Մշակութաբան Իվետա Գասպարյանը, ով նաև Ազգային գրադարանի մշտական ընթերցող է, արձագանքել է Ազգային գրադարանի տնօրեն Դավիթ Սարգսյանի աշխատանքային պայհմանագրի ժամկետը չերկարացնելու Մշակույթի նախարարի որոշմանը: Ստորև ներկայացնում ենք նրա կարծիքը.
«Հանրության շրջանում մեծ աղմուկ է բարձրացել Ազգային գրադարանի տնօրենին պաշտոնից հեռացնելու հետ կապված փաստը: Մշակույթի նախարարի այդ որոշմանը դեմ էին դուրս եկել անվանի մտավորականները, ընթերցողները, գրադարանի աշխատակիցները, Սփյուռքի տարբեր գաղթօջախների մշակութային-հասարակական գործիչներ: Ազգային գրադարանի աշխատակիցները դեռ օրեր առաջ նամակ-խնդրանքով դիմել էին ՀՀ նախագահին, վարչապետին, Ազգային Ժողովի նախագահին և մշակույթի նախարարին` երկարացնել Դավիթ Սարգսյանի հետ կնքված պայմանագրի ժամկետը` ի շահ մշակույթի և գրադարանային գործի զարգացման: Շուրջ 400 հոգանոց աշխատակազմի նամակ-խնդրանքը մնացել է դեռևս անպատասխան: Բացի սրանից, ստորագրահավաք են կազմակերպել Ազգային գրադարանի ընթերցողները` շուրջ 200 հոգի, որոնց շարքում կան անվանի մտավորականներ և ուսանողներ, շարքային ընթերցողներ: Ի դեպ, նրանց ստորագրահավաքը շարունակվում է: ՀՀ Նախագահին այս առթիվ իրենց անհանգստությունն են հայտնել նաև Գյումրիի մտավորականները:
Ազգային գրադարանի աշխատակիցները ակցիա էին կազմակերպել` հույս ունենալով, որ և իրենց ձայները, և այս ստորագրահավաքները կարող էին ինչ-որ կերպ ազդել նախարարի որոշմանը, որ հաշվի առնելով Դավիթ Սարգսյանի` ավելի քան 30 տարվա ներդրումը մշակութային կյանքում և վերջին 13 տարիների ներդրումը գրադարանային գործի զարգացման մեջ, կվերափոխի իր որոշումը: Սակայն, ինչպես երևում է, նախարարը թքած ունի ժողովրդի կարծիքի վրա էլ, Դավիթ Սարգսյանի 13 տարիների տքնաջան աշխատանքի վրա էլ, Ազգային գրադարանի վերջին 13 տարիների ձեռքբերումների վրա էլ: Ուր էր Հասմիկ Պողոսյանը, երբ Դավիթ Սարգսյանը Շրջիկ գրադարանով շրջում էր Հայաստանի ծայրամասային գյուղերի գրադարաններով, գրականություն նվիրում նրանց, ոգևորում նրանց, ուր էր մշակույթի նախարարը, երբ ԼՂՀ պատերազմից տուժած գրադարանները համալրելու նպատակով Դավիթ Սարգսյանը հանրապետությունում գրքահավաք հայտարարեց, կարող էր ձևի համար մի գիրք էլ ինքն ուղարկել, ու՞ր էր տիկինը, երբ այդ գրականությունը տեղափոխվեց Արցախ /իհարկե քնած էր/:
Եվ առանց ամաչելու, տարիների գրական-մշակութային վաստակ ունեցող, Հայաստանում և Սփյուռքում բազմաթիվ շնորհակալագրերի, մեդալների, խրախուսանքների արժանացած, գրքերի, հոդվածների հեղինակ, ճշմարիտ մտավորական Դավիթ Սարգսյանին աշխատանքից ազատում է ռուսական կրթությամբ մի կենսաբան նախարա՞ր:
Ի՞նչ է ուզում մշակույթի նախարարը հայ մշակույթից: Է՞լ ինչ պետք է անի այդ տիկինը, որ նրան հեռացնեն այդ պաշտոնից: Սփյուռքից ահազանգած մտավորականները անհանգստացած են արտերկրում հայ մշակույթի ճակատագրից, ժամանակը չէ՞ արդյոք, փրկելու հայ մշակույթը մշակույթի նախարարի ճիրաններից: Ո՞ւմ պետք է բերի Ազգային գրադարան, որը նույն նվիրվածությամբ, գրքի հանդեպ երկյուղածությամբ աշխատի, ինչ որ Տիգրան Զարգարյանի՞, որը գրադարանը, համոզված եմ, կդարձնի ամերիկյան գաղափարախոսության կենտրոն:»