Հայ-թուրքական արձանագրությունների վաղաժամ մահվանից հետո անկենդանության մեջ հայտնված Դաշնակցությունը փորձում է վերստին կենդանության նշաններ ցույց տալ: Դաշնակցությունը փորձում է հասարակությանը համոզել, որ հնարավոր է զարգանալ առանց Ղարաբաղի հարցում զիջելու:
Իսկապես, անհնար ոչինչ չկա: Բայց կա մի նրբություն: Խնդիրն այն է, որ Դաշնակցությունն իր վերջին տարիների քաղաքական գործունեությամբ, որի մենարկը կարելի է համարել 1998 թվականի «իրավիճակի փոփոխությունը», վկայել է հենց հակառակը՝ որ չկա զարգացում առանց զիջելու: Համենայնդեպս, 1998 թվականից ի վեր Դաշնակցությունը բուռն զարգացում է ապրում բիզնես քվոտաների, իշխանական պաշտոնների, սեփականության առումով, և այդ ամենը՝ շնորհիվ այն բանի, որ Դաշնակցությունը հետևողականորեն զիջել և զիջում է իր քաղաքական ու գաղափարական նշանակությունը:
Լինելով սոցիալիստներ՝ դաշնակները մեծագույն հաճույքով պաշտոններ են կիսում աջ-պահպանողականների հետ, լինելով հեղափոխականներ՝ դաշնակցականները մեծագույն հաճույքով կոալիցիա են կազմում ընտրակեղծարար պահպանողականների հետ: Եվ այս ամենից հետո զարմանալի է, թե ինչպե՞ս է իր կյանքով բոլորովին հակառակը ցույց տված Դաշնակցությունը հասարակությանը համոզելու, թե հնարավոր է զարգանալ առանց զիջելու: Իհարկե, հնարավոր է զարգացնել պետությունը, բայց ի՞նչ կապ ունի Դաշնակցությունը պետության հետ:
Դաշնակցությունը կապ ունի պետությունը ֆեոդալական քառատումների ենթարկած խմբավորումների հետ, գործարքներ ունի նրանց հետ կնքած, բիզնեսներ ունի համատեղ հիմնադրած, պայմանավորվածություններ ունի ձեռք բերած: Իսկ պետության հետ Դաշնակցությունը, առնվազն իր լիդերների մասով, ըստ էության ոչ մի կապ չունի, իսկ շարքային կուսակցականների մասով էլ կապ չունի այնքանով, որքանով որ նրանք հանդուրժում են այդ լիդերների ղեկավարումը: Ուրեմն, Դաշնակցության կարգախոսը պետք է ուղղել: Նրանց վերջին կարգախոսներից մեկն էլ «զարգանալ չզիջելով»։ Հիմա ժամանակն է, որ Դաշնակցությունը նոր կարգախոսով հանդես գա՝ «զիջել միայն նաղդով»: Դաշնակցությանը անհամեմատ ավելի հեշտ կլինի հասարակությանը ներկայանալի և հասկանալի դառնալ այդ կարգախոսով, քանզի հենց այդ կարգախոսն է վերջին տարիներին եղել Դաշնակցության գործունեությանն ամենահարիրն ու ներդաշնակը: