Այն, ինչ կատարվեց գյուղատնտեսության ոլորտում, երևի թե լավագույնս բնորոշում է Հայաստանի ներկայիս իրավիճակը: Իշխանությունը Սերժ Սարգսյանի մակարդակով հայտարարեց դեմքով դեպի գյուղ շրջվելու մասին` իբր գյուղացիներին օգնելու և դրանով տնտեսական էֆեկտ ստանալու միջոցով նաև քաղաքացիների կյանքը թեթևացնելու համար, սակայն հենց բնությունը տեսավ իշխանության դեմքը, կարկուտից բացի` այլ «էմոցիա» չկարողացավ արտահայտել:
Այսինքն` Հայաստանի իշխանության դեմքը, ըստ էության, արդեն ոչ միայն Հայաստանի քաղաքացիների, հասարակության մեծ մասի, այլ նույնիսկ բնության համար է դարձել անտանելի և զայրույթից բացի` այլ բան չի առաջացնում: Եվ սա հերթական անգամ վկայում է, որ Հայաստանի իշխանությունն իրավիճակ փոխելու համար կարող է մի բան անել` դեմքով աջ ու ձախ շրջվելու փոխարեն, պարզապես հեռանալ, որ հասարակությունն ու բնությունն այդ դեմքն այլևս չտեսնեն: Սակայն սպասել այդպիսի լայնախոհություն ներկայիս իշխանությունից, իհարկե շատ լավատեսական կլինի, անիմաստ լավատեսական:
Հետևաբար պետք է պարզապես զգուշանալ, որ հանկարծ իշխանությունն այս կամ այն տեղում պատահաբար, առանց նախազգուշացնելու, կարող է աջ կամ ձախ շրջվել և դեմքով մեզ պատահել: Անակնկալի չգալու համար ընդամենը պետք է զգոն լինել: Իսկ եթե լուրջ, ապա Հայաստանի իշխանական համակարգի ամբողջ դեստրուկտիվիզմը, ամբողջ անշնորհքությունն ու անարդյունավետությունը լիակատար կերպով բացահայտվեցին ընդամենը այս գյուղական արշավի ընթացքում: Երևաց, որ իշխանությունն ընդհանրապես չի տիրապետում իրավիճակին, որ Սերժ Սարգսյանը տալիս է հանձնարարականներ, սակայն ինքն էլ չի կարողանում պատասխանատվություն կրել իր հանձնարարականների համար:
Եթե Սերժ Սարգսյանն ունակ լիներ ստանձնել այդ պատասխանատվությունը, ապա Հայաստանի կառավարությունում արդեն իսկ պետք է մի քանի աղմկոտ կադրային փոփոխություններ լինեին: Ու ընդհանրապես, ոչ միայն գյուղի, այլ տնտեսության մասով ամբողջությամբ: Կառավարությունում ամիսներ առաջ կատարած տնտեսական բլոկի նախարարների փոփոխություններն էլ այսօր փաստացի տապալված են լիուլի: 2011 թվականն իրականում Սերժ Սարգսյանի տնտեսական պլատֆորմի վերջնական ու լիակատար փլուզման թվականն է կարծես թե, ինչն իր մեջ պարունակում է երկու վտանգ. նախ` դա նշանակում է երկրի արտաքին քաղաքական պոտենցիալի թուլացում, որովհետև ժամանակակից աշխարհում քաղաքական պոտենցիալը կառուցվում է տնտեսական հենքի վրա, ինչն էլ հիմնվում է ներքին ազատության բազայի վրա, իսկ դրանից բացի էլ, եթե քանդվում է իշխանական տնտեսական պլատֆորմը,- լավն է այն, թե վատ,- ապա ինքնաբերաբար երկրում առաջանում է տնտեսական քաոս, որտեղ թելադրողը դառնում է արդեն խոշոր կապիտալը:
Եվ այդ իմաստով, օլիգարխիայի և մենաշնորհների դեմ պայքար հռչակած Սերժ Սարգսյանն ըստ էության է՛լ ավելի է երկրում մոտեցրել օլիգարխիայի լիակատար իշխանության հաստատման վտանգը, որովհետև եթե, օրինակ, կլանաօլիգարխիկ համակարգի կնքահայր Ռոբերտ Քոչարյանը կառավարում էր օլիգարխիային և նրան ծառայեցնում իր քաղաքական շահերին, ապա Սերժ Սարգսյանի դեպքում արդեն մեծ է վտանգը, որ օլիգարխիան է նրան իր շահերին ծառայեցնելու: Եվ Սերժ Սարգսյանն այլընտրանք չունի` կա՛մ արագորեն և արմատապես վերանայել տնտեսական քաղաքականությունը, կա՛մ էլ պարզապես հեռանալ, քանի դեռ ըստ էության քաոսային իրավիճակ է իշխանական համակարգում, և նա կարող է իրեն այդ ճոխությունը թույլ տալ` իրապես ծառայություն մատուցելով երկրին:
