Հայաստանի ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանը Աստրախանում ՌԴ ոստիկանության հետ կոլեգիայի համատեղ նիստում հայտարարել է, որ 2010 թվականին Ռուսաստանից Հայաստան է արտաքսվել 51 հանցագործ, իսկ այս տարվա առաջին եռամսյակում էլ արդեն 13 հանցագործ է Ռուսաստանից արտաքսվել Հայաստան: Թվում է, թե սա ոստիկանական քրոնիկայի պարզ, վիճակագրակն պատկեր է: Սակայն դրա ետևում ըստ էության կարող են լինել բավական բարդ և հեռուն գնացող նպատակներ հետապնդող իրողություններ:
Բանն այն է, որ Հայաստանի ընտրական գործընթացներին մոտիկից ծանոթ մարդկանց համար երևի թե գաղտնիք չէ, որ հանցագործների մասնակցությունն այդ գործընթացներին ունենում է բավական զգալի տեղ: Մամուլի միջոցներում տարբեր տեղեկություններ են հրապարակվել, թե ընտրական գործընթացների ժամանակ ինչպես են ազատազրկման վայրերից ազատ արձակվում քրեական տարբեր հեղինակություններ ընտրական պրոցեսները տեղերում կանոնակարգելու համար: Եվ ահա այս ֆոնին վրա կարծես թե բավական հետաքրքրական է դառնում, Ռուսաստանից Հայաստան արտաքսված հանցագործների թվի աճի միտումը, եթե նկատի ունենանք, որ տարին նախընտրական է:
Կարո՞ղ ենք արդյոք բացառել, որ շատ հանցագործներ Հայաստան են այսպես ասած «արտաքսվում», իսկ իրականում՝ երևի թե բերվում, որպեսզի այստեղ նրանք ձեռնամուխ լինեն ընտրական պրոցեսներում քրեական աշխարհի ավանդական դերի իրականացմանը: Համենայն դեպս, դատելով նախորդ ընտրություններից, երևի թե պետք չէ բացառել նման զարգացման հնարավորությունը: Ավելին, «դրսից» եկած հանցագործները Հայաստանում երևի թե կգործեն էլ ավելի անկաշկանդ։ Նրանց զսպող հանգամանքները շատ քիչ կլինեն:
Չնայած Հայաստանում իշխանությունը վաղուց է, որ անցել է իբր «քաղաքականության ապաքրեականացման» և փորձում է քաղաքական տրամաբանությամբ հարաբերվել իր մրցակիցների հետ, սակայն կարծես թե պարզ է, որ ներկայիս իշխանությունը դեռ պատրաստ չէ կարևորագույն` ընտրությունների փուլում պահպանել իր այդ հանդուրժողականությունը և զերծ մնալ քրեական ասպեկտները քաղաքական նպատակներին ծառայեցնելու գայթակղությունից:
Համենայն դեպս, դժվար է պատկերացնել, որ իշխանությունը կարող է իրեն զրկել այդ այսպես ասած հուսալի գործիքից, եթե պարզ է, որ ներկայումս իշխանական հեղինակությունը մեղմ ասած բավարար չէ արդար ընտրության միջոցով անհրաժեշտ ձայներ ակնկալելու համար: Այնպես որ չնայած ներկայիս «գառան դիմակին», ամենևին անսպասելի կամ աներևակայելի չպետք է լինի իշխանության «գայլի դեմքը» ընտրությունների ժամանակ: Եվ այդ առումով հայ-ռուսական այսպես ասած քրեաբարտերային վիճակագրությունը կարող է տալ առնվազն որոշակի մտահոգությունների տեղիք, որոնք կարող են ցրվել միայն ընտրությունների շեմին համակարգային լուրջ փոփոխություններ արձանագրելու պարագայում, երբ երկրում կներդրվեն ընտրական գործընթացների քաղաքական գործիքակազմի անսասանությունը երաշխավորող մեխանիզմներ:
