Հանրային խորհրդի առողջապահության և սոցիալական հարցերի հանձնաժողովում երեկ քննարկել են «Արմենիկում» կլինիկական կենտրոնի հետագա ճակատագրի, «Արմենիկում» դեղամիջոցի հեռանկարների և ՀՀ առողջապահության նախարարության կողմից կենտրոնին տրվող պետական ֆինանսավորման դադարեցման և կենտրոնի հնարավոր փակման հարցերը:
Ներկաները տարակուսանք են հայտնել հիվանդանոցի հնարավոր փակման վերաբերյալ՝ նշելով, որ, ընդհակառակը, անհրաժեշտ է պետական աջակցությամբ դեղամիջոցն առավել կիրառելի դարձնել: Իհարկե, Հանրային խորհրդի կարծիքը որևէ մեկը հաշվի չի առնելու` ճիշտ այնպես, ինչպես անցած տաս տարիների ընթացքում չի եղել սկզբունքային որևէ հարց, որի առնչությամբ լսելի լիներ, ըստ էության, ավելորդ այս կառույցի ձայնը:
«Արմենիկումի» կլինիկան առանց պետական ֆինանսավորման հաշված շաբաթների ընթացքում կփակվի, որովհետև զուտ շուկայական մեխանիզմներով այս կլինիկան գոյատևել չի կարող: Հարցը նույնիսկ դեղի որակը չէ, այլ այն միֆը, ավելի շուտ բլեֆը, որի հորձանուտում ծնվեց «Արմենիկումը»` տարիների ընթացքում պայթելով բոլոր պղպջակների օրինակով: «Արմենիկումի» միֆը հյուսվեց ուղիղ քսան տարի առաջ:
Զուտ առողջապահական այս նախաձեռնությունը քաղաքական ծնունդ ունեցավ: 1998-ի փետրվարին սպանվեց Ներքի զորքերի հրամանատար, գեներալ Արծրուն Մարգարյանը: Դա երկու ամիսների ընթացքում Վազգեն Սարգսյանի մերձավոր շրջապատի մարդկանց սպանության երկրորդ դեպքն էր. դեկտեմբերին սպանվել էր պաշտպանության փոխնախարար Վահրամ Խորխոռունին: Մարգարյանի սպանությունից հետո ներիշխանական հակասությունները հասան գագաթնակետին. ՊՆ և ԵԿՄ ղեկավարությունները հրապարակային հայտարարությամբ պահանջեցին ՆԳ և ԱԱ այն օրերի նախարար Սերժ Սարգսյանի հրաժարականը: Վերջինս, իհարկե, ոչ մի տեղ էլ չհեռացավ, բայց պետական հեռուստատեսության եթերից հայտարարեց «Արմենիկումի» ստեղծման մասին: Սերժ Սարգսյանի ակնարկը շատ պարզ էր ու թափանցիկ. նա տարակուսում էր, թե պահանջում են իր հրաժարականը, երբ ինքը զբաղված է դարի հայտնագործությամբ` ՍՊԻԴ-ը բուժող «Արմենիկումի» ստեղծմամբ:
Իհարկե, այդքան էլ հասկանալի չդարձավ, թե առողջապահության բնագավառի գյուտն ինչ առնչություն ունի անվտանգության խնդիրների, Սերժ Սարգսյանի հրաժարականի պահանջի հետ, սակայն «Արմենիկումի» հայտարարությունը սենսացիոն էր և դարձավ բոլորի խոսակցության թեման, ընդ որում` ոչ միայն Հայաստանում: Իհարկե, ժամանակի ընթացքում «Արմենիկումի» միֆը տրաքեց, որովհետև գոնե հրապարակավ հայտնի չէ գոնե մի դեպք, որ ՍՊԻԴ-ով հիվանդ որևէ մարդ այս դեղամիջոցի շնորհիվ բուժված լինի: Կլինիկակայի տնօրենը հիմա համեստորեն խոստովանում է, որ «Արմենիկում» դեղամիջոցի արդյունավետությունը զգացվել է ՄԻԱՎ վարակակիրների կյանքի որակը փոխելու, հիվանդության հետևանքները մեղմելու, իմունային անբավարարությամբ ուղեկցվող մի շարք այլ հիվանդությունների դեպքում:
Մի խոսքով` «Արմենիկումը» դարի հայտնագործություն չէ, այլ դեղամիջոց, որը ոչ թե բուժում է ՍՊԻԴ-ից, այլ` ըստ էության, դանդաղեցնում է մարդու մահը: Իհարկե, սա չի նշանակում, թե «Արմենիկումի» ՕԳԳ-ն զրո է և կլինիկական պետք է դառնա Կարեն Կարապետյանի «օպտիմալացման» հերթական զոհը: Սակայն փաստ է, որ «Արմենիկումը» «զոհվել» է շատ ավելի վաղուց` մնալով Սերժ Սարգսյանի չհիմնավորված ֆորս-մաժորային, «ինքնապաշտպանական» հայտարարության փլատակների տակ:
