Երեկ Սերժ Սարգսյանի մոտ տեղի է ունեցել խորհրդակցություն Հայաստան-Սփյուռք վեցերորդ համաժողովի կազմակերպչական աշխատանքների վերաբերյալ: Խորհրդակցության ընթացքում մասնավորապես քննարկվել է համաժողովի գլխավոր հարցը՝ համահայկական խորհրդի ստեղծումը: Եթե չնշվի, թե Հայաստան-Սփյուռք որերորդ համաժողովին է պատրաստվում Հայաստանը, ըստ էության, ոչ ոք երևի թե չի հիշի, որ մինչ այդ եղել է արդեն հինգ համաժողով: Ոչ ոք չի հիշի ոչ թե այն պատճառով, որ դրանք այսպես ասած լայն սպառման համար չեն՝ ընդհակառակը, դրանք շատ լայն քարոզվում են, այլ ոչ ոք չի հիշի, որովհետև նախորդ հինգ համաժողովները լայն հանրության և պետության կյանքում գործնականում չեն թողել ոչ մի էական հետք: Եվ այս իմաստով խիստ խորհրդանշական է, որ Հայաստան-Սփյուռք վեցերորդ համաժողովին պատրաստվող Հայաստանում ընդամենը մի քանի օր առաջ ըստ էության ազդարարվեց մի համահայկական նախագծի տապալում, ըստ էության փակվեց համահայկական բանկ կոչված կառույցը, թեև, զուտ ֆորմալ առումով այն վերածվեց համահայկական ներդրումային հիմնադրամի:
Բայց ինչպես ասում են, գումարելիների տեղափոխումից գումարը չի փոխվում, կկոչվի գումարելին Համահայկական բանկ, Համահայկական հիմնադրամ, թե Համահայկական խորհուրդ: Խնդիրն այն է, որ Հայաստան-Սփյուռք հարաբերություններում առաջացել է վստահության լուրջ ճգնաժամ, և ներկայումս Հայաստան-Սփյուռք հարաբերություն ասվածը, ըստ էության, բացառապես էլիտիստական մի երևույթ է, երբ կա էլիտաների հաղորդակցություն, իսկ միջին և առավել ևս շարքային մակարդակներում Հայաստանն ու Սփյուռքն էապես կտրված են: Այդ կտրվածությունը հնարավոր չէ լրացնել ցուցադրական «Արի տուն» կամ համանման այլ նախաձեռնություններով, Հայաստան-Սփյուռք-Արցախ եռամիասնության մասին կենացներով կամ պաթետիկ ճառերով: Առավել ևս, որ հենց «Արի տուն» ծրագրի ընթացքում ծագեց սկանդալը՝ կապված ստամբուլահայերի հետ, ինչը ևս խիստ խորհրդանշական է, սակայն իհարկե տուր իմաստով՝ Հայաստան-Սփյուռք համաժողովից առաջ:
Խնդիրն այն է, որ Հայաստան-Սփյուռք հարաբերությունը կարիք ունի առավելագույնս հանրայնացվելու, էլիտիստական միջավայրից, այսպես ասած՝ կուլտուր-մասսայական տրամաբանությունից դուրս բերվելու և ավելի խոր միտվելու կարիք: Այլապես, Հայաստան-Սփյուռք էլիտիստական հարաբերությունն ընդամենը կարող է արտահայտվել Սփյուռքի ռեսուրսներով Սերժ Սարգսյանի և Կարեն Կարապետյանի 2018-ի համար մրցակցության կամ պայքարի տեսքով, այդ համատեքստում Դաշնակցության խաղերի տեսքով, այլ սփյուռքյան կառույցների ներգրավումների տեսքով: Այդ պայմաններում խոսք կարող է լինել համահայկական «պոլիտբյուրոյի», ոչ թե Համահայկական խորհրդի մասին: «Պոլիտբյուրո», որը պարզապես ունենալու է ավելի լայն տարածում, քան ՀՀԿ այսօրվա «պոլիտբյուրոն»: Հայաստանը որպես պետություն անկախության քսանհինգ տարիների ընթաքում ոչ միայն չգտավ Սփյուռքի հետ հարաբերության արդյունավետ մոդել, որը նաև դինամիկ աճող կլիներ ժամանակին ու մարտահրավերներին զուգընթաց, այլ ակնհայտորեն կորցրեց նույնիսկ այն սաղմերը, որ զուտ էմոցիոնալ ֆոնի վրա նշմարվում էին անկախության առաջին կեսին և բավականին լավ նախադրյալ էին հանդիսանում դրա վրա ինչ-որ բան կառուցելու համար: Բայց, ինչպես ամեն ինչի վրա, դրա վրա էլ Հայաստանում կառուցվեց միայն կոռուպցիան:
