Ամառային առաջիկա քաղաքական զարգացումների կանխատեսումները վաղուց ի վեր Հայաստանում դարձել է շատերի ամենանախընտրելի զբաղմունքը, նույնիսկ նրանց համար, ովքեր քաղաքականությամբ չեն էլ հետաքրքրվում: Այդ կանխատեսումներն էլ ինքնին աչքի չեն ընկնում յուրօրինակությամբ. Հայաստանում սովորաբար կանխատեսում են թեժ կամ անհետաքրքիր ամառ: Այդքանով ամեն ինչ ավարտվում է: Քաղաքական կամ քաղաքագիտական մտածողության այդ կարծրատիպը իշխում է արդեն մի քանի տարի: Ցավալին այն է, որ կարծես թե չկա այդ կարծրատիպը փոխելու մտադրություն և ցանկություն:
Բանն այն է, որ գունագեղ մակդիրներով բնորոշելով կամ կանխատեսելով որևէ քաղաքական ամառ` իրականում պարզապես կատարվում է այդ քաղաքական ամառը խնդիրների բուն էությունից շեղելու և հասարակության մոտ քաղաքական սպասումները խեղելու փորձ: Քաղաքականություն երևույթը իրականում դուրս է ամեն տեսակ մակդիրներից ու ենթակա չէ թեժ, հում, միապաղաղ կամ որևէ այլ մակդիրով բնորոշվելու: Քաղաքականությունը մակդիրավորելու փորձը ոչ այլ ինչ է, քան քաղաքականության հանդեպ հանրային հետաքրքրությունը սպանելու փորձ:
Բանն այն է, որ բնորոշելով կանխատեսվող ամառները` այդ բնորոշումների հեղինակները, որոնք, որպես կանոն, ներկայացնում են իշխանական կամ իշխանամերձ ճամբարներ, երբեք չեն մանրամասնում իրենց բնորոշումների բուն էությունը, իմաստը: Այսինքն` հայ հասարակությունը բազմիցս լսելով քաղաքական թեժ ամառների մասին, երբեք էլ չի ստացել պատասխանն այն հարցի, թե ի՞նչ է թեժ ամառն ընդհանրապես: Խնդիրն այն է, որ այդ հարցը պատասխան չունի:
Քաղաքականությունը մի իրողություն է, որը նման է այսբերգի, և որքան մեծ է նրա տեսանելի մասը, այդքան և ավելի մեծ կարող է լինել անտեսանելին, ստորջրյան, որը, որպես կանոն, ունենում է ավելի վճռորոշ նշանակություն և ազդեցություն նավերի վրա: Հետևաբար, քաղաքական ամառ կանխատեսումներ անելիս պետք չէ ավելորդ բնորոշումներով ու մակդիրներով արհեստականացնել իրավիճակը, հասարակությանը ներշնչել արհեստական սպասումներ, որոնք կարող են հանգեցնել բնական հիասթափության: ամառը Հայաստանում քաղաքական իմաստով լինելու է այնպիսին, ինչպիսի պահանջարկ որ կձևավորի հասարակությունը:
Հասարակությունն է ամռան տերը, ոչ թե քաղաքական «հիդրոօդերևութաբանները», որոնց միակ առաքելությունը հանրային հիասթափության հիմքեր ապահովելն է, իշխանության համար ապաքաղաքական ամառ երաշխավորելու նպատակով: Հասարակությունն ինքն է որոշելու, թե ինչպիսի ամառ է լինելու Հայաստանում: Սա ամենևին չի նշանակում, որ հասարակությունը պետք է որոշի և այդ որոշումն իրականացնի փողոցներում: Ամենևին:
Պարզապես հասարակության տրամադրությունը, որ ձևավորվում է պահանջմունքներից, թելադրելու է քաղաքական խաղացողների համապատասխան վարքագիծ, որն էլ պայմանավորելու է քաղաքական գործընթացների վեկտորը: Այսինքն` հասարակությունը ոչ թե պետք է սպասի տեսնելու համար` կլինի՞, արդյոք, իր ուզածը, այլ պետք է պարզապես ուզի, ուզի ինչ-որ բան, որ ինչ-որ բան տեղի ունենա, տեղաշարժվի, թեժանա կամ հանդարտվի, առաջ գնա: Հակառակ պարագայում հանրությունը նմանվում է այն աղջկան, որը սեփական հմայքի ազդեցությունն ուժեղացնելու մասին մտածելու փոխարեն, ամեն ամառ գնում է բախտագուշակներին հարստացնելու:
