Այսօր Հայաստանի և Ռուսաստանի ֆուտբոլային դիմակայության երկրորդ արարն է: Առաջին հանդիպումը Երևանում ավարտվեց 0:0 հաշվով` թողնելով երկակի և հակասական տպավորություններ և էմոցիաներ: Եվ այդ ամենից թերևս հիշարժան էր այն «բարեկամության» աղմուկը, որ Հայաստանում ինչ-որ շրջանակներ սկսեցին բարձրացնել Հայաստան-Ռուսաստան խաղից առաջ, մարզական առողջ միջավայրը ապականելով անառողջ և ստրկական «բարեկամության» ճիչերով: Ինչու ենք հիշատակում այս հանգամանքը:
Որովհետև, ինչպես երևում է ռուսաստանյան հանդիպումից առաջ, ռուսները իրենց «նեղություն» չեն տալիս բարեկամության ավելորդ դրսևորումներ բեմադրելու համար` երևի թե դա համարելով ստրուկ հայերի «արտոնությունը»: Եվ Ռուսաստան-Հայաստան խաղից առաջ, անկեղծ ասած, հենց այս համեմատությունը բավական տխուր մտորումներ է առաջ բերում` վերստին բարձրացնելով Ռուսաստանի հետ Հայաստանի հարաբերության գլոբալ վերանայման և արմատական առողջացման խնդիրը:
Իսկ ֆուտբոլը կարող է լինել այդ խնդրի առնվազն հոգեբանական հիանալի մեկնարկ, որը կարող էր տրվել դեռ Երևանում, եթե ինչ-որ մարդիկ այդ մեկնարկը չխոչընդոտեին անհարկի զեղումներով: Սակայն մենք ունենք երկրորդ փորձի հնարավորությունը, և լիահույս ենք, որ այդ հոգեբանական վերելքի պահերը մեր ֆուտբոլիստները մեզ կպարգևեն իրենց հիանալի խաղով, համառ պայքարով, նվիրվածությամբ:
Հատկանիշներ, որոնց առկայության պարագայում արդյունքը անպայման գալիս է, սակայն նույնիսկ արդեն այնքան էլ կարևոր չի լինում, որովհետև այդ հատկանիշները ինքնին արդեն կարևոր են նկարագրի, հոգեբանության, հոգեվիճակի իմաստով: Պարզապես մեր տղաները պետք է հաղթահարեն այն, ինչ նստած է մեր ամբողջ հասարակության մեջ` հաղթահարեն ռուսների հանդեպ բարդույթավորված պատկառանքի անիմաստ գերակայությունը, իրենց զգան հավասար, իսկ ով իրեն հավասար է զգում դիմացինի հանդեպ, նա իրեն զգում է ուժեղ: Մեր տղաներն ուժեղ են, և մեր տղաները այդ ուժի զգացողությունը պարգևելու են նաև իրենց երկրպագուներին, մեզ բոլորիս:
Հաղթանակ Հայաստանի հավաքականին, հաղթանակ բոլորիս, հաղթանակ Հայաստանին: