ՀՈԿՏԵՄԲԵՐ 27 …
Դեղին և կարմիր գույների խառնուրդից` նարնջագույն է ստացվում:
Կապույտից և կարմիրից` մանուշակագույն:
Կապույտից և դեղինից` կանաչ:
Կարմիրից և մանուշակագույնից` վարդագույն…
Ու էդպես շարունակ: Մի խոսքով` էդպիսի ալքիմիա, և աշխարհքիս տակի գույները հնարավոր է ստանալ:
Բայց սա` խալխի ալքիմիան է: « Խալխ» ասելով նկատի չունեմ իր բուն` «ժողովուրդ» իմաստը, այլ մեզ համար առօրեական դարձած` իմաստափոխության արդյունքում` «օտար»-ը:
Ուրեմն` սա խալխի, այսինքն` օտարի ալքիմիան է:
Որը, բնականաբար, էապես տարբերվում է մերից: Հայ ազգայինից` այսինքն:
Ավանդականից ու ժամանակակցից` միաժամանակ:
Մեզ մոտ էդ գույների էդ խառնուրդից էդ գույները հաստատ չենստացվի:
Չեն կարող:
Որովհետև ոչ մի նման բան էլ մեզանում չի եղել ու` չի ստացվել:
Օրինակ` արդարության պահանջը եթե նորմալ երկրներում խառնես քաղաքական կամքի հետ` կստացվի արդարադատություն:
Էդ նորմալ երկրներում:
Բայց մեզանում` չէ~: Մեզանում դրանից հարմարվողականություն է ստացվում` անձնական շահի խառնուրդով:
Նորմալ երկրներում արդարության հասնելու համար գերեզմանի վրա երակ կտրել պետքչի, պարզապես արդարություն պետք է ապահովել: Ընդամենը:
Նորմալ երկրներում հանցագործությունը բացահայտում են, ոչ թե դրա վերաբերյալ հավաստիացումներ են տալիս:
Ամեն ինչ այնքա~ն պարզ է, որ ոչ մի նոր բան էլ հարկավոր չէ հորինել. Էս իշխանություններից ազատվելու օգուտներից մեկն էլ, ի վերջո, Հոկտեմբերի 27-ը բացահայտելն է լինելու, առանց որի որևէ կերպ էս երկրում հոկտեմբերի 28-ի առավոտը չի բացվելու:
Իսկ այդ առավոտը ոչ միայն զոհերի հոգիների հանգստության համար է, այլև մեզ` ապրողներիս ապագայի:
Գուցեթե` առաջին հերթին հենց դրա:
Որովհետև ապագա ունենալու դեպքում միայն կարող ես ներկա, առավելևս` անցյալ ունենալ:
Այդին Մորիկյան
«Ժամանակ Երևան»
Հոկտեմբեր 28, 2008թ.
