Հայաստանի արդարադատության համակարգը ըստ երևույթին խնամակալության տակ է վերցրել երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի ընտանիքին: Այլ կերպ դժվար է հասկանալ այն, որ դատարանները իրար հետևից բավարարում են Քոչարյանների միլիոնավոր դրամների հայցերը ընդդեմ ընդդիմադիր լրատվամիջոցների հրապարակումների: Միայն թե դատարանները այդ խնամակալությունն իրականացնում են հենց լրատվամիջոցների հաշվին:
Մասնավորապես, այսօր Կենտրոն-Նորք Մարաշ համայնքների Ընդհանուր իրավասության դատարանը վճիռ կայացրեց մասնակի բավարարել Քոչարյանների հայցն ընդդեմ մեր օրաթերթի, պարտադրելով, որ 3 միլիոն դրամ վճարենք Քոչարյաններին` բարոյական վնասի փոխհատուցման համար: Դատարանը կիսեց նրանց պահանջը` 6 միլիոն դրամը, անհիմն համարելով փաստաբանական ծառայությունների համար պահանջված գումարը: Այլ կերպ ասած, այսօր դատարանում ըստ էության հաստատվեց, որ երկրում դեռ առնվազն կիսով չափ իշխողը Ռոբերտ Քոչարյանն է, այլապես հազիվ թե այլ կերպ հնարավոր լինի բացատրել այն արշավի շարունակությունը, որ դատարանների միջոցով իրականացնում են քոչարյանները ընդդիմադիր մամուլի դեմ:
Երբ դատարանն ընթացիկ տարվա մայիսի 5-ին վճիռ հրապարակելու փոխարեն անսպասելիորեն որոշում կայացրեց դատաքննության շարունակության մասին, թվաց, թե երկրում իշխանության որդեգրած նոր ոճը ազդեցություն ունի նաև դատարանների վրա, այդ կառույցները որոշակիորեն հավելյալ միջամտություններից ազատելու առումով: Սակայն, ինչպես երևում է Սերժ Սարգսյանը ոչ մի կերպ չի կարողանում ձերբազատվել Ռոբետ Քոչարյանի ազդեցությունից: Կամ էլ պարզապես չի ուզում, գոնե մամուլի հետապնդումների մասով, այսպես ասած Քոչարյանի ձեռքերով շագանակներ հանելով կրակից և Քոչարյանի միջոցով հարվածներ հասցնելով ընդդիմադիր մամուլին: Այստեղ իհարկե խնդիրը ավելի գլոբալ է, քան զուտ մամուլի հանդեպ կիրառվող ֆինանսական մամլիչը:
Այստեղ իշխանության խնդիր է, Հայաստանում առկա իրավիճակի, սկսված այսպես ասած հանդուրժողական տրանսֆորմացիաների խնդիր: Ի վերջո պետությունն իսկապես ծանրագույն իրավիճակում է և անհրաժեշտ են բեկումնային փոփոխություններ, և առաջին հերթին հենց անկախ դատական համակարգի կայացման ուղղությամբ, առաջին հերթին ազատ խոսքի, օրենքի, իրավունքի ապահովման ուղղությամբ: Իսկ այդ ամենը կասկածի տակ է առնվում հենց այդօրինակ իրողություններով, որոնք վկայում են երկրում կամ երկիշխանության, կամ երկդիմի իշխանության մասին, ինչը մեծ հաշվով երկու դեպքում էլ հակասում է թե պետության շահի, թե ընդհանրապես այն բարեփոխումների քաղաքականությանը, որին իբր ձեռնմուխ է եղել Սերժ Սարգսյանի իշխանությունը: Ընդ որում, այստեղ կասկածի տակ ոչ թե բարեփոխումներն են, այլ նախ և առաջ հենց իշխանությունը` Սերժ Սարգսյանի իշխանությունը:
