Վարչապետ Տիգրան Սարգսյանն ու Երևանի քաղաքապետ Կարեն Կարապետյանը մեկնել են Լոնդոն, ուր կմասնակցեն «Երևան, իմ սեր» միջոցառմանը, որ իրականացվում է Հայաստանի նախկին վարչապետ Արմեն Սարգսյանի նախաձեռնությամբ և արքայազն Չարլզի հովանու ներքո:
Տիգրան Սարգսյանի և Կարեն Կարապետյանի հետ է նաև Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանը, ով վերջին շրջանում հատկապես հայտնի դարձավ իր Բենթլիով: Հայաստանյան պատվիրակությունը բավական հետաքրքրական է, հատկապես նախորդ տարվա պատվիրակության ֆոնին: Նախորդ տարի, ինչպես հայտնի է, այդ արարողության համար Լոնդոն մեկնեց Սերժ Սարգսյանը: Ընդ որում, եթե հիշում եք, այցը բավական խայտառակ կերպով սկսվեց կամ ավարտվեց, եթե կարելի է ասել: Բանն այն է, որ օդանավակայանում պաշտոնական Լոնդոնից որևէ մեկը չդիմավորեց Սերժ Սարգսյանին:
Բրիտանական այցի ընթացքում նա առավելագույնը արժանացավ բրիտանական թագուհու ոտքի վրա բարևին, ինչպես նաև Մեծ Բրիտանիայի արտգործնախարար Դեվիդ Միլիբենդի հետ կարճատև հանդիպմանը: Եղավ իհարկե Չաթեմ Հաուզի ելույթը, ինչը սակայն հազիվ թե որևէ նախագահի համար հնարավոր լինի նշանակալից ամբիոն համարել այն պարզ պատճառով, որ այդ ամբիոնից ելույթ ունեցել է, անգամ, ասենք Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, որը Հայաստանում ամենևին էլ նախագահ չէ կամ որևէ պաշտոն չի վարում, և նույնիսկ ընդդիմության խարիզմատիկ առաջնորդն էլ չէ:
Ի դեպ, հետաքրքրական է, որ բրիտանական այդ այցից հետո Սերժ Սարգսյանն ազատեց Մեծ Բրիտանիայում Հայաստանի դեսպան Վահե Գաբրիելյանին, ով, ի դեպ, նախագահ Քոչարյանի ժամանակ էր նշանակվել դեսպան, իսկ մինչ այդ եղել էր Քոչարյանի մամուլի խոսնակը: Պաշտոնական պատճառաբանությունն այն է, որ դեսպանն ուղղակի սպառել էր պաշտոնավարման ժամկետը: Բայց իհարկե հատկանշական էր, որ նա արդեն իսկ պաշտոնավարել էր մոտ 5 տարի, հետևաբար դեսպանական ծառայության ժամկետը, որն ընդունված է համարել 2-3 տարին, սպառված պետք էր համարել վաղուց:
Արդյո՞ք այդ բրիտանական ֆիասկոն էր պատաճառը, որ Սերժ Սարգսյանն այս անգամ չմեկնեց Լոնդոն: Թե՞ այլ պատճառ ևս կա, մասնավորապես վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի այսպես ասած արտասահմանյան «ռասկրուտկան», որպես առաջիկա խորհրդարանի ընտրության իշխանական թիմի «առաջին ջութակ»:
Սերժ Սարգսյանն ըստ երևույթին սկսել է Տիգրան Սարգսյանի արևմտյան «շնորհանդեսը», ընտրությունից առաջ մեսիջ հղելով արևմտյան մայրաքաղաքներին, որ ինքը Հայաստանում գնում է բարեփոխումների կուրսի հետևողական պաշտպանության ճանապարհով: Բնական է, որ հարցադրումներին, թե ինչ այդ ինչու կոնկրետ արդյունքներ չի արձանագրվում այդ կուրսի ճանապարհին, Հայաստանի իշխանությունը կպատասխանի, որ ներկայումս իշխանական համակարգում այսպես ասած հետադիմական ուժերը շատ են և նրանք դիմադրում են, իսկ այ եթե Արևմուտքը օգնի գալիք խորհրդարանական ընտրություններին չեզոքացնել այդ ուժերին և իշխանության հաղթանակ ապահովել Տիգրան Սարգսյանի գլխավորությամբ, ապա բարեփոխումները դրանից հետո էլ ավելի լայն թափ կստանան: Ըստ ամենայնի Հայաստանի իշխանությունը Արևմուտքի հետ փորձում է հանգել այդպիսի պայմանավորվածության, իսկ ներսում էլ գուցե փորձում է այսպես ասած «հետադիմական» ուժերին համոզել, որ այդ ամենն արվում է ընդհանուր իշխանական շահի համար:
Այսինքն, խաղը, ինչպես միշտ, տարվում է երկակի բնույթով: Սակայն երևի թե կասկած չկա, որ թե՛ Արևմուտքը, թե՛ իշխանության «հետադիմական» թևը, բավական փորձառու են և լավ գիտեն այդ ամենը ներսից, ու իշխանությունից բնականաբար պահանջելու են երաշխիքներ: Այդ մասով էլ ըստ երևույթին իշխանությունը հույսը դրել է ընդդիմության հետ երկխոսության վրա, այդպիսով փորձելով Արևմուտքին ցույց տալ, թե իբր գնում է երաշխավորված բարեփոխումների, իսկ իշխանության «ռեակցիոն» թևին էլ ցույց տալ, որ կարողացել է ընդդիմությանն արմատականությունից բերել չափավորության և մեղմության դաշտ:
Ինչքա՞ն է Սերժ Սարգսյանին հաջողվելու մանևրել երեք շահառուների՝ Արևմուտքի, ընդդիմության և «ռեակցիոն» թևի միջև: Չէ՞ որ հազիվ թե այդ շահառուները չհասկանան Սերժ Սարգսյանի խաղի և հաշվարկի նրբությունը: Իսկ այդ դեպքում մեծանում է այն հավանականությունը, որ Արևմուտք-ընդդիմություն-«ռեակցիոն» իշխանական թև շրջանը Սերժ Սարգսյանի համար ոչ թե փրկօղակ, այլ եռանկյունի կարող է դառնալ` Բերմուդյան եռանկյունի:
