Կենսաթոշակային նոր համակարգի ներդրման ամենախոցելի տեղն այն է, որ կենսաթոշակային ֆոնդերը (տարիների ընթացքում աշխատողների կողմից իրենց կենսաթոշակի համար աշխատավարձից պահված՝ կուտակած, գումարները) կառավարելու են մասնավոր ընկերություններ այն պարագայում, երբ նրանց սնանկացման դեպքում պետությունը որևէ պատասխանատվություն չի կրում։ Այս մասին այսօր ԱԺ աշխատանքի և սոցիալական հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ Հակոբ Հակոբյանի հետ բանավեճի ժամանակ հայտարարեց տնտեսագետ Թաթուլ Մանասերյանը։
«Սա, կարծում եմ, ամենաէական պահերից մեկն է, որը բնականաբար անընդունելի է։ Պետք է, իհարկե, ուշադրություն դարձնել նաև, թե այն անձինք, ովքեր չեն աշխատում՝ ոչ իրենց մեղքով, կամ սեզոնային են աշխատում, կամ գյուղատնտեսության ոլորտում են աշխատում, տարիներ անց նրանց նվազագույն պարենային գիծը կբավարարվի՞, թե՞ ոչ»,- ասաց Թ.Մանասերյանը։
Անդրադառնալով ակտիվների (կենսաթոշակային ֆոնդերի) կառավարիչների սնանկացման դեպքում պետության պատասխանատվությանը՝ Հ.Հակոբյանը նշեց, որ ակտիվների կառավարիչների սեփական միջոցները և կենսաթոշակային ֆոնդերը պետք է տարբերակել իրարից։ Եթե ակտիվի կառավարիչը սնանկանում է, ապա, բնականաբար, կորցնում է իր սեփական միջոցները, սակայն դա չի նշանակում, թե ակտիվի կառավարիչի սնանկացմամբ զրոյանում են այդ կառավարչի կառավարած ֆոնդերը (որոնք չեն պատկանում այդ կառավարչին)։
Նշենք, որ կենսաթոշակային կուտակային համակարգի ներդրման վերաբերյալ 2010 թ. դեկտեմբերի 22-ին ընդունված օրենսդրական փաթեթով, իսկապես, ակտիվների կառավարիչների սնանկացումը չի ենթադրում աշխատողների կենսաթոշակային ֆոնդերի փոշիացում կամ արժեզրկում։ Ակտիվների կառավարիչները ընդամենը տեղաբաշխում են աշխատողների ապագա կենսաթոշակները տարբեր արժեթղթերում (պետական կամ մասնավոր), ընդ որում՝ հենց այդ աշխատողների սահմանած ռիսկայնության և եկամտաբերության աստիճաններին համապատասխան։
Այնպես որ, աշխատողի համար նշանակություն չունի՝ իր ֆոնդը տեղաբաշխող կառավարիչը կսնանկանա՞, թե՞ ոչ։ Աշխատողի համար նշանակություն ունի այն, թե իր ֆոնդը ո՞ր ընկերությունների արժեթղթերը գնելուն է ուղղվել, և արդյոք կսնանկանա՞ն հենց այդ ընկերությունները, կամ որքանո՞վ կարժեզրկվեն դրանց արժեթղթերը։
