Մոսկվայի և Անկարայի մերձեցումն անհանգստացնում է Արևմուտքին, քանի որ հարաբերությունների հետագա զարգացումը կարող է հանգեցնել ՆԱՏՕ-ի կազմից Թուրքիայի դուրս գալուն՝ գրում է Frankfurter Allgemeine Zeitung-ը։
Մերձավոր Արևելքում ուժերի դասավորվածությունը կրկին փոխվել է այն բանից հետո, երբ Ռուսաստանը, Իրանը և Թուրքիան համաձայնագիր են կնքել այն մասին, որ Սիրիայում «ռազմական լուծում» չկա։ Այս իրադարձությունը ոչ միայն «շրջադարձային պահ է» հակամարտությունում, այլ նաև ցուցադրել է Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի պատրաստակամությունը՝ նվազեցնել հավակնությունները տարածաշրջանում հանուն Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների ամրապնդման՝ գրում է պարբերականը։
Մոսկվայի և Անկարայի միջև հարաբերությունների ջերմացում դժվար էր պատկերացնել, քանի որ երկկողմ հարաբերությունները փաստացիորեն «սառեցվել էին» թուրքական ռազմաօդային ուժերի կողմից ռուսական ինքնաթիռը խոցելուց հետո։ Սակայն Էրդողանը երկար ժամանակ փորձում էր Ռուսաստանի հետ հաշտվելու միջոցներ գտնել։ Հունիսին նա ներողություն խնդրեց խոցված «Սու-24» ինքնաթիռի համար, իսկ այն բանից հետո, երբ Թուրքիայում պետական հեղաշրջման փորձ կատարվեց, Էրդողանը շրջվեց դեպի Արևելք՝ Արևմուտքից բավականաչափ օգնություն չստանալով։
Այժմ Մոսկվայի և Անկարայի համագործակցությունն արագորեն զարգանում է։ Էրդողանը հետաքրքրություն է ցուցաբերել ռուսական ՀՀՊ համակարգի հանդեպ, իսկ Մոսկվան չեղարկել է մթերային էմբարգոն և կրկին բացել է Թուրքիա մուտքը իր զբոսաշրջիկների համար։ Հոկտեմբերին երկրները հայտարարեցին «Թուրքական հոսք» գազատարի շինարարության շուրջ աշխատանքները վերսկսելու մասին, իոկ նոյեմբերին Էրդողանը հայտարարեց, որ Թուրքիան պետք է ոչ թե կենտրոնանա ԵՄ-ի վրա, այլ համագործակցի Չինաստանի և Ռուսաստանի հետ՝ գրում է պարբերականը։
Արդյունքում Մոսկվայի համար ամեն ինչ ընթանում է «հալած յուղի» նման։ Եթե Մոսկվան կարողանա հասնել նրան, որ Թուրքիան դուրս գա ՆԱՏՕ-ի կազմից, ապա Ռուսաստանը ամենամեծ հաղթանակը կունենա արտաքին քաղաքական ոլորտում, որը կմթագնի նույնիսկ Սիրիայում հաղթանակը՝ հավելում է հոդվածագիրը։
