Հայաստանի արտգործնախարար Էդվարդ Նալբանդյանը բավականին հետաքրքրական կերպով է հերքել խաղաղապահների տեղակայման հարցի քննարկման մասին տեղեկատվությունը: Խոսքը բնականաբար Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացի մասին է: Էդվարդ Նալբանդյանը հայտարարել է, որ վերջին երեք տարիների ընթացքում այդպիսի հարց չի քննարկվել: Բնականաբար հարց է առաջանում, իսկ քննարկվե՞լ է արդյոք դրանից առաջ:
Ակնհայտ է, որ Նալբանդյանը կարծես թե միանգամայն գիտակցաբար է թողնում այդ հարցի տեղը: Չէ որ նա կարող էր ասել, որ խաղաղապահների հարց չի քննարկվում, և վերջ: Մինչդեռ շեշտում է, որ Սերժ Սարգսյանը այդ հարցը երբեք էլ չի քննարկել: Ըստ երևույթին Ռոբերտ Քոչարյանն արդեն իսկ նստել է գրասեղանի առաջ և պատրաստում է իր պատասխանը, որում հավանաբար կասի, որ իր նախագահության տարիներին էլ խաղաղապահների հարց չի քննարկվել: Այլապես կստացվի, որ Ռոբերտ Քոչարյանն ավելի պարտվողական քաղաքականություն է վարել, քան Սերժ Սարգսյանը:
Մինչդեռ այդ դեպքում Քոչարյանի կրեդոն զգալիորեն տուժում է, որովհետև նա փորձում է իր քաղաքական ռեստավրացիան կառուցել առաջին հերթին այսպես ասած ազգային շահի և Ղարաբաղի հաղթանակի պաշտպանի իմիջով: Բնականաբար դա գիտե նաև Սերժ Սարգսյանը, ու նրա արտգործնախարար Նալբանդյանն այժմ փաստորեն փորձում է հարվածի տակ դնել Քոչարյանի այդ իմիջը: Հավանական է, որ Կազանի հանդիպումից առաջ Սերժ Սարգսյանը որոշակի մտահոգություն ունի Քոչարյանի գործունեության հետ կապված: Գաղտնիք չէ, որ զինված ուժերի ստորաբաժանումներում կան ազատամարտի մասնակից սպաներ, որոնք որևէ դեպքում չեն համաձայնի տարածքների զիջման:
Ռոբերտ Քոչարյանը կարող է օգտագործել Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացում առկա հանգուցային պահերը, այդ և այլ այդպիսի տրամադրությունների կրող իշխանական շերտերը, և հատկապես զինվորական ու երկրապահ շերտերն իր կողմը գրավելու և նրանց մոտ այսպես ասած հաղթանակի երաշխավոր հանդիսանալու համար: Ահա թե ինչու Նալբանդյանը ոչ միայն հերքում է խաղաղապահների հարցի քննարկումը, այլ հերքում է դա Սերժ Սարգսյանի պաշտոնավարման ամբողջ շրջանի համար, և դա անում է այնպես, որ հարցեր առաջանան քոչարյանական շրջանի հետ կապված:
Մինչդեռ, եթե ո՛չ Սերժ Սարգսյանը, ո՛չ Ռոբերտ Քոչարյանը խաղաղապահների հարց չեն քննարկել, ինչպե՞ս է հարցը հայտնվել առնվազն տեղեկատվական օրակարգում: Չէ՞ որ «ծուխն առանց կրակ չի լինում», և չէին կարող ասենք ադրբեջանցիները մեջտեղ բերել մի բան, որ ընդհանրապես գոյություն չունի: Չէ՞ որ այդ դեպքում համանախագահներն էլ իրենց վերաբերմունքը կարտահայտեին և կողմերին խորհուրդ կտային ձեռնպահ մնալ ապատեղեկատվությունից:
Թեև, մյուս կողմից, հնարավոր է, որ խաղաղապահների հարցը հայկական կողմը չի քննարկում ոչ թե մերժելու, այլ պարզապես քննարկելու կարիք չունենալու համար: Այսինքն, հայկական կողմը գուցե ընդամենն ասում է՝ բերեք խաղաղապահներ, միայն թե դրանից առաջ տվեք կարգավիճակ: Համենայն դեպս սա ունի հստակեցման կարիք և միայն հայտարարելով, թե հարց չենք քննարկում, չի նշանակում սպառիչ պատասխան տալ եղած հարցադրումներին: