՀ ԶՈՒ-երը պատասխան կրակ են բացել և թույլ չեն տվել հակառակորդին կատարել իր խնդիրը: Հայկական կրակից ամբողջությամբ ավերվել ու այրվել է հակառակորդի դիրքերից մեկը: Հովհաննիսյանը տեղեկացնում է նաև, որ փոխհրաձգության ընթացքում թեթև վիրավորում է ստացել ՀՀ ԶՈՒ-երի պայմանագրային զինծառայող:
Ըստ տեղեկությունների, հակառակորդը կրակոցներ է արձակել Արարատի մարզի Զանգակատուն գյուղի տարածքում, որտեղ հրդեհ է բռնկվել, և հրշեջները փորձել են մարել այն: Այդ ժամանակ կրակոցներ են արձակվել հրշեջների, տարածքում գտնվող քաղաքացիների և զինվորների ուղղությամբ:
Բոլորն արձանագրում են, որ նախիջևանյան ճակատում առաջին անգամ ենք դիրք ոչնչացնում: Իհարկե այդպես չէ, սակայն մտահոգիչ է այն հանգամանքը, որ հայ-ադրբեջանական սահմանի այս հատվածում լարվածությունը դառնում է խրոնիկ՝ դառնալով լայնամասշտաբ պատերազմի նախանշան: Անհրաժեշտաբար մեր պետական համակարգն ու հանրային կարծիքը պետք է ադապտացվեն այս իրականությանը. պատերազմի մեծացման ռիսկը ստիպում է վարել ավելի օպտիմալ և նպատակային քաղաքականություն բոլոր ոլորտներում:
Այնուամենայնիվ, նախիջևանյան հատվածում անցած երկու օրերին տեղի ունեցածը մի քանի հարցադրումներ է ծնում: Նախ՝ էապես փոխվել է Ադրբեջանի մարտավարությունը: Մենք մշտապես սովորել էինք, որ էսկալացիա կամ նույնիսկ պատերազմի սանձազերծում տեղի է ունենում առաջնագծի արցախյան հատվածում. այս անգամ Ադրբեջանը կրակում է Հայաստանի պետական սահմանի ուղղությամբ՝ հավանաբար ունենալով որոշակի երաշխիքներ, որ ՀԱՊԿ-ը պատշաճ աջակցություն Հայաստանին չի ցուցաբերելու: Իհարկե, շատ հնարավոր է, որ Ադրբեջանն առայժմ Մոսկվայից նման երաշխիքներ չի ստացել, և նախիջևանյան հատվածում կրակոցները հենց Մոսկվայի ռեակցիան ճշտելու միջոց են:
Այս համատեքստում խիստ սկզբունքային են դառնում մի քանի հարցադրումներ: Արարատի մարզում հակառակորդի կողմից մեր քաղաքացիական հասարակության ուղղությամբ կրակելու փաստերի առիթով Հայաստանը ՀԱՊԿ-ին դիմե՞լ է, եթե այո՝ ի՞նչ պատասխան է ստացել Երևանը: Եթե Հայաստանը ՀԱՊԿ-ին չի դիմել, ապա ո՞րն է պատճառը. Երևանում թերագնահատում են պատերազմի վերսկսման ռիսկե՞րը, թե՞ ՀԱՊԿ պոտենցիալը: Այս հարցերի պատասխաններն էական են՝ ստեղծված իրավիճակում Հայաստանի հնարավորությունները, տարածաշրջանային զարգացումների տրամաբանությունը, նաև պատերազմի ռիսկերը գնահատելու առումով:
Մեր երկրորդ հարցադրումը գուցե առաջինի համեմատ ավելի լոկալ բնույթի է, սակայն դարձյալ խիստ էական է և վերաբերում է մեր պետական մարմինների աշխատաոճին: Իհարկե, պետական լրատվության խնդիրն է հասարակության շրջանում թույլ չտալ խուճապային տրամադրությունների տարածում, մյուս կողմից՝ անորոշությունը ծնում է տարբեր ասեկոսեներ, որոնց ազդեցությունը կարող է վտանգավոր հետևանքներ ունենալ: Կարծում ենք՝ հասարակությունն ավելի հանգամանալից տեղեկատվության անհրաժեշտություն ունի, մասնավորապես՝ ադրբեջանական կրակոցներից քաղաքացիական բնակչության շրջանում տուժածներ կա՞ն, թե ո՞չ:
Առաջնագծում իրավիճակի լարվածությունն ավելի իրական է դարձնում պատերազմի վերսկսման վտանգը: Այս իրավիճակում իշխանության քաղաքականությունն առավելապես միտված պետք է լինի հասարակական կոնսոլիդացիայի ապահովմանն ու ռեսուրսների օպտիմալ, արդյունավետ օգտագործմանը:
