Եվ այսպես, Հայ ազգային կոնգրեսը երեկ որոշում է կայացրել, որ հաջորդ հանրահավաքը տեղի է ունենալու հունիսի 30-ին: Մինչ այդ, իհարկե, սպասվում է երկու բավական հետաքրքրական իրադարձություն` հունիսի 22-ին Սերժ Սարգսյանը ելույթ է ունենալու ԵԽԽՎ-ում, որտեղ ամենայն հավանականությամբ կգերիշխի Հայաստանի ներքաղաքական, ներքին կյանքի ժողովրդավարացման և 2008 թվականի հետընտրական իրադարձությունների հետևանքով առաջացած ճգնաժամի հաղթահարման թեման, իսկ հունիսի 25-ին էլ Կազանում տեղի է ունենալու Ղարաբաղի հակամարտության բանակցային գործընթացի հերթական եռակողմ հանդիպումը` Սարգսյան-Ալիև-Մեդվեդև:
Այդ երկու իրադարձություններն, անկասկած, իրենց հետագիծը կթողնեն ներքաղաքական զարգացումների, իրավիճակի վրա: Իհարկե դա չի նշանակում, որ այն կարող է արտահայտվել շոշափելի ինչ-որ փոփոխությունների կամ քայլերի տեսքով, սակայն կասկած չկա, որ այդ ընթացքում կլինեն ուշագրավ հայտարարություններ, որոնց էլ Կոնգրեսը կփորձի պատասխանել, թերևս, հունիսի 30-ին: Գլխավոր հարցն, անշուշտ, այն է, թե արդյո՞ք Սերժ Սարգսյանը կպատասխանի Կոնգրեսի երկխոսության առաջարկին կամ կարտահայտի իր մերժումը դրա վերաբերյալ, թե՞ կփորձի ցուցադրաբար շրջանցել այն հունիսի 22-ին ԵԽԽՎ-ում ունենալիք իր ելույթում: Դա գուցե պայմանավորված կլինի նրանով, թե մինչև հունիսի 30-ը ի՞նչ շեշտադրումներով հանդես կգա Հայ ազգային կոնգրեսը, այսինքն` ի՞նչ բովանդակությամբ կտեղեկացնի հասարակությանն առաջիկա հանրահավաքի մասին, ի՞նչ ազդակներ կհաղորդի դրան ընդառաջ:
Ըստ երևույթին հունիսի 30-ի հանրահավաքի մասին որոշումով Կոնգրեսը փորձում է հոգեբանական ճնշում գործադրել իշխանության վրա: Եթե աշխատում է հենց այդ տրամաբանությունը, ապա պետք է ենթադրել թերևս, որ Կոնգրեսը բավական ագրեսիվ «գովազդային» արշավ պետք է իրականացնի հանրահավաքին ընդառաջ` փորձելով իշխանությանն ակնարկել, որ եթե մինչև այդ էական քայլեր չեղան երկխոսության շարունակության ուղղությամբ, ապա հունիսի 30-ից հետո կարող են լինել իշխանության համար ոչ այնքան հաճելի մարտավարական շեշտադրումներ: Համենայնդեպս, հանրահավաքի որոշման պահի ընտրության մեջ կարծես թե նկատելիորեն ուրվագծվում է այդ մտայնությունը, այդ հաշվարկը: Ի՞նչ կանի իշխանությունը: Կփորձի՞ հնարավորինս ձգել իրավիճակը, փորձարկել Կոնգրեսին հունիսի 30-ին, թե՞ այդուհանդերձ, կգերադասի ավելորդ լարման հավանականությունից խուսափել և մինչև հունիսի 30-ն ինչ-որ կերպ արձագանքել Կոնգրեսին:
Երևի թե անկասկած է, որ այդ հարցում զգալի նշանակություն է ունենալու նաև կազանյան հանդիպումը, այնտեղ առկա շեշտադրումներն ու համանախագահների պահանջները կողմերին, մասնավորապես Հայաստանին: Բնականաբար, այստեղ արդեն իսկ հարց է առաջանում, թե ի՞նչ կանի Կոնգրեսը հունիսի 30-ին, եթե մինչ այդ իշխանությունը լռի: Եվ Կոնգրեսը կարծես թե ստիպված է ինչ-որ կերպ պատասխանել այդ հարցին հենց մինչև հունիսի 30-ը, և գուցե մինչև հունիսի 22-ի` ԵԽԽՎ-ում Սերժ Սարգսյանի ելույթը, որովհետև եթե այդ հարցի պատասխանը գոնե մոտավոր երանգներով չեղավ մինչ այդ, ապա հունիսի 30-ին Կոնգրեսին հազիվ թե հաջողվի պահել ներքաղաքական գործընթացներում իր դիրքերի պահպանման համար անհրաժեշտ թափը: