Ռուսաստանը շարունակում է ապարդյուն ջանքերը՝ ՀԱՊԿ անդամ պետություններին մասնակից դարձնելու սիրիական հակամարտությանը, իսկ ավելի ճիշտ՝ Սիրիայում ռուսական ռազմական կամպանիային:
Նախորդ շաբաթ ՌԴ Պետդումայի պաշտպանության կոմիտեի նախագահ, ՌԴ դեսանտային զորքի նախկին հրամանատար, գեներալ Վլադիմիր Շամանովը հայտարարել էր, թե Մոսկվան բանակցություններ է վարում Ղրղըզստանի և Ղազախստանի հետ՝ այս երկրներից դեպի Սիրիա խաղաղապահ զորքեր ուղարկելու հարցի շուրջ: Նման հայտարարություն է արել նաև Թուրքիայի նախագահի ներկայացուցիչը Աստանայում Սիրիայի հակամարտության կարգավորման բանակցություններին: Բայց ինչպես հաղորդում է ռուսական «Նեզավիսիմայա գազետա» պարբերականը, այս տեղեկությունը անմիջապես հերքել են Ղրղըզստանի նախագահ Ալմազբեկ Ատանբաևը և Ղազախստանի արտաքին գործերի նախարար Կայրատ Աբդրահմանովը: Ատանբաևը հայտարարել է, որ Սիրիա ղրղըզական զորքեր ուղարկելը «հեշտ բան չէ»: «Եթե նման հարց է բարձրացվում, ապա դրա համար, առաջին հերթին, անհրաժեշտ է ՀԱՊԿ բոլոր երկրների որոշումը, ՄԱԿ-ի բանաձևը, իսկ հետո՝ այդ երկրների խորհրդարանների վերջնական որոշումը: Մենք ընդհանրապես այդ հարցը չենք քննարկել: Ես զարմացա, երբ նման հարց բարձրացրեցին»,- ասել է Ղրղըզստանի նախագահը:
Անդրադառնալով թեմային՝ Ժնևի համալսարանի դասախոս, միջազգային հարաբերությունների փորձագետ Վիգեն Չետերյանն ասում է, որ Ռուսաստանի հայտարարություններն այն մասին, թե իր դաշնակիցները կարող են մասնակցել Սիրիայի ռազմական գործողություններին, իրականում սիմվոլիկ բնույթ ունեն: Ռուսաստանը փորձում է ստեղծել Սիրիայում ռուսական ռազմական գործողությունների միջազգային աջակցության պատրանք:
«Ռուսաստանն ավելի շատ փորձում է ստեղծել նախկին խորհրդային պետությունների դաշնակցություն, որն իրականում գոյություն չունի: Օրինակ՝ ղարաբաղյան կոնֆլիկտից շատ հստակ է, որ ռուսները զենք են տալիս թե՛ իրենց դաշնակցին և թե՛ իրենց դաշնակցի թշնամուն: Բայց նրանք ուզում են խորհրդանշականորեն ցույց տալ, թե Ռուսաստանը մենակ չէ, մեկուսացված չէ և ունի դաշնակիցներ, ունի հնարավորություններ: Կարծում եմ՝ ընթացող զրույցն ավելի շատ այդ սիմվոլիկ հարթության վրա է»,- մեկնաբանեց Վիգեն Չետերյանը «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում:
Իսկ հնարավո՞ր է, որ ռուսական կողմը փորձի նման բանակցություններ սկսել նաև Հայաստանի հետ՝ որպես մեկ այլ ռազմական դաշնակցի:
Հարցին միջազգային հարաբերությունների փորձագետ Վիգեն Չետերյանը հետևյալ կերպ պատասխանեց. «Ոչ, քանի որ այս երեք պետությունները չունեն ռազմական այդպիսի հնարավորություններ: Հայաստանն այս երեքի մեջ ամենամեծ բանակն ունի, բայց այդ բանակը ներգրավված է շատ սուր պայքարի մեջ, այնպես որ Հայաստանը միջոցներ չունի որևէ ձևով լուրջ ռազմական գործոն դառնալու Սիրիայում կամ նման շրջաններում: Իսկ Ղազախստանը կամ Ղրղըզստանը լուրջ բանակ չունեն: Չգիտեմ, գուցե կարող են 50-100 հոգանոց զինվորականների խումբ ուղարկել, ինչպես Հայաստանն է նման առաքելություններ իրականացնում Կոսովոյում և Աֆղանստանում, բայց դա շատ սիմվոլիկ իմաստ ունի: Այդպիսի դեպքերում մասնակից պետությունները փորձում են հաղորդել, որ իրենք մասնակցում են միջազգային հանրության խաղաղապահ ջանքերին, իսկ այս պարագայում Ռուսաստանը ուզում է ցույց տալ, թե ինքը մեծ պետություն է և կարող է իր շուրջը համախմբել այլ երկրների»:
