Ի՞նչն է խանգարում Սերժ Սարգսյանին իր հանդուրժողության քաղաքականության մեջ լինել լիարժեք և միանգամից ձերբազատվել շատ խնդիրներից, անգամ իշխանությունը թողնելու հոգսից: Հասկանալի է, որ հանդուրժողության ոճի շարունակությունն ու ընդլայնումը՝ ի վերջո այն հասցնելով պետական և հասարակական համակեցության մակարդակի, կարող է Սերժ Սարգսյանի համար պաշտոնն էլ արժենալ: Սակայն այն նախագահները, որոնք հեռանում են իրենք իրենց իրականացրած բարեփոխումների արդյունքում, ըստ էության իրենք իրենց հարմարավետ և անվտանգ հեռացումն են նախապատրաստում: Իսկ այդ հարցում միշտ էլ հնարավոր է պայմանավորվել ընդդիմության հետ, որն առավել ևս պատրաստ է երկխոսության:
Ուրեմն ի՞նչն է խանգարում Սերժ Սարգսյանին լիարժեք հանդուրժող լինել և առավել լայնածավալ տնտեսական և բարեփոխումներ իրականացնել: Կա՛մ անվստահությունն ընդդիմության հանդեպ, կա՛մ էլ սեփական համակարգի տարբեր սեգմենտների հանդեպ անվստահությունը, որոնք կարող են չներել նրան այսպես ասած ավելորդ մեղմությունն ու պարզապես իրենք կարող են հեռացնել Սերժ Սարգսյանին ու բերել, ասենք, Ռոբերտ Քոչարյանին: Հնարավոր է, որ կա այս երկու գործոնների համակցումը՝ թե՛ ընդդիմությանը չվստահելը, թե՛ սեփական համակարգի «դատաստանից» մտահոգվելը: Եվ Սարգսյանը ստիպված է ուղղակի մանևրել, մեկ հանդուրժող ձևանալ, մեկ էլ ատամ ցույց տալ: Բայց դա պարզապես հոգեմաշ իրավիճակ է:
Երբ որևէ երկրի նախագահ, դե յուրե նախագահ, ստիպված է իր դիրքերը պահելու համար այդպես մի ծայրից մյուսն ընկնել, մի պատից մյուսը խփվել, ապա նախագահների համար երևի թե դրանից ավելի դաժան ճակատագիր հազիվ թե հնարավոր լինի պատկերացնել: Բայց, Սերժ Սարգսյանն ըստ երևույթին ինքն է ընտրել իր ճակատագիրը, ինքն է, որ գերադասում է մեկով մյուսին զսպելու այդ մանևրը՝ ընդդիմությամբ՝ Քոչարյանին, իսկ Քոչարյանով էլ՝ ընդդիմությանը զսպելու քաղաքականությունը: Եվ առայժմ, գոնե անցած երեք տարում դա կարծես թե տվել է իր արդյունքը: Բայց արդյո՞ք հնարավոր է երկար շարունակել այդ ձևով:
Արդյո՞ք Սերժ Սարգսյանը տվել է ինքն իրեն այդ հարցը, և ի՞նչ պատասխան է ստացել: Չէ՞ որ աշխարհում միայն ընդդիմությունն ու Քոչարյանը չեն, ու նաև հայ ժողովրդի կյանքում անգամ միայն ընդդիմությունն ու Քոչարյանը չեն: Մարդիկ ունեն տասնյակ, հարյուրավոր, հազարավոր խնդիրներ, պետությունն ունի բազմաթիվ մարտահրավերներ, որոնց պատասխանատվությունը Սերժ Սարգսյանի ուսերին է: Դա է իր գլխավոր խնդիրը, ոչ թե ընդդիմությունը կամ Քոչարյանը:
Սերժ Սարգսյանի հանդուրժողության և բարեփոխումների ընդլայնում է պետք հենց այդ խնդիրները լուծելու համար: Հետևաբար ընդդիմության ու Քոչարյանի միջև մանևրելով Սերժ Սարգսյանը ամենևին էլ չի լուծում այն խնդիրները, որ ունի հասարակությունը, պետությունը, այլ է՛լ ավելի խորացնում է դրանք: Սարգսյանն այդ մասին պետք է մտածի, որովհետև իր անվտանգությունը կամ անկումը այդտեղ է, և հենց այդ խնդիրների լուծման անհրաժեշտության պրիզմայով պետք է դիտարկի ընդդիմության կամ Քոչարյանի հանդեպ իր դիրքորոշումը կամ հարաբերությունները, ոչ թե հակառակը:
