Թավջութակի սոլո համերգ պատկերացնելով, մարդիկ սովորաբար մտածում են Յոհան Սեբաստիան Բախի առանց նվագակցման թավջութակների հավաքակազմի մասին: Փոքր հասակում այս հավերժական գլուխգործոցները սովորելիս, Բախի երաժշտությունը միախառնվում էր մահմեդական աղոթքների երգեցիկ ձայներին, որոնք լսվում էին Իսրայելի հյուսիսում գտնվող մեր հարևան արաբական գյուղից, Կիբուց համայնքի` որտեղ որ ես մեծացել եմ: Ժամերով պարապելուց հետո, ուշ գիշերները ես լսում էի Ջենիս Ջոփլին և Բիլլի Հոլիդեյ, միաժամանակ, ծնողներիս նվագարկչից լսվում էր տանգո երաժշտություն: Այդ ամբողջը երաժշտություն էր ինձ համար: Ես սահմաններ չէի լսում:
Ես իմ օրը սկսում էի Բախ նվագելով: Նրա երաժշտությունը երբեք չէր դադարում թարմ և զարմանալի թվալ ինձ: Սակայն, որքան ես հեռվանում էի ավանդական դասական ռեպերտուարից և փորձում էի երաժշտական արտահայտության նոր ուղիներ գտնել, ես գիտակցում էի, որ այսօրվա տեխնոլոգիական ռեսուրսներն ունենալով մենք պատճառ չունենք սահմանափակվելու կոնկրետ պահինցանկացած մեկ երաժշտական գործիքի ձայնով:
Այն հզորությունը և կապակցվածությունը, որը մեկ մարդ ունենում է այդ բոլոր ձայները լսելուց, ընկալելուց և նվագելուց բոլորովին այլ փորձառություն է ստեղծում: Որևէ հոյակապ նվագախմբի կատարումից ստացած ոգևորությունը այն բանի շնորհիվ է, որ երաժիշտների մի խումբ ստեղծում է միասնական ամբողջական արդյունք: Այն հուզմունքը, որն առաջանում է բազմա-հետևողականությունը կիրառելուց, ինչպես ես արել եմ այս մյուս գործում, որը դուք այժմ կլսեք առաջանում է հետևյալ փորձից, ստեղծել և կառուցել մի ամբողջական տիեզերք, կազմված բազմաթիվ տարբեր շերտերից, որոնց աղբյուրը մեկն է։ Իմ թավջութակը և ձայնը շերտավորված են՝ստեղծելու այս խոշոր ձայնային կտավը:
Երբ երգահանները ինձ համար երաժշտություն են գրում, ես խնդրում եմ նրանց մոռանալ այն, ինչ նրանք գիտեն թավջութակի մասին: Ես հույս ունեմ հասնել նոր աշխարհներ, բացահայտելու ձայներ, որոնք ես նախկինում երբեք չեմ լսել: Ես ցանկանում եմ անսահման հնարավորություններ ստեղծել այս թավջութակով: Ես դառնում եմ այն մեդիումը, որի միջոցով երաժշտությունը փոխանցվում է, և այդ ընթացքում, երբ ամեն ինչ ճիշտ է ընթանում, երաժշտությունը փոխակերպվում է և նրա հետ միասին` փոխակերպվում եմ ես:
