Հայաստանի մայիսյան հաղթանակների ամիսը այս տարի կարծես թե վերածվել էր պարտությունների, որ մենք կրեցինք «Եվրատեսիլ»-ում, շախմատի աշխարհի առաջնության հավակնորդների մրցաշարում, պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտում: Եվ հասարակության մոտ այն հեգնական մոտեցումն էր առաջացել, որ հաղթանակների ամիս մայիսը մեզ համար դառնում է պարտությունների ամիս:
Սակայն մայիսի վերջը, ինչպես ասում են, ամեն ինչ դրեց իր տեղը: Հայաստանի քաղբանտարկյալների ազատությունը վերադարձրեց մայիսին հաղթական ամսի կարգավիճակն ու ընկալումը: Ազատության մեջ են Սասունը, Նիկոլը, մյուս տղաները: Նրանք իրենց ընտանիքների հետ են, նրանք իրենց ընկերների հետ են, համախոհների, իրենց վստահող նվիրյալների հետ են: Բայց խոսքը միայն այն մասին չէ, որ դա հաղթանակ էր Հայ ազգային կոնգրեսի և նրա հազարավոր, տասնյակ և հարյուր հազարավոր համակիրների և համախոհների համար, որոնց տքնաջան, սկզբունքային, հետևողական պայքարի շնորհիվ հնարավոր եղավ Մարտի 1-ից երեք տարի անց ազատության մեջ տեսնել շարժման բոլոր նվիրյալներին:
Սա հաղթանակ էր նախևառաջ Հայաստանի համար, Հայաստանի ազատության գաղափարով վարակված ամեն մի քաղաքացու և ընդհանուր հասարակության համար: Եվ թող նույնիսկ տարօրինակ չթվա, սակայն սա նաև իշխանության հաղթանակն է, ինքն իր հանդեպ իշխանության հաղթանակը` թեկուզ փոքր, թեկուզ աննշան, թեկուզ ոչ շրջադարձային, բայց հաղթանակը: Կասկած չկա, որ քաղբանտարկյալների ազատության մեր բերկրանքին զուգահեռ, իշխանության մոտ էլ կարող է մի քիչ թեթևություն լինել, հոգու, խղճի թեթևություն, որովհետև մարդ արարածի համար, որի երակներով արյուն է հոսում, անկասկած չի կարող ծանր չլինել իր նմանին առանց մեղքի դատապարտելը:
Եվ այսօր բոլորիս խնդիրն է այս համընդհանուր հաղթանակը Հայաստանի ազատությանը տանող է՛լ ավելի մեծ հաղթանակի մի կարևոր անկյունաքար դարձնելը: Իսկ դրա համար դեռ շատ աշխատանք կա, և վաղվանից իսկ այդ հաղթանակը դառնում է արդեն ոչ թե միջոց, այլ գործիք, որով դեռ պետք է կերտվի ավելի մեծ, Ազատության տանող վերջնական հաղթանակը, երբ ազատ կլինի Հայաստանը, հետևաբար նաև ազատ կլինի Հայաստանում ապրող ամեն մի մարդ: Ընդ որում` դա կլինի իրական ազատությունը, որի արժեքը ոչ թե ներկան է, այլ ապագան:
