Սահմանադրական բարեփոխումների նախագիծը, որը հանրաքվեի է դրվելու ապրիլի կեսին, թուրքական խորհրդարանը դարձնում է գրանցման պալատ, ինչպիսին է ռուսական Պետդուման՝ գրում է Ստամբուլում Le Monde պարբերականի թղթակից Մարի Ժեգոն:
Շուտով Թուրքիան փոփոխություններ կմտցնի Սահմանադրության մեջ, որպեսզի ընդլայնի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի լիազորությունները: Եթե վերջինիս կողմնակիցները հիշատակում են նախագահական կառավարման ուժեղ համակարգը՝ ամերիկյան կամ ֆրանսիական ձևով, ապա գործնականում մշակվում է մոդել, որն ավելի շատ հիշեցնում է Վլադիմիր Պուտինի Ռուսաստանը՝ գրում է հոդվածագիրը:
Արտաքին քաղաքականությունում «Փոքր Ասիայի» ռազմավարական դիրքորոշման փոփոխությունը՝ հեռացում Արևմուտքից և մերձեցում Մոսկվայի հետ, ուղեկցվում է Թուրքիայի քաղաքական համայնապատկերի «պուտինացմամբ»: Խորհրդարանի կողմից հաստատված սահմանադրական նախագիծը հանրաքվեի կդրվի ապրիլի կեսին, ժողովուրդը պետք է «կողմ» կամ «դեմ» քվեարկի առաջնորդին՝ ասվում է հոդվածում:
Պուտինի Ռուսաստանը և Էրդողանի Թուրքիան ընդհանուր շատ բան ունեն՝ բացի «ուղղահայաց իշխանությունից»: Երկու ղեկավարներն էլ իրենց պահում են միսիոներների նման, որոնք ուղղորդում են ժողովրդին: «Ես նույնպես հովիվ եմ, նա, ով չի հասկանում հովիվի փիլիսոփայությունը, չի կարող ղեկավարել»,- հայտարարել է Էրդողանը 2016թ. նոյեմբերին:
«Այս 8 տարիների ընթացքում ես աշխատել եմ ստրուկի նման՝ առավոտից մինչև գիշեր»,- ասել է Պուտինը 2008թ. նախագահական երկրորդ ժամկետը լրանալուց հետո:
Երկու առաջնորդներն էլ իրենց ելույթները համեմում են բարոյական, կրոնական, պատմական հղումներով: Պուտինը գովաբանում է Պյոտր Ստոլիպինին (1862-1911թթ. զբաղեցրել է վարչապետի պաշտոնը Նիկոլայ 2-րդի օրոք): Էրդողանն իր հերթին հարգանքի տուրք է մատուցում Մեհմեդ 2-րդին՝ 2016թ. մայիսի 29-ին ճոխ կերպով նշելով Կոնստանդնուպոլսի գրավման 563-ամյակը: Երկուսն էլ հիանալի կերպով կարողանում են մոբիլիզացնել զանգվածներին՝ իրենց երկրները ներկայացնելով որպես ամրոցներ, որոնք պաշարված են ներքին և արտաքին թշնամիների կողմից՝ գրում է հոդվածագիրը:
«Կրեմլում, ինչպես և թուրքական մայրաքաղաքում, մատրիցան նույնն է. ճնշում գործադրել ԶԼՄ-ների նկատմամբ: Սկսած 2000թ.-ից՝ Պուտինը հաշվեհարդար է տեսել հիմնական հեռուստաալիքների նկատմամբ՝ խլելով NTV հեռուստաալիքը օլիգարխ Վլադիմիր Գուսինսկուց, ORT-ն՝ գործարար Բորիս Բերեզովսկուց»,- փաստում է լրագրողը:
Սկսած իր առաջին մանդատից՝ 2003թ. վարչապետի պաշտոնը ստանձնելուց հետո Էրդողանը ևս ձգտում է վերահսկել մեդիա-դաշտը՝ գործարարների միջոցով, որոնք մոտ են կանգնած իշխանություններին: 2016թ. հեղափոխության փորձից հետո Թուրքիայում փակվել է 102 զանգվածային լրատվամիջոց, բանտարկվել են տասնյակ լրագրողներ, որոնք ստիպում էին ունկնդրել այլընտրանքային և քննադատական ձայնը. այս ամենը միայն ուժեղացրել է միասնական մտածելակերպի միտումը՝ գրում է Ժեգոն:
