«Երբ ես տեսա այնտեղ մարդկանց ամբոխը Արևելյան Գերմանիայից, ես հասկացա, որ նրանք ճիշտ են»,- այսպես փոխգնդապետ Հերալդ Եգերը բացատրեց ժամանակին դարպասները բացելու և Բեռլինյան պատից մարդկանց ներս թողնելու իր որոշումը: Եգերի այդ քայլը այս օրերին հիշեցնում է Հայաստանի վարչապետին, ով, տեսնելով փողոց դուրս եկած իր ժողովրդին, հրաժարական տվեց: Այս մասին գրում է The Washington Post հեղինակավոր պարբերականի սյունակագիր Էն Էփլբաումը (Anne Applebaum):
«Ես սխալվել եմ. Փողոցային պայքարը իմ պաշտոնավարման դեմ է. ես կատարում եմ ձեր պահանջը»,- հայտարարել է վարչապետ Սերժ Սարգսյանը:
Հայաստանի մասին մի քանի գրքերի հեղինակ Թոմաս դե Վաալի կարծիքով՝ Սարգսյանի վրա ազդեցություն է գործել այն, որ Հայաստանը ազգային համերաշխության ընդգծված զգացումով փոքրիկ երկիր է: Մեկ այլ հնարավոր գործոն է նաև այն, որ հայերը վերջին անգամ մասսայական բողոքի ակցիաներ կազմակերպեցին 2008թ., արդյունքում ոստիկանության կողմից ցույցերը ցրելու հետևանքով սպանվեց 10 մարդ, և այժմ հնարավոր է, որ Սարգսյանը չցանկացավ կրկնել այդ փորձը:
Ինչևէ, հայաստանյան ցույցերը հանգեցրին նույն արդյունքին, ինչ 1989թ. ցույցերը Բեռլինում և 2014թ. ցույցերը Ուկրաինայում. դրանք դրդեցին սկզբունքորեն կարևոր մարդուն կասկածել ռեժիմի լեգիտիմության մեջ, նույնիսկ իր սեփական:
Ցավոք, դա հազվադեպ է լինում. ի աջակցություն ժողովրդավարության ամեն հաջողված փողոցային բողոքի ցույցին կարելի է հակադրել նույնքան անհաջող ելքով ցույցեր՝ 2012թ.՝ Մոսկվա, 2014թ.՝ Հոնկոնգ, 2015թ.՝ Վարշավա, 2014թ., 2015թ., 2016թ., 2017թ,՝ Վենեսուելա: Մեծ մասամբ դրանք ձախողել են, որովհետև չի եղել Եգեր, չի եղել Սարգսյան, և ռեժիմը հրաժարվում է լսել: Ղեկավարը հաջողությամբ մերժում է ցուցարարներին՝ որպես մարդկանց, որ ոչինչ չեն ներկայացնում իրենցից, հայրենասեր չեն կամ կաշառված են օտարերկրացիներից:
Շարժումը պետք է միանա քաղաքական որևէ կուսակցության կամ ինքը դառնա կուսակցություն, առաջնորդները պետք է դառնան քաղաքական գործիչներ: Ժողովրդավարության դեպքում նրանք պետք է հաղթեն ընտրություններում, բռնապետական ռեժիմի դեպքում նրանք պետք է այլ միջոցների դիմեն, որպեսզի նվազեցնեն իշխող կուսակցությանը ցուցաբերված աջակցության մակարդակը: Հայաստանում ստեղծված քաղաքական վակուումում նրանց ռազմավարություն է պետք:
Փոփոխություններ անելու ցանկությունից դեպի ավելի արդար հասարակություն ունենալու ընթացքը երկարատև նախագիծ է, ինչը պահանջում է,որ մարդիկ երկար տարիներ աշխատեն, ոչ թե մի քանի ժամով փողոց դուրս գան:
